Filmforum

BNN heeft geen idee van wat 'foute' films zijn en hadden het aan Doense en Koolhoven moeten overlaten een programma samen te stellen. Battlefield Earth is niet leuk om naar te kijken en gewoon slecht (aan dat Tom Green gedrocht e.d. heb ik me maar niet gewaagd) en Showgirls en Under The Cherry Moon zijn best leuk.

Maar goed, binnenkort 6 Jess Franco films in Brussel, dus ik krijg m'n shot van goeie 'foute' films nog wel. :)

ze hadden Southland Tales uit moeten zenden, volgens mij nog niet op tv geweest en met Justin Timberlake dus ook leuk voor het BNN publiek

Ja, Showgirls is helegaar niet slecht, okay de hoofdrolspeelster is nogal irritant, maar verder is het (ook al heb ik een schurfthekel aan Las Vegas) een piekfijne/botte kritiek op het Amerikaanse over-mijn-lijk kapitalisme (als pakembeet Fritz Lang hem in de jaren veertig -zonder overdosis naakt- had gemaakt zaten we nu naar opgelaten Scorcese docu's te kijken over die film/BFI Classic boeken uit ons hoofd te leren.) Echt zo'n film die is afgekraakt om het afkraken (maar ja Verhoeven dan weer wel keihard zijn Razzy Award voor de film opgehaald hè :)

Ik blijf Showgirls een tikje dunnetjes vinden, maar wel heel vermakelijk. Als satire op de Amerikaanse maatschappij niet zo goed als Starship Troopers, maar natuurlijk veel beter dan de serieuze pers wil toegeven. Toppunt van sarcasme: hoe de hoofdpersoon haar individualiteit behoudt door niet in het systeem mee te draaien (denkt ze) en niet plichtsgetrouw "brown rice and veggies" eet, maar een hamburger... Typisch Verhoeven.

Jaaaa, maar Starship Troopers is natuurlijk nog beter.

Het is geen meesterwerk, maar ik heb wel slechter gezien wat wel voor meesterwerk doorgaat. Maar geen Starship Troopers (moet ik weer eens zien).

Dat interview met Verhoeven was nog wel grappig (ondanks Lodiers), dat je met lood in de schoenen naar zo'n razzie award gaat en uiteindelijk toch gewoon gehuldigd wordt is wel lollig.

Blijf het verbazingwekkend vinden dat mensen altijd zo benadrukken dat het acteren zo slecht is. Jongens, dat is expres! Gershon gaat daarin het verst.

Heb niet veel tijd voor schaduwkabinet de laatste tijd (het is stukjes schrijven over film of film kijken...) maar was uiterst te spreken over An education en Un prophete. Laatste was nog beter dan Audiards' laatste twee. Net Guernsey gedaan. Vond ik ook goed. Heel afgemeten, op het onnatuurlijke af, maar het komt wel aan, en dat is wat telt. En ik zag nog The night of the Iguana. Niet tennessee williams' beste werk, wel een vermakelijke film met Richard Burton als alcoholische priester die reisleider is geworden (wereldgegeven!). En ik zag gisteren op de televisie nog een mooie docu over architect John Lautner die al die futuristische huizen bouwde in Los Angeles (werd op het spoor gezet door die mooie docu Los Angeles plays itself). Wat me brengt tot mijn vraag: weet iemand nog goede docu's over architectuur? Het boeit me zeer merk ik...

goede docu's over architectuur

Zelf niet gezien, maar goede dingen over gehoord: My Architect (Nathaniel Kahn, 2005).

Zelf niet gezien, maar goede dingen over gehoord: Sketches of Frank Gehry (Sydney Pollack, 2005)

My architect zag ik twee weken geleden. Was puik inderdaad. Gehry staat genoteerd. Thx.

Ik zou er toch zo een paar uit mijn mouw moeten schudden, van die architectendocu's. Lukt me niet. Komt nog.

Herakles (Werner Herzog, Duitsland, 1962), Gesualdo: death for five voices (Werner Herzog, Duitsland, 1995), The wild blue yonder (Werner Herzog, Duitsland, 2005)
De reeks Herzog-docu's in Lantaren/Venster duurt langer dan verwacht. Vandaag The wild blue yonder. Vorige week Herakles en Gesualdo.

Herakles is de allereerste film (speel- of docu-, whatever) van Herzog. Een debuut kun je het nauwelijks noemen. Met zijn 10 minuten lengte is het vooral een experiment met beeldtaal en mixage. Fraaie collages van bodybuilders (toen deze er nog appetijtelijk uitzagen) en nieuwsfootage, ingekaderd door 6 van de 12 herculeïsche werken. De typische Herzogiaanse ironische blik op grote mensheidthema's is al aanwezig. Het gezwoeg, gesteun en getrek en gestoot aan apparaten door de Herculessen wordt telkens ingeleid met een vraag en gevolgd door een maatschappelijk probleem: Wird er den Augiasstall säubern? (vuilstort), Wird er die Amazonen besiegen? (marcherende milva's), enz. Hij noemt het zelf een jeugdzonde, maar toch best geinig. Hier de eerste 9 minuten (de rest er blijkbaar af gevallen tijdens uploaden).

Waarom Herzog's redelijk normale tv-documentaire over de 16e eeuwse edelman/componist/proto-libertijn (mag ik dat zeggen? waarschijnlijk niet) Carlo Gesualdo hierop volgde is onduidelijk. Wel een bijzondere man die Gesualdo. Bruusk in de omgang; hij martelde en vermoordde zijn vrouw en haar minnaar. Maar verfijnd als kunstenaar: wat een prachtige madrigalen! Een renaissancistische Gaahl (mag ik dat dan zeggen?...), maar dan één waar het stadje Avellino tot op de dag van vandaag trots op is. Hier beginnen.

Vandaag The wild blue yonder. Wel vormverwant met Herakles. Een science fiction fantasy waarin beelden van Space Shuttle Atlantis en een duik onder de Zuidpool aaneengeregen worden tot een tragikomische vertelling over het lot van de mensheid. Met Brad Dourif als alien.

Om te beginnen: na Kahn en Gehry het andere uiterste (en toch ook weer niet): The architecture of doom.

The Miracle Of Morgan's Creek
De laatste Preston Sturges voorlopig, denk ik zo. Ik geloof ze nu wel 'n beetje. Deze is vooral beroemd omdat de censuur commissie op onverklaar wijze om de tuin werd geleid. Een meisje hangt de beest uit op een feestje waar iedereen niet nalaat te benadrukken dat ze "lemonade" drinken. Dan stoot ze haar hoofd "dus" herinnert ze zich 's ochtends niks meer. En blijkt ze getrouwd. Ik zat al te denken, dat getrouwd zijn is vast ook een metafoor, ze is gewoon zwanger. Niks metafoor dus, zelfs dat heeft Sturges erin weten te verwerken en dat terwijl het woord 'pregnant' niet eens gezegd moet worden. Hij heeft er de hulp van Hitler en Mussolini voor nodig, hard to believe misschien, maar zien is geloven. (Het is satire ten slotte) Het meisje heeft een sullig vriendje die dan maar als plaatsvervanger met 'r moet trouwen, of dan op zijn minst die soldaat moet vinden met wie ze van bil is gegaan. Volgen wat ouderwets aandoende slapstick avonturen, goed voor een milde glimlach.

Tropical Malady
In de decennium top 10 van Cahiers had ik er 4 niet gezien, West of the Tracks (3x3 uur ofzo) en The War of the Worlds (Spielberg als 'auteur' jaja) laat ik mooi zitten, maar de volgende 2 waren best aardig om te zien. Tropical Malady is de beroemde film in 2-en, het metaforische boedhistische tweede gedeelte kan me gestolen worden, maar de eerste vijftig minuten zijn zeker mooi. Een mooie homoseksuele toenadering tussen soldaat en boertige (helemaal niet zo knappe jongen) ze zitten een beetje te vlooien, de jongen zingt een liedje (een trademark van de director denk ik, in Syndromes werd ook al leuk gezongen, of was 't daar nou karaoke) Fijne verlegen sfeer van begin tot eind, en eigenlijk was ik wel voldaan na die eerste helft. Alsof je een film van 2 uur hebt gezien. (En geen vervelende, saaie dan he) Het moet gezegd, de motorritjes en de beelden an sich hebben niet de allure van een Wong Kar-Wai of zelfs niet van Wonderful Town, een andere Thaise film.

History Of Violence
Dit was dus die andere van Cahiers, een curieus werkje van Cronenberg. De film zwabbert continu van uitstekend naar onwaarschijnlijk slecht, de soundtrack van Howard Shore is in 't geheel totaal mislukt als random strijkertjes. Opening is fabuleus, 2 mannen stappen in een auto, ze babbelen wat, dan lopen ze terug het motel in (Is het hun motel?) Daar liggen lijken opgestapeld en duikt een kind op. Overvallers dus. Film switcht naar Viggo Mortensen als brave borst in een klein stadje, hij runt een dinner, waar ie helemaal niet het uiterlijk voor heeft. (Dat is geen toeval!) We zien wat tenenkrommend huiselijk geluk, vooral de rol van zijn zoon is hilarish, het lijkt alsof de rol voor een 9-jarige is geschreven maar dat Cronenberg later bedacht dat ie voor bepaalde acties in het script iemand van 16 nodig had maar de tekst verder gewoon in stand heeft gehouden. Terug naar "The Killers"uit het begin, die natuurlijk de dinner van Viggo overvallen, Een heerlijke ode aan de bekende noir. Maar ja, Viggo staat zijn mannetje en dus zijn we helaas verlost van die schurken. Komt er een nieuw setje met de eenoog Ed Harris an, herhaal hetzelfde procede. Zijn familie begint nu toch wat aan Viggo te twijfelen, maar pas echt raar is het ontbreken van de FBI. Als je de grootste gangsters van Philadelphia tegenover je krijgt zijn er echt wel wat meer mensen dan het lokale agentje in je geïnteresseerd.

The Science of Sleep
Slaapverwekkend, vooral.

hihi, de 2e keer vond ik The Science of Sleep een stuk beter.

Gisteravond voor 't eerst in, mmm, 6 jaar, naar de bios geweest: Avatar in 3D. Woah. Script zuigt (hoe krijg je zoiets op papier? "unobtainium" - lol) maar is lekker overzichtelijk zodat je niet hoeft na te denken en je je volledig kan laten meeslepen (de bioscoopzaal is eigenlijk zo'n link-apparaat) door de beelden en het geluid. En het is gewoon vet om Sigourney Weaver wéér eens wakker te zien worden in een cabine in de ruimte, een soort ankermoment voor Alien fans oid :)

3D trailer voor Alice in Wonderland was duidelijk: dat wordt het volgnede bioscoopbezoek met maffe bril.

@Olaf: My architect zag ik twee weken geleden.
Als ik een beetje oplettend was geweest, had ik dat natuurlijk kunnen weten. Als goedmakertje nog een fictietip over een architect: The Fountainhead (King Vidor, 1949) met Cary Cooper.

De eerste echt beroerde bioscoopfilm die ik dit jaar in de bioscoop heb gezien is Reykjavik-Rotterdam (Óskar Jónasson, 2008). Het begint al slecht bij de onoverzichtelijke eerste scène. Het ongeschoren hoofdpersonage Kristófer, een voormalige gedetineerde die vanwege financiële tekortkomingen zich weer laat verleiden tot een smokkelactie op een schip van Reykjavik naar Rotterdam, weet bij mij geen enkele sympathie op te wekken. Dat is nog veel moeilijker bij vele Bassie en Adriaan-boeven die, te oordelen aan hun permanent gehavende koppen, elke ochtend niet door de voordeur maar dwars door de stenen muur hun huis verlaten om aan het werk te gaan. Victor Löw (in een gastrol als Rotterdamse boef) ziet eruit alsof hij zich geschoren heeft met een Black & Decker Workmate. Toen hij in beeld kwam tieren, had ik neiging de bioscoopzaal te verlaten, maar ja, we waren al over de helft, dus ik heb de ellende braaf uit zitten kijken. Volgens mij wist niemand van de cast of het om een komedie of een thriller ging, met alle desastreuze gevolgen van dien. En dan die spannend bedoelde muziek. Aargh! (0/10)

en die had overal leuke recensies (R'dam R'vik) :o

over A History Of Violence moet nog even opgemerkt worden - alhoewel het helemaal niet zo'n goede film is hoor - maar een leuk detail, als het gezinnetje uit elkaar valt doordat het steeds duidelijker wordt dat "Viggo Mortensen" vroeger een mobster was, verlaat zijn vrouw (Maria Bello) hem niet. (Terwijl ie toch een gewelddadige gangster is die ook nog eens belaagd wordt door gangsters) ik zou zeggen wees weg (+de kids) maarrrrrr zijn vrouw lijkt het eigenlijk stiekem wel (seksueel) opwindend te vinden (al mokt ze ook nog wel hoor)

en die had overal leuke recensies (R'dam R'vik) :o

Vier sterren maar liefst in zowel Volkskrant als NRC. Slechts 1 ster verwijderd van een meesterwerk. De zaal zat bij mij vol genoeg om het directe effect van de film te controleren. Bij het turven kwam ik niet verder dan 1 collectief lachje bij een (inderdaad) redelijk lollige opmerking van de hoofdrolspeler over de relatie die zijn vrouw ooit had met een van de boeven. Verder werd er her en der achter mij op zekere momenten diep gezucht. Zelf liet ik 1 luide gaap iets te lang doorklinken.

Reykjavik-Rotterdam is een aaneenschakeling van wat een film in mijn ogen wanstaltig maakt: storende muziek die schaamteloos manipulatief wordt ingezet, bordkartonnen personages (de bootkok is een dikkerd, de kapitein autoritair, de boef draagt een leren jas, etc.), clichégedrag, domme handelingen (een domme boef die met veel bombarie een Jackson Pollock steelt – nee, dat is niet grappig, dat is onzin). De luidruchtige actiescènes waren slordig gefilmd en gemonteerd, zo van: laten we vooral veel zwiepen met de camera en lekker scherp snijden, dan lijkt het net alsof er heel veel aan de hand is. De schreeuwende acteurs en de drukke muziek doen de rest. De slotwending, waarbij een mobiele telefoon een belangrijke rol speelt, bewees het totale gebrek aan originaliteit. Over de centrale plot valt ook veel te discussiëren, maar het is een beetje moeilijk naborrelen in mijn eentje, dus die fase heb ik na afloop van de film helaas moeten overslaan.

Volgens mij is Reykjavik-Rotterdam ideaal als double bill met Gangsterboys van Paul Ruven. Nuff said.

Wat me brengt tot mijn vraag: weet iemand nog goede docu's over architectuur? Het boeit me zeer merk ik...

De AVRO zendt op zondag op tv er nog wel eens een uit. Geen artistieke meesterwerken, maar ook geen Discovery infotainment. Gewoon zakelijk, strak en functioneel. Die met/over Oscar Niemeyer was erg interessant, die over het Ottomaanse genie Mimar Sinan was me een tikje te oriëntalistisch, maar toch ook nog wel informatief.

Dit weekend was ik in Brussel om het Off-Screen festival bij te wonen en het Jess Franco programma in het bijzonder. Franco was er zelf bij (80 inmiddels) in gezelschap van zijn onafscheidelijke muze Lina Romay.

Vampyros Lesbos was de klassieker en kende ik al, hoewel toch leuk 'm nog eens op een groot scherm te kunnen zien. Succubus is ook een prima film, onbegrijpelijk maar met alle prachtige droom-passages en vooral de locaties in Portugal een topper in 's mans œuvre. Shining Sex is een stuk explicieter, we mogen allemaal tot in detail meegenieten van zijn wulpse vriendin maar ook deze film kenmerkt zich een prachtige droomsfeer en een werkelijk adembenemende locatie. Bizarre flatgebouwen, benieuwd waar dat is/was. Ilsa The Wicked Warden is van een andere orde. Een ranzige zgn. 'Women In Prison' film, dus een behoorlijk onsmakelijk in een combinatie van erotiek met sadistisch geweld (Romay benadrukte vooraf nog even dat het ondanks het resultaat bij de productie hardstikke leuk en gezellig was). Toch een curiosum wat nog interessant was om te zien, maar Midnight Party was Tirolermeligheid. Niet in Tirol, maar net zo'n combinatie van flauwe grappen en laffe sex. Daar kon Romay's wulpse verschijning niets meer aan redden.

De film zwabbert continu van uitstekend naar onwaarschijnlijk slecht

Met als dieptepunt de volledig ongeloofwaardige rol van Wiliam Hurt als gangster baas, wat is die man nadrukkelijk aan het acteren zeg :)

Dat was...zo slecht (in een toch al niet zo beste film, zie iets van 1000 entries hierboven ;). Of zou dat express zijn gedaan, Cronenberg heeft wel vaker van die geintjes (het Russische accent van Holm in eXistenZ), die maffia clichés van "a certain lack of respect", dat kan toch niet?

het leek wel expres ja, ik had diezelfde rol ook wel eens door John Goodman geschmierd willen zien worden.

Hurt werd er nog voor een Oscar voor genomineerd ook!

Om de Big Lebowski te citeren: "Jesus!"

Of zou dat express zijn gedaan, Cronenberg heeft wel vaker van die geintjes (het Russische accent van Holm in eXistenZ)

In Videodrome wordt bij vlagen ook heel raar geacteerd, volgens mij ook expres.

The Friends Of Eddie Coyle
Vast een favoriet van Scorsese deze naturalistische crime-cultclassic. Slices of life uit het leven van small time criminals, zoals Eddie Coyle, gespeeld door de oude Mitchum. Hem hangt een gevangenisstraf boven het hoofd, nadat een van zijn klusjes is mislukt. "Gelukkig" kent ie een agent, die in ruil voor wat info misschien wat voor hem kan doen. Met de nadruk op misschien, want iedereen naait iedereen hier. Overigens gaat de film niet alleen om Eddie, het is meer een reeks van criminele ontmoetingen, twee van de leukste zijn die van een wapenhandelaar, die eerst de wapens haalt, die door wat onervaren broekies zijn gejat en dan komen er twee hippies langs die een bank willen gaan overvallen. Over bankovervallen gesproken, ook daar zitten er flink wat van in, inclusief mooie maskers, en zoals de hele film, een hele kalme sfeer, die toch spannend werkt. Tijdens een van de bankovervallen dacht ik dat de bankdirecteur misschien wel onder een hoedje met de overvallers speelde, maar dat is voorbij als ze hem geblinddoekt richting zee laten lopen en zelf wegrijden. Niet dat hij in zee valt, maar het is een mooi shot. De muziek is overigens uiterst merkwaardig, opgewekt funky en dat in zo'n grauwe film. Het einde waar Mitchum door een zogenaamde maat mee wordt genomen naar een ijshockeywedstrijd kan wedijveren met de sfeer van The Killing of A Chinese Bookie, al is die nog wat beter. Maar zeker vergelijkbaar.

Nashville
Lichtjes 'underwhelmed' kan niet anders zeggen... Het is wel een 'toughie', met al die 24 personages, misschien zijn het er toch wat teveel. Alsof er eigenlijk teveel in de film te ontdekken valt. Totaal overdonderende mozaïek van verhaallijntjes in de muziekwereld van Nashville. Wat blijft er hangen: een folktrio van 2 meisjes, 1 jongen waarvan 1 en stel is, maar die andere 2 misschien ook wel wat doen en 1 van die jongens ook nog een oude vlam (Lily Tomlin) probeert te versieren. Ook mooi sneu is een totaal mislukte zangeres die uiteindelijk in een van filmgeschiedenis' meest tragische stripteases belandt. Mooiste personage wordt gespeeld door Ronee Blakley als tragische zangeres, die mentaal en fysiek niet helemaal meer in orde is en tijdens een concert maar blijft babbelen. En dan is er natuurlijk nog dat einde, wat wel kippenvel opleverde. Leuk dat de politicus voor wie gedurende de film campagne wordt gevoerd en waarmee de film op een rally eindigt helemaal nooit in beeld verschijnt. Het rondrijdende autootje met megafoon + campagneteksten vind ik trouwens wel een Antonioni touch.

Fish Tank
(ook in weeklijstje)
Deze had, als ik 'm eerder had gezien, de hogere regionen van mijn jaarlijstje gehaald. Andrea Arnold debuteerde met het redelijke Red Road, waar ze ook al de onderkant van de Britse samenleving opzocht. Die heeft ze hier ook weer binnen no time met beelden van een paar uitzichtloze flats goed te pakken. Zou Engeland fotogeniek armer zijn dan Nederland? (Want in Langer Licht lukte het bijvoorbeeld niet) Misschien zijn er sowieso meer 'projects'-achtige wijken, die 't al grauw goed doen op celluloid. Ze roepen hier in elk geval associaties op met Moodysson's Lilja 4-ever. Fish Tank kruipt dicht op de huid van het vijftienjarige dwars muurbloem-meisje Mia (gespeeld door Katie Jarvis) dat gedurende de zomer wat ronddwaalt. Moeder (Kierston Wareing) mag haar niet, waarschijnlijk kan die het ietsje beter vinden met haar andere (jongere) dochter, meer een type blonde bimbo als zijzelf. Tijdens een zwoel feestje sist moeder naar Mia dat ze moet opdonderen naar haar kamer en ze knijpt haar even stevig in de arm. Onbenullig detail misschien, maar ik voelde het mee. Mia houdt van dansen (dé rode draad van de film) en in een van de eerste momenten kijkt ze met een mengeling van dédain en jaloezie, later omgezet in wat agressie, naar wat buurtmeisjes die op straat met serieuze blikken een routine afwerken. Dansen komt ook terug in het meer gangbare drama-lijntje dat de film af en toe wat geforceerd gaande houdt. (Voor het een totaal naturalistische niksdoen-film wordt) Het nieuwe vriendje (Michael Fassbinder) van ma heeft oog voor dochterlief, die hij al meteen in een kronkelend tv-duet met Ja Rule aantreft. Later kan er ook gedanst worden op een parkeerplaats, hij doet zelf ook nog wat geinige Randall van Clerks-moves. Eindelijk wat huiselijk geluk zo lijkt het, maar enigszins cliché weet de kijker wel waar dit op gaat uitdraaien. Er volgt een drieklapper van plotwendingen, waarvan de eerste dus voorspelbaar is, de tweede zeer moeizaam, maar die zet wel de derde op. Daar onderneemt Mia een wraakactie die in het oeuvre van de Dardennes had gepast. Erg spannend en eindigend in een hartverscheurende omhelzing. Even mooi is het gezinsdansje op de klanken van Life's a Bitch van Nas waarop de film had kunnen eindigen. Eerder hadden gouwe ouwe hiphop-helden Eric B & Rakim ook al een fijne bijdrage geleverd.

A Matter Of Life And Death
Uiterst merkwaardige film van het beroemde duo Powell & Pressburger. Ergens tussen After Life (die Japanse film) en die engelen-film van Wim Wenders in. Het einde gaat zelfs richting absurde new age a la Knowing. Het begin is prachtig, we zien het universum, langzaam inzoomend op een piloot in een neerstortend vliegtuig tijdens WW2. Hij heeft kennelijk nog genoeg tijd om met een Amerikaans meisje op een legerbasis te babbelen, die niks meer voor hem kan betekenen, maar hij wordt wel verliefd. Hij springt uit het vliegtuig en belandt in een woeste vlakte. Hij denkt dat dit de hemel is, zeker als hij een naakt jongetje dat op een fluit speelt tegenkomt. Maar dan blijkt hij precies op die legerbasis van dat meisje te zijn belandt. Dat zou dan eigenlijk nog steeds een hemel parallelle realiteit kunnen zijn, dacht ik. Maar in de echte zwart-wit hemel maken ze zich ondertussen ongerust. Iemand is door de mazen van het net geglipt! Een Franse engel wordt teruggestuurd, maar onze legerheld wil niet meer, nu hij dat meisje inmiddels heeft ontmoet. Dat wordt een rechtszaak, maar voor het zover is belandt de piloot in handen van een dokter, die keihard op zijn motor rondscheurt (Lawrence of Arabia!) en die gefascineerd is door deze hemel- 'hallucinaties'. Feit en fictie lopen door elkaar, als een Wizard of Oz-achtige trip, de rechter in de hemel lijkt op de dokter die 'm uiteindelijk opereert. (Al is 't hem niet geloof ik, had ik nou leuk gevonden) Die rechtszaak is overigens filosofisch gezien erg teleurstellend, want vooral een USA vs UK strijd. Niks metafysische Platoonse overpeinzingen ofzoiets.

Feit en fictie lopen door elkaar, als een Wizard of Oz-achtige trip, de rechter in de hemel lijkt op de dokter die 'm uiteindelijk opereert. (Al is 't hem niet geloof ik, had ik nou leuk gevonden)

oh het is 'm toch, gelukkig maar.

re Nasvhille: een folktrio van 2 meisjes, 1 jongen waarvan 1 en stel is

grinnik, dit moet zijn 2 jongens en 1 meisje, en hoe zeg je dat, er zit een koppeltje bij. heh :)

die 't al grauw goed doen op celluloid

Over het al dan niet fotogeniek zijn van een land: ik zag járen geleden tijdens een vakantie in Schotland eens zo'n vakantieprogramma op de BBC waarin men Nederland aandeed. Friet eten, wat waterpartijen, een fiesttocht langs weilanden - conclusie: meewarig positief, waarbij opgemerkt werd dat "the Dutch landscape completely lacks drama".

takk :) ja wij schijnen het vooral van cloud scapes te moeten hebben. (en klare lijnen wellicht, van die kaarsrechte kanalen dat heeft nog wel wat, maar no drama indeed)

Hoe kan Nashville nou tegenvallen :) Mijn Altman top-3:

1. McCabe and Mrs. Miller
2. Nashville
3. The long goodbye

En ik zou Short cuts wel weer eens willen zien met mijn huidige ehhhh baggage...

The Long Goodbye is mijn favoriet, McCabe and Mrs. Miller is ook prachtig, unieke sfeer. Ik geloof dat ik The Player en ook Gosford Park dus leuker vind dan Nashville. Short Cuts is ook voor mij erg lang geleden. Als je Short Cuts met Nashille vergelijkt heb ik ´t gevoel dat het helpt dat er in Short Cuts een lijk zit. hah. Als ankerpunt voor de structuur.

heck, het materiaal v. Carver helpt natuurlijk ook.

Short Cuts en The Player staan bij mij bovenaan. Voor de derde plaats kan ik niet kiezen tussen Nashville, McCabe & Mrs. Miller, The Long Goodbye en de doorbraakfilm MASH.

A Prairie Home Companion is een mooie afscheidsfilm.

De ensemblestukken Prêt-à-Porter en The Company vond ik niet om door te komen. De allerallerslechtste van Robert Altman die ik heb ondergaan is het belabberde O.C. and Stiggs uit 1985.

Prêt-à-Porter zat ooit een keer in de verkeerde doos (VHS van de Videotheek dus reken maar uit), die hebben we toen uitgezet.

wat Altman in de eighties uitspookte is een raadsel ja. niet dat ik zijn biografie ken, misschien was ie aan de coke ofzo.

(als verklaring voor de quality drop)

Alcoholist. Ik zie geen Popeye tussen de favorieten. ;)

Iemand nog uitgebreid naar de Oscaruitreiking gekeken? Het was een beetje een stijve bedoening, maar gelukkig was er ook een raar moment, tijdens de uitreiking van de korte documentaire Music By Prudence. Trotse regisseur Roger Ross Williams was net begonnen met zijn schuchtere dankwoord toen een oudere dame het podium opstapte en luid haar woordje ging doen. Ross Williams stond de dame een halve minuut verbouwereerd aan te kijken en besloot vervolgens maar mee het spel mee te spelen. Zie ook YouTube (voor zolang het duurt, want Oscarmomenten worden stelselmatig van die site verwijderd).

Voor mij bijgebleven:
- de verongelijkte toon van Sandra Bullock bijgebleven
- de enorm slechte acteerprestatie van Mo'nique tijdens haar speech
- de 15 seconden Woody Harrelson in "The messenger" die me deden hopen dat ik die man voor de rest van mijn leven met succes weet te mijden.

Sandra Bullock acteerde haar dankwoord tot en met de snik.

Ik heb de uitreiking live zitten/liggen kijken en moest dus ook door de Nederlandse presentatie heen van filmkenner Bridget Maasland (ze houdt niet van musicals, maar vond Nine desondanks fan-tas-tisch). Filmjournalist Dana Linssen en regisseur Martin Koolhoven waren gekleed in stijlvol begrafeniszwart. Pas na de categorie Beste Buitenlandse Film (een toegankelijke Argentijnse film won van favorieten Das Weisse Band als Un Prophète) leek Koolhoven zich relaxt te voelen en was hij minder aan het klagen. De twee deskundigen vonden duo-presentatoren Steve Martin en Alec Baldwin niet grappig. Dat had gedeeltelijk te maken met hun gebrek aan kennis. Als aankondiging van een horrorintermezzo deden Martin en Baldwin een parodie op Paranormal Activity (geen dijenkletser, maar goed voor een glimlach). Linssen en Koolhoven hadden Paranormal Activity nog nooit gezien en snapten de grap dus niet. Zelfs nadat ze daar tien minuten later op werden gewezen, bleven ze beweren dat het een slechte grap was. Dat vond ik een beetje zwak van ze.

Jeux Interdits
Erg lief Frans modern sprookje. Alsof Bergman geinspireerd raakt door The Night of the Hunter en een oorlogsfilm maakt. Let wel, de regisseur is Rene Clement. De Duitsers bombarderen Frankrijk in WW2, waarbij ze kennelijk ook geen bezwaar zagen in wat bommetjes op wat dagjesmensen op 't Franse platteland. Een meisje verliest haar ouders, maar maakt zich eerder zorgen om haar hondje, die er ook aan gaat en ze als een houten plank bij zich draagt. Ze komt een boerenjongetje tegen, die haar overtuigt het hondje weg te leggen en mee naar zijn huis te komen. Daar leeft een simpele boerenfamilie en wordt de film lichter. Grapjes rond vetes met de buren en de avonturen van het jonge duo, die een Wolkeriaanse obsessie voor de dood ontwikkelen. Ze beginnen dode dieren en kruizen te verzamelen, waarbij het meisje heel grappig steeds hogere eisen stelt. De arme boerenzoon probeert zelfs het kruis van het altaar voor haar te stelen! Ondanks wat slapstick-achtige flauwiteiten is ook het boerenleven mooi getroffen, een leven waar een van de oudere zoons zomaar ineens dood kan gaan en moeder verzucht: oh had ik 'm maar wat eerder wat castor olie gegeven.

The Mirror
Laatste Tarkovsky die ik nog moest zien, mijn grappen zijn een beetje op. Tarkovsky's moeilijkste film, dús een van zijn meest bejubelde. Want ja, als je 'm niet snapt moet 't wel goed zijn. Lukraker dan al zijn andere werk, met beelden uit de wereldgeschiedenis (Mao!) beelden in sepiatinten van een drukkerij en fraaie kleurbeelden van het Russische platteland. De eerste vijf minuten zijn nog 't mooist. Eerst zien we een stotterende jongen die een seance ondergaat en dan zien we de plattelandsbeelden waar een vrouw op een hekje zit, er een man vanuit de verte aankomt en de twee een praatje maken. Deed me aan Tsjechov denken (en Vanya on 42nd Street) en verrek, daar werd Tsjechov al genoemd. Maar wie de vrouw is, wie de man is en wie sowieso het hoofdpersonage is. Geen idee.

Linda Linda Linda
Heerlijke film, daar was iedereen hier al achter. Het begin is nog even wat onduidelijke (mag het!), met scholieren die zelf opnamen maken, er komt een of ander jeugdfestival aan, de regisseur loopt heel hard en grappig Cut! Maar het wordt fantastisch vanaf het moment dat drie meisjes zitten te peinzen wie er nu in hun band moet gaan zingen (na wat onvoorziene omstandigheden/ruzies) en een van de meisjes zegt: de eerste die door die poort daar loopt wordt het. Dat blijkt een Koreaanse uitwisselingsstudente, een prachtrol, die goed duidelijk maakt hoe lastig het is als buitenlander in Japan. Je lijkt altijd wel een autist met die ondoorgrondelijke Japanners. (Naast gebruikelijke barrières als taal, lastig in een karaoke bar) De andere 3 meisjes in de band zijn ook goed getroffen, met name Kei, de nukkige gitarist met een mooie brede Joodse glimlach. (Echt waar!) Het nieuwbakken bandje zet het op een oefenen (wat absurde punkrockdeuntjes) en ondertussen is 't festival in volle gang als aangenaam kabbelende achtergrond, met flintertjes verhaal o.a. met een nostalgische leer, runder-darts en verliefde jongens. (Geniaal shot als een van de jongens zijn liefde betuigt aan de Koreaanse en de andere 3 verstopt achter een raam gluren hoe ie 't doet, van een Pippi Langkous-achtige vrolijkheid) Ook in de bijrollen prachtpersonages, met een studio-eigenaar (veel oudere vriend van Kei) mogelijk een junkie, in elk geval een grappig figuur. Helemaal geniaal en mijn favoriete scène speelt zich af op een dak (van een van de schoolgebouwen) daar treft Kei een roodharig meisje met een fantastische rauwe stem, die daar maar zit te zitten. Het meisje leent Kei's gitaar en begint een bluesje te spelen. Wat een meid. Ik hoopte eigenlijk dat de ze hele film niet meer te zien zou zijn, want die ene scène was dus al zo leuk. Maar ze komt nog terug voor een liedje op het afsluitende festivalconcert, waar ook ons heldinnen-kwartet natuurlijk schittert. Je zou bijna mee gaan zingen, het refreintje is zo moeilijk niet. Linda! Linda! Linda Linda Linda!!

Jeux 1Interdits … De Duitsers bombarderen Frankrijk in WW2, waarbij ze kennelijk ook geen bezwaar zagen in wat bommetjes op wat dagjesmensen op 't Franse platteland.

En dat deden ze indertijd dus echt, zo leerde ik uit de documentaire The Sorrow and the Pity van Marcel Ophüls. Die scène in Jeux Interdits, en de manier waarop het meisje bij de boerenfamilie wordt geïntroduceerd, vond ik tamelijk indrukwekkend.

Wordt het ondertussen geen tijd een Linda Linda Linda-fanclubdag te organiseren, ergens in het midden van het land? Met een wedstrijd voor de beste uitvoering van de titelsong en een Du-na Bae look-alike contest?

haha :)

En dat deden ze indertijd dus echt

jee schoften. het begin is mooi, het einde is zooo zielig. (de gitaarzigeunerige muzak op de soundtrack is dan weer wel jammer)

The Last King of Scotland
Voorspelbare en clichématige film over een Schotse arts/avonturier die de hofarts van Idi Amin wordt. Amin wordt gespeeld door een schmierende Forest Whitaker (ben normaliter een fan), die van de man alleen maar een kinderlijke idioot maakt. Nooit wordt duidelijk hoe deze gek het tot dictator van Oeganda heeft weten te brengen. Vreemd genoeg won Whitaker een Oscar voor de rol. Wel goed: Simon McBurney als ranzige koloniale, Schotten minachtende snobistische Engelse diplomaat/spion. Art direction is ook tof: veel cool eind jaren zestig/begin jaren zeventig design in de paleizen van Amin. Gillian 'Agent Scully' Anderson heeft geblondeerd en met overtuigend Engels accent nog een klein rolletje.

Le cercle rouge (Melville, 1970)
Stom, Le samouraï is een van mijn favoriete films, dus ik had deze, de tweede van drie Delon-Melville samenwerkingen, al veel eerder moeten zien. Le cercle rouge is bijna de perfecte misdaadfilm. De besnorde Delon is weer fijn stoïcijns als crimineel die op zijn laatste dag in de cel alweer geronseld wordt voor een klusje en op vreemde wijze aan zijn nieuwe kompanen komt. Waaronder een geweldige Yves Montand, als zwaar-alcoholistische ex-agent/scherpschutter (maar wel een heer, met zijn Vuitton kledingkoffers) die een sleutelrol speelt in de roof (werkelijk briljant gebruik van zijn alcoholisme als spanningselement overigens.) De film duurt meer dan 2 uur en dat is volkomen terecht, lange autoritten, klimmen over daken, veel details en weinig woorden. De politie komt er, als vrijwel in symbiose met de criminele wereld, niet best van af. Maar ja, chef zegt het al "alle mensen zijn slecht, misschien als ze geboren worden even niet, maar dan worden ze slecht." Op naar Un flic.