Filmforum

Patton lijkt eigenlijk wel 'n beetje op There Will Be Blood (hoppa waarom niet) een film die drijft op 1 meesterlijke mannelijke hoofdrol.

In Patton is die rol ook zo goed dankzij het script. En als er een tankslag wordt gevochten, dan wordt er ook echt een tankslag gevochten. Niet één lullig tankje uit vier verschillende camerastandpunten.

ben verder niet van de oorlogsfilms maar een + van Patton vind ik dat die hele campagne ook echt ein-de-loos duurt. Met sneeuw in de Ardennen, zon in Italie en weetikveelwatwaarenzo.

Alleen geslaagd als toeristische promotiefilm voor Japan. (The Mourning Forest)

Vond je? Op de Veluwe kun je ook tot aan je middel door de varens waden...

Verder eensch met Martijn. Wat een draak van een film. Scenes van een kwartier waarin niets gebeurt, zijn op zich niets mis mee. Heb je ruim de tijd de tijd om alle mogelijke complicaties te overdenken, verstopte diepzinnigheden te bedenken en zelfs verbanden te leggen met je spaarzame kennis van Japanse metafysica (aarde/vuur/lucht/water, Confucius versus Tao, enz.). Maar als in de volgende scene telkens de meest voor de hand liggende optie wordt gekozen, begint dat behoorlijk op de zenuwen te werken. De, dramatisch bedoelde, verrassende wending halverwege (Shigeki-San springt over een droogstaand beekje. Machiko wordt helemaal gek.) bracht een zelden ondergane slappe lach teweeg die mij toch maar deed besluiten om de film uit te zitten.
Een 'hit or miss', 'either hate or love' dus, dat Mourning Forest. Benieuwd wat Ludo ervan vindt :)

Deze zomer elke woensdag het filmhuis bezocht. Heel veel aan deze draad gehad dus. Een, wat mij betreft, aanbeveling die er nog niet bijstaat:

Cordero de dios (Het lam gods) (Lucia Cédron, Argentinië, 2008)
Vervlochten verhaallijnen. Tuimelende emoties. Langzaam wordt duidelijk waarom de dochter niet alles op alles zet om haar ontvoerde vader vrij te kopen. Iedereen bleef zitten voorbij het einde. De aftiteling was bijzaak.

Nog een tip: De 2e Lantaren/Venster filmquiz. Als jullie een team vormen, haal ik het bier wel :)

Nog een tip: De 2e Lantaren/Venster filmquiz. Als jullie een team vormen, haal ik het bier wel :)

Count me in! Het Subsfilmforumteam moet toch flink kunnen scoren, dacht ik zo.

Vond je? Op de Veluwe kun je ook tot aan je middel door de varens waden...

Toch wil ik mijn laatste jaren ook wel slijten in bejaardenhuis De Koekoek, in een lommerrijke omgeving.

Shigeki-San

Shigeki-saaaaaaaaan, Shigeki-saaaaaaaaan, Shigeki-saaaaaaaaan! Dat werkte echt op je zenuwen.

Count me in!

Ik wil ook wel meedoen, maar ik ben geen superkenner.

Dat zijn dan voorlopig 3 deelnemers. Nog eentje en we hebben een team.

Afrader:
Vox Populi (Eddy Terstall, 2008) – al 1 minuut na de begintitels gaat het volledig mis. Ik haat films die met zeer veel nadruk zeggen waar ze over gaan. In deze politieke satire staat de discussie over de multiculturele samenleving centraal, een reden voor Terstall om zijn hoofdpersonage dit woord meteen in de eerste tekstregel in de mond te leggen. Daarna wordt het alleen maar minder. Al binnen vijf minuten hebben we een niet meer dan decoratief bedoelde tietenparade voorbij zien komen (Terstall denkt nog steeds dat we in 1975 leven) en wordt duidelijk dat de personages niets meer zijn dan stereotypetjes. Het camerawerk is zoals gebruikelijk lelijk en meer geschikt voor televisie dan het grote doek. Halverwege de film wordt de camera enige tijd bediend door iemand met de ziekte van Parkinson. Slechts een enkele platte grap doet een gniffel aan het publiek ontsnappen. Van enige dramatische spanning is geen moment sprake. Laat Terstall alsjeblieft de politiek in gaan.

Aanrader:
La Moustache (Emmanuel Carrère, 2005) – mysterieus en subtiel paranoiadrama over de identiteitscrisis van moderne man Marc (Vincent Lindon). Hij scheert zijn snor af waarna het lijkt alsof de aarde uit zijn lood geslagen is. Ook met actrice Emmanuelle Devos en muziek van Philip Glass.

haha De Snor, hoe komen ze erop. die Terstall is gewoon een totaal overschatte knuppel. (misschien is ie niet eens overschat, maar hij moet wel aandacht krijgen omdat er nie-mand anders in Nederland is die films maakt. ofzo.)

De kracht van Terstall vond ik dat met Rent-a-Friend en Simon er nou eindelijk eens iemand in Nederland was die een beetje middle of the road films kon maken, ipv loodzwaar drama of superplatte humor.

Ja, ik was ook even bang dat de Terstall-backlash nu definitief had ingezet :) Ik vond Hufters&hofdames en De Boekverfilming destijds frisse komedies, heel nederlands maar nog nooit in nederland gemaakt. Moest er behoorlijk om lachen.

Laat Terstall alsjeblieft de politiek in gaan.

Asjeblieft niet! Die films kan ik tenminste nog makkelijk ontwijken of op z'n minst onschuldige opsnijerij over die o zo hollandse tolerantie.

Nixon
Binnenkort komt W. uit - iedereen de discussie op Slate al gelezen? Zeker doen! - dat leek me een mooi moment om Nixon weer eens te bekijken. Dat viel toch wel tegen. Stones eigen obsessies met Kennedy en Vietnam zitten flink in de weg en Hopkins zet Nixon wel erg theatraal neer. Als één van de meest bizarre en fascinerende publieke figuren uit de twintigste eeuw verdient Nixon beter.

Dat zijn dan voorlopig 3 deelnemers. Nog eentje en we hebben een team.

Die afspraak staat, want een vierde vinden we wel.
Dus dit is één van die schaarse evenementen waarvoor Vido de hoofdstad verlaat? :)

iedereen de discussie op Slate al gelezen? Zeker doen!

nee nog niet. Zag wel een klein item op de Belg en vrouwlief en ik konden weer concluderen dat we waarschijnlijk de enige liefhebbers van Stone zijn, want konden niet wachten op die film.

Nixon is overigens zijn beste film, al was het maar omdat hij visueel erg vernieuwend is. En Vietnam hoort toch centraal te zijn? Het enige problematische vind ik eigenlijk dat Hopkins Nixon iets te sympathiek maakt...dan zie je opeens de echte Nixon weer eens en dan denk je "oh ja, die paranoïde mafkees."

Die discussie op Slate is schrikbarend...want zo geciviliseerd. Zelfs de comments. Ik val bijna van mijn stoel. :)

Link plz.

Nixon is overigens zijn beste film, al was het maar omdat hij visueel erg vernieuwend is.

Mwoah, wat dat betreft is het toch vooral een kopie van Natural Born Killers.

En Vietnam hoort toch centraal te zijn?

Volgens mij had Johnson daar al min of meer de handdoek in de ring gegooid. China is interessanter. En de Southern Strategy, waar Nixon de zuidelijke racistische Democraten achter zich weet te krijgen door het introduceren van de 'States Rights' en daarmee de Republikeinse dominantie voor de volgende decennia bepaalt komt er wel heel bekaaid vanaf.

dan zie je opeens de echte Nixon weer

Link plz.

Alsjeblieft.

Thx!

Zeer beschaafd idd, 'tis bijna verdacht. :)

Zeer beschaafd idd, 'tis bijna verdacht. :)

Precies. :) Er klopt iets niet aan.

Mwoah, wat dat betreft is het toch vooral een kopie van Natural Born Killers.

Nee, het is NBK correct toegepast (en daardoor veel sterker.)

Zag overigens net History of Violence, die toch op de Belg was. Had de film altijd genegeerd want ik zat niet zo te wachten op realistische kogelinslagen. Ik houd denk ik sowieso niet van de "realistische Cronenberg" kan ik concluderen, is toch synoniem met een getemde Cronenberg. Er zit wel iets in het idee van geweld en hoe dat in een familie doorwerkt (vandaar die wel slimme titel) en door osmose naar De Amerikaanse Droom, maar het is allemaal zo schematisch. Vooral als dat slappe zoontje van hem opeens wel de bully op school in mekaar rost (nadat paps een moordenaar blijkt te zijn). En de terugkeer naar zijn oude maffialeven is totaal nutteloos, even William Hurt als James Hetfield een kopje kleiner maken en dat was de film weer. Oh ja! En weer een film die helemaal was dichtgemetseld met irritante muziek.

Juno
Ik voel me een beetje een zeurkous, maar toch, ik vond 'm maar zozo. Tuurlijk is ie wel beter dan Knocked Up, maar als we Juno zien als komedie is Superbad veel leuker. Misschien dat Juno iets meer wil zijn.. Ik vond onze heldin maar een wijsneuzerig bitchje. En dat taaltje! (Misschien had ik daarvoor teveel hyperrealistische mompelfilms gezien) Ik zat nog 't meest te grinniken om haar pa, net de manager uit de bekende Albert Heijn-reclame. Mannen zijn sowieso losers hier of 't nou sneue muzikanten zijn of tic-tac nerds. Zelfs de stiefmoeder is goed! ;) Aangezien Juno continue Junebug wordt genoemd, zat ik aan die film te denken. Ging dat ook niet over zwangerschap? Ik geloof dat ik die me nog meer deed. Net als Thank You For Smoking (ook van Reitman) zou 't allemaal offbeat, quirky en gewaagd moeten zijn, maar het is stiekem gewoon heel hip en gelikt. (En nee het is geen sléchte film hoor)

De Brief voor de Koning
Deze is wel waardeloos. Had ik dat boek gelezen? Zou wel moeten, er zat tenslotte een landkaart in en het is natuurlijk gewoon een Lord of the Rings-verhaal met een jonge uitverkorene, een reis door bossen, waar je in een greppel moet schuilen voor ridders op paarden, en ploeteren op besneeuwde bergtoppen. Er is zelfs een ring, al wordt je daar niet onzichtbaar van. Met Nederlandse films is 't verzucht over dialogen alsof je elke keer 't wiel opnieuw uitvind. Dit keer dacht ik, het ligt misschien nog niet eens aan de tekst, maar aan 't feit dat iedereen zo'n prachtige "ik kan ook het radiojournaal presenteren"-stem heeft, met perfecte articulatie enzo. Alhoewel, "Wakker blijven... Niet slapen!" en "Blijf staan! (halve tel later) Kom!" zijn weer erg mooi. Ergens op driekwart zegt een vrouw ergens een onbelangrijk regeltje. Verrek, denk je, dat is pas de 2e vrouw die spreekt. (Na enig gepuzzel blijkt het de derde te zijn, en daar blijft het ook bij, tezamen hooguit 10 regels tekst) Echte mannenfilm dus ;) Tolkien zou wederom tevreden zijn.

Un Baiser S'Il Vous Plait
Nou ja, niet alle Franse films zijn raak natuurlijk. Dit is een luchtige, onderhoudende raamvertelling. Beetje als Woody Allen in zijn recentere mindere werk. (Melinda & Melinda) Een vrouw vraagt de weg aan een man, ze raken aan de praat, het vonkt, de man wil haar kussen, maar ze weigert. Niet omdat ze niet wil, nee, om een verhaal. Wat ze vervolgens verteld. In dat verhaal vraagt "Kaka" (de voetballer) aan zijn beste vriendin "Anniko van Santen (presentrarice) om een "mercy fuck", omdat ie al zolang droog staat. Waarom geen hoer geprobeerd, repliceert ze terecht. Nee, die kussen niet. (Volgens mij niet waar, als je maar dokt) Hoe dan ook, van die ene mercy fuck komt natuurlijk meer, waarna zelfs een stewardess en een Schubert-biografie worden ingezet om aan de ontstane situatie te ontsnappen. Jammer trouwens dat niet de hele klassieke soundtrack uit Schubert bestaat, dat zou passend zijn geweest. Aan 't eind zit dan vanzelfsprekend nog de voor de hand liggende twist in 't "oorspronkelijke" verhaal.

RE: de filmquiz

Dat zijn dan voorlopig 3 deelnemers. Nog eentje en we hebben een team.
Die afspraak staat, want een vierde vinden we wel.

Zijn we ondertussen al aangemeld of moet iemand van ons dat nog doen? Hoe eerder hoe beter, natuurlijk.

Die filmquiz, is dat 10 november in rotterdam?

Yep, doe je ook mee? Zonder jou en Ludo is het Subsfilmforumteam niet compleet natuurlijk.
Ik heb ons aangemeld en een vierde man gecharterd. Een team mag bestaan uit '4 à 5'... Als Ludo ook nog acte de présence geeft, doe ik graag een stapje terug!

Ik heb ons aangemeld en een vierde man gecharterd.

Thanx! Met Olaf en Ludo erbij zijn we onoverwinnelijk, behalve als de nadruk komt te liggen op Bollywood. 10 november staat genoteerd. Tegen die tijd spreken we wel wat af.

Ik ben De Vierde Man? ...om alvast maar in filmtitels te gaan communiceren... Leuk!

ik pas. in popquizen haal ik ook altijd de Beatles met de Mamas & The Papas door elkaar. Nee zonder gekheid, het moet wel een beetje om de hoek zijn wil ik mij er vertonen. (helaas!)

Met Ludo als mascotte en Vido, Olaf, Martijn, mijzelf en John als vijfde man zullen we geen slecht figuur slaan. Als het goed is hebben jullie een mail ontvangen met additionele info en een milde tempering van de verwachtingen ('onoverwinnelijk' :)

Fanny och Alexander (Ingmar Bergman, Zweden, 1982)
De glorieuze overwinning van weelderig over sober. De theaterfamilie Ekdahl baadt in barokke weldadigheid: bonte interieurs, wollige taal, overdadige banketten, rubensvrouwen, lichte zeden. Het leven van Fanny en Alexander gaat op zijn kop als hun moeder, weduwe Emilie, trouwt met de Lutherse bisschop Edvard. 'Dit huis is al sinds mijn voorvader het in 1500 bouwde sober en dat houden we zo.' Toeval, mystiek, een slimme Jood en de geest van Hugo de Groot brengen redding.

Was dat in het Bergman retrospectief van L/V? Was ook van plan om dat te gebruiken voor mijn Bergman-doop.

For something completely different...
Ichi The Killer
Niet Miikes sterkste film. Een paar momenten van geïnspireerde waanzin, maar vaak ook splatter slapstick die Peter Jackson ook had kunnen verzinnen (Miike heeft echt grenzen verzet merk je dan, Bad Taste en Braindead waren ooit toch grensverleggend, als Miike ze zou maken zou je vinden dat hij mainstream is gegaan.) Kakahira, de Joker-achtige slechterik, draagt wel erg cool foute outfits, met als toppunt een fluwelen pak dat al naar gelang hoe het licht erop valt paars is of metallic groen.

Martijn schreef: "Met Nederlandse films is 't verzucht over dialogen alsof je elke keer 't wiel opnieuw uitvind. Dit keer dacht ik, het ligt misschien nog niet eens aan de tekst, maar aan 't feit dat iedereen zo'n prachtige "ik kan ook het radiojournaal presenteren"-stem heeft, met perfecte articulatie enzo."

Toevallig had ik het laatst met een filmmaker over die verrotte Nederlandse dialogen en zij was van mening dat het zeer moeilijk is om dialogen te schrijven die natuurgetrouw uit te spreken zijn. Waarom wist ze ook niet.

Zelf denk ik dat Nederlands een lastige taal is voor film. Het verschil is groot tussen spreektaal en schrijftaal. Mogelijk ligt het ook aan de opleiding die acteurs genieten. Accenten worden er uitgeramd en een onnatuurlijk correct Nederlands wordt aangeleerd. In combinatie met een neiging tot overacting en overarticulatie levert onwaarschijnlijke dialogen op. De Britten lijken daar minder last van te hebben.

Misschien is het gewoon omdat Nederlands onze eerste taal is waardoor ons nuances opvallen die in Engels niet opvallen. Om maar te zwijgen over alle andere talen die we niet machtig zijn.

En wellicht houden Engelsen (en Hollanders) juist van breedsprakigheid. Ik heb wel Amerikanen gesproken die een rothekel aan dat Britse hadden.

Ik heb het idee dat het vooral het dubben is, en de geluidskwaliteit daarvan.

Hou op! Dat dubben en die slechte geluidskwaliteit. Man, die is slecht. Het vreemde is dat er best mensen zijn met verstand van geluid en geluidseffecten, maar bij de Nederlandse film werken ze niet.

Ach, wees blij, ik lees weer Nederlandse literatuur. Kon ik jarenlang ook niet.

Martijn schreef: "Met Nederlandse films is 't verzucht over dialogen alsof je elke keer 't wiel opnieuw uitvind. Dit keer dacht ik, het ligt misschien nog niet eens aan de tekst, maar aan 't feit dat iedereen zo'n prachtige "ik kan ook het radiojournaal presenteren"-stem heeft, met perfecte articulatie enzo."

me, myself and I zeiden dat :)

Mogelijk ligt het ook aan de opleiding die acteurs genieten
vind ik een plausibele verklaring (evenals Buus' opmerking over de nuances)

Ik denk niet dat we te kritisch zijn omdat de nuances ons opvallen. Het geluid en de dialogen zijn gewoon te slecht. Evenals het acteerspel en de verhaallijnen.

Ik zeg: het geluid. Wij zijn geen geluidland. Kijk eens naar een internationale voetbalwedstrijd en schakel halverwege over naar ZDF. Opeens geen polygoon-associatie meer. Net alsof elke internationale voetbalwedstrijd in Duitsland wordt gespeeld.

Inderdaad geluid. Nu zeg ik wel dat we een geluidsland zijn. Alleen niet bij film.

Burn after reading (Coen&Coen, 2008). Sja, best vermakelijk maar duidelijk een tussendoortje. Terug naar de screwball, waar de Coens het niveau halen van The Hudsucker Proxy, waar ik ook niet weg van was. Ik vind Clooney als komiek niet erg geslaagd en Brad Pitt, die over the top gaat, in ieder geval vermakelijker. En Malkovich lijkt tegenwoordig vooral uitgenodigd te worden als er iemand boos moet spelen, zeg maar het Being John Malkovich-syndroom. Het verhaal is Fargo-lite, of een halve persiflage op, maar ik vind dit teveel een gekke bekken show.

¿Quién puede matar a un niño? (Ibáñez Serrador, 1976)
Zo eindelijk gezien. Sympathiek Engels echtpaar is op vakantie in Spanje, zij is zwanger maar toch wil hij naar een eiland voor de kust echt rust opzoeken. Probleem, er wonen alleen nog maar kinderen op het eiland, bezeten kinderen (niet zozeer demonisch, de archiefbeelden tijdens de begincredits van oorlogsmisdaden tegen kinderen suggereren dat ze een soort overlevingsstrategie hebben ontwikkeld.) Resultaat is een opperbeste horrorfilm met een bijna perfecte opbouw en sfeer. Op de juiste momenten ook erg eng.

stukkie over Darjeeling Limited, op de Subs-hoofdpagina. weet eigenlijk nog niet of ie in NL al op dvd uit is, hoop ik dan maar. Een van Anderson's beste. Voor mijn gevoel zijn meest persoonlijke tot nu toe. (Ik moet wel Bottle Rocket nog eens opnieuw zien, heb zelf 't gevoel dat daar eigenlijk al alle hoofdthema's van 'm inzitten)

(oh hij komt 26-11)

Otto e Mezzo. Stalker. Kung Fu Panda.

Ik zag twee films over gelukzoekende migranten.

Le silence de Lorca (Dardenne & Dardenne, 2008). Hierboven al goed bevonden door Vido en daar sluit ik me bij aan. En net als hij was ik Lorca inderdaad eventjes kwijt (rare scene). Wat de broers Dardenne goed kunnen is binnen een handomdraai een beeld schetsen van zeer invoelbare uitzichtloosheid. Hier is het Lorca die in de wereld der schijnhuwelijken de druk allengs voelt toenemen. Mooiste en ontroerendste moment: Lorca die op een brancard een zuster die ze amper kent vraagt of ze haar een keer komt opzoeken. Volgens de Dardennes is het een hoopvolle film. Hetgeen je doet afvragen waarom ze die film dan laten eindigen (spoiler!) met een Lorca die door een bos zwervend praat tegen haar ongeboren kind dat niet eens bestaat. Het gaat niet goed met België, denk ik dan...

Import/export (Seidl, 2007). Hierboven al besproken door Ludo, en ik vond hem een heel stuk beter. Ulrich Seidl is iemand die graag een spiegel voorhoudt. Hundstage was een rücksichtlos portret van suburbia, waar mensen totaal niet meer in elkaar geïnteresseerd zijn. Hier maakt hij zijn punt door te laten zien hoe Oostenrijkers met buitenlanders omgaan, en contrasteert hij de geldelijke armoede in het oosten met de menselijke armoede in het westen. Oekraiense Olga is werken in de gezondheidszorg beu en belandt in de porno-industrie. De zoektocht naar eigenwaarde brengt haar naar Oostenrijk, alwaar ze uiteindelijk schoonmaaktster wordt in een ziekenhuis op een afdeling met stervende patienten. Eenzelfde zoektocht naar eigenwaarde maakt oostenrijkse loser Pauli, een bewakingsbeambte die op zijn tijd behoorlijk vernederd wordt. Met een hork van een stiefvader reist hij naar het Oostblok om speelautomaten te verkopen. De kracht van de film zit hem in dit fraai uitgewerkte spiegelbeeld. Aan de dansvloer van een plaatselijke disco stort het Oostenrijkse duo zich op het vrouwelijke schoon, benadrukkend waar ze vandaan komen en strooiend met poen. En terwijl Pauli op de dansvloer staat te krioelen met een jonge blom, tracteert Olga in het ziekenhuis haar lievelingspatient op een voorzichtig dansje. Het is erg jammer dat Seidl het hier niet bij laat en vervolgens de scenes in het Oostblok tot het uiterste drijft. Want als Seidl wat minder zou schreeuwen, zou hij weleens tot een cineast van formaat kunnen uitgroeien. Import/export is al een stuk opener dan Hundstage, minder hermetisch dichtgekit met cynisme – en daardoor menselijker. En hij eindigt zowaar redelijk hoopvol, en dan echt.

Verder In Bruges. Eens met Ludo, best vermakelijk eigenlijk en regelmatig gelachen. Had wel iets weg van Kitano, al die dommige lanterfanterende gangsters.

Ik zeg: het geluid. Wij zijn geen geluidland.

Maar waarom kan zo'n nasynchronisatie van Kung Fu Panda wel klinken zoals het hoort? Wordt er dan een Amerikaanse technicus overgevlogen die aan de knoppen draait?

zou met eigenlijk niet verbazen (re: Kung Fu Panda)

mooie beschrijving van I/E Olaf. Maarreh die speelautomaten die installeerden ze toch alleen maar? ;)

Glory to the Filmmaker!
Tweede deel van Takeshi Kitano's "vernietig mijn carrière"-trilogie. (Zijn eigen woorden) Het is lang geleden dat ik Takeshis' zag, maar in mijn herinnering was die intrigerender en grappiger. Dus 't gaat de goeie kant op zullen we maar zeggen. Hier voert Kitano zichzelf op, in een pak van zijn eigen studio Office Kitano. Hij weet 't niet meer. Wat moet ie nog maken? Hij reageert zich af op een poppenversie van 'm zelf, die hij eerst nog naar de dokter stuurt. (Que?) Daarna volgen een hele hoop pastiches. Kitano doet Kurosawa in Crouching Tiger stijl, Kitano neemt Tokyo Story op de hak, Kitano doet horror (die is wel leuk.. NOH THEATRE, met bloedende letters) Uiteindelijk kiest ie dan toch voor 'n verhaaltje, wat vanzelfsprekend onnavolbaar, met een enorm Wonderland-gevoel. Een moeder en dochter die nepkakkerlakken in de koffie gooien, terwijl de ene met een knuffeleend speelt. Een gestoorde professor recht uit Suske en Wiske, met een Beastie Boys Intergalactic-robot. En ga zo maar door. Kitano zelf verandert hier bij moeilijkheden steeds in die put, en krijgt 't als zelfdestructie-liefhebber natuurlijk flink voor de kiezen.

The Darjeeling Limited
Zie Subs-site.

Salaam Cinema
Vond 'm ineens een beetje gemeen, die Makhmalbaf. Hij zit hier als een soort Nicholas Cage achter een bureau voor de Iraanse Idols. Hij heeft zelf een advertentie in de krant geplaatst, waar natuurlijk gigantisch veel mensen op af komen. De openingsbeelden lijken wel uit 't Oostblok te komen toen daar mensen naar de ambassades probeerden te vluchten. Als ze eenmaal binnen zijn begint Makhmalbaf te deelnemers te pesten. Huil! Een goeie acteur huilt binnen 10 seconden. 1,2,3.. Tot ze echt huilen en niet meer acteren. Eerst hopt ie nog van de ene naar de andere kandidaat, tot ie bij 2 meisjes komt. Eentje is de archetypische Idols-nemers vol zelfvertrouwen en praatjes die Makhmalbaf eens even door gaat prikken. Hij stuurt ze honderd keer weg, om ze pesterig weer terug te roepen, tot het mooie stille meisje in tranen uitbarst. Best sneu. (Maar ook wel hilarisch)
Heel raar.. Die agent uit Moment of Innocence duikt ook weer op. Ook maf, halverwege lijkt Makhmalbaf een bekende uit de gevangenis tegen te komen. Hoe fout is die Makhmalbaf erigenlijk, volgens mij was ie pro-revolutie. (Wat zou Kader Abdolah van zijn films vinden)

The Last Days of Disco
You can't worry about what misinterpreters think! Derde en tot op heden laatste Stillman. Up there met zijn debuut Metropolitan, enkel het verhaal is iets minder gefocust en meer een random sfeerbeeld. Van de laatste dagen van disco dus, wat vanzelfsprekend voor een leuke soundtrack zorgt. Dit is Stillman's film met de meeste star appeal, want Kate Beckingsale en Chloe Sevigny vormen het middelpunt als ruziënde huisgenootjes, de eerste is arrogant/popi, die het muurbloempje Chloe wel 'ns wat tips zou geven. Niet nodig, want Chloe schittert vanaf het begin, haar fans moeten zeker kijken. Daaromheen zwerven de gebruikelijke personages/acteur uit Stillman's eerde werk, waaronder Chris Eigeman als gesjeesde student, nu manager van een disco, waar de baas zich met illegale zaakjes bezighoudt. Hij ook trouwens "i am not an addict, I habitually use it". In het eerste gedeelte van de film is disco nog booming, maar daarna zijn er ineens beelden van de vernietiging van 1000 discoplaten op een honkbalveld. (Que?) Waarna disco sterft. De mensen zijn moe. En aangezien ook de soa's opkomen, zou je haast denken, viel de neergang van disco samen met de opkomst van aids. Chloe lijkt daar ook weer (? Kids toch) het slachtoffer van te worden, maar het is een andere "H". Een aanrader en doodzonde dat die Stillman al 10 jaar loopt te puzzelen op z'n next move.

Makhmalbaf vocht voor een communistische beweging (er waren ttv de revolutie 3 partijen aan 't strijden). Zijn club heeft verloren.

Goed/fout, ik waag me er niet aan. Maar, hij heeft die agent neergestoken en gebromd onder Khomeini, en het begelegd met de agent en koestert geen wrok jegens Khomeini ("toch een van Gods schepselen"), het lijkt mij iemand die deugt.

Enne, pro-revolutie is toch niet per definitie fout? Die shah had er een bende van gemaakt. Westers georiënteerd misschien maar da's ook niet alles (z'n vader probeerde het land te seculariseren/moderniseren door Pahlavi petjes vast spijkeren op de hoofden van de mannen en de dames publiekelijk de chador van het lijf te rukken). Toch kwam Reza Shah er weer een beetje van terug, een van z'n 'fouten' was het proberen de Engelsen uit hun oliemarkt te werken, en dat begrijp ik nog wel, maar de complicaties die eruit voort vloeiden vergden goed leiderschap en dat was ie nou net niet: een goede leider. Tenslotte was gewoon 'zoontje van'. Enfin, de kloof tussen arm en rijk werd steeds groter en het volk had er genoeg van...

Mohammed Reza Shah, moet ik eigenlijk zeggen...

maar daarna zijn er ineens beelden van de vernietiging van 1000 discoplaten op een honkbalveld. (Que?)

Ja,ja. Het legendarische hoogtepunt van het Rockisme. :)

Hele mooie film trouwens Last Days of Disco.

Enne, pro-revolutie is toch niet per definitie fout?

jawel ;) *conservatief* :P

nee het zal wel meevallen met Makhmalbaf dan, zijn films zullen ook wel niet voor niets vaak gecensureerd zijn in Iran. Maar in die scene kreeg ik ineens dat idee, beetje ouwe jongens krentenbrood met een mattie uit de revolutie.

Makhmalbaf vocht voor een communistische beweging (er waren ttv de revolutie 3 partijen aan 't strijden). Zijn club heeft verloren.

ah dus toch een vriend van Abdolah!

Ja,ja. Het legendarische hoogtepunt van het Rockisme. :)
woah was nog echt ook.. :o

woah was nog echt ook.. :o

Zelfs met uitgebreide Wikipedia lemma. :)