Filmforum

maar ik kan me niet voorstellen dat de films die ik echt tof vond (Vivre sa vie en Le mépris) bij jou te boek staan als zijn slechtste van de jaren 60.

Nee, dat is waar (maar die zijn i.i.g. niet zo grappig ;)

En dat einde stond er dus net niet op toen ik 'm op video had opgenomen

mmm, is dan wel zo'n bizar einde dat niks te maken lijkt te hebben met wat er vooraf aan is gegaan, meer een epiloog eigenlijk.

Nu we het toch over Italianen hebben. Caos Calmo van Antonio Luigi Grimaldi valt best wel een beetje tegen. Het drama begint voortvarend met Nanni Moretti die als rouwende vader na het verlies van zijn vrouw (laat rouwen maar aan Moretti over) niet is weg te slaan van het pleintje bij de school van zijn dochtertje. Hij vindt rust op het pleintje, raakt gehecht aan de dagelijks terugkerende passanten en biedt troost aan passerende familie, vrienden en collega’s. Ondertussen vraagt hij zich af waarom hij geen verdriet voelt. Dat gaat een uur heel goed, tot aan het moment dat de camera een eventjes een raar subjectief standpunt inneemt van een bijrolspeelster. En dan moet de banale seksscène met een typisch Italiaanse zonnebankblonde dame, die Moretti op de dag van het overlijden van zijn vrouw uit zee redde, nog langskomen. Vanaf die scène ging de eindscore drastisch van een 8 naar een 6-. Zonde.

Hm, daar wilde ik nou net dit weekend heen. Nou dan gaan we maar bowlen... Iemand Mataharis gezien? Of Julia?

Julia ben ik ook benieuwd naar. Draait in Amsterdam helaas in een verkeerde bioscoop dus ik wacht op de dvd. Tilda Swinton - what can go wrong?

heh bah ILX een week down amateurs.. hopelijk overleeft de filmforum draad de update of zou alles in 't niet verdwijnen..

Alles weg overleef ik niet meer. Dat is toch het uitwissen van een stukje persoonlijke geschiedenis. Daar moeten gewoon drakonische straffen op staan. Vind het leuk om af en toe de tips van de forumgenoten weer eens langs te gaan ter inspiratie.

nou waren waren we ;)

Picnic
Curieuze mengeling van realistisch overkomend fifties-tijdsbeeld en ergerlijk schmierende "komische" rollen. William Holden komt liftend per trein aan in Kansas, op zoek naar een jeugdvriend. Hij belandt in een achtertuin waar hij kennismaakt met 3 (ieder op hun eigen manier) sterke vrouwen. Een tomboy, (Susan Strasberg, die nog veel meer screentime had moeten krijgen) een beauty (Kim Novak) en de moeder van die twee. Ik denk, arme moeder is in de steek gelaten, hij zal daar wel wat mee krijgen. Not, Holden moet doorgaan voor een vrij jong personage, iets waar hij zelf een hard hoofd in had, en het mislukt ook. Nu raakt ie eerst geinteresseerd in de tomboy en dan in beauty en in beide gevallen heeft 't iets Cape Fear-sleazies. Wat ook weer niet zo heel erg is, want hij is een bum, met een achtergrond als het hoofdpersnoage in Gun Crazy. Men gaat uit zwemmen (in de kleedhokjes: "don't come too close or you're likely to get informed) en dan picknicken, wat een supergedeelte is, vol heerlijk ouderwetsche lite jazzmuziek. Holden wilde niet dansen, maar moest, waarop hij in 't script bedong dat hij zich eerst mocht bezatten. Film vol plezier dus, waar de actiescenes (hij is een gevaarlijke bum he) uit de toon vallen, ook door de overdreven orkestmuziek op dat moment. Het einde is beroemd en fraai, een helicoptershot dat niet "zomaar" uitzoomt, maar ook nog wat verteld.

Manderlay
Het is wel een lekker recalcitrant standpunt om in te nemen. Deze is beter dan Dogville! Zeker ten tijde van Young Americans, het Bowie-aftitelingsliedje, was ik daarvan overtuigd. Een paar dagen later denk ik dat Dogville toch het voordeel heeft van "het origineel" zijn. Maar, Manderlay is zeker interessant. De film is nog fouter, meer ambigue, racistischer, Von Trier steekt zijn kop met alle plezier in een wespennest en hij lijkt ook zelf niet helemaal zonder schuld. Het plotje rond de grote proudy nigger Timothy, die een Montsji zegt te zijn, een volk dat niet met zich laat sollen, maar een Mantsji blijkt te zijn (goed in bed) is er wel een beetje overheen. Bryce Dallas Howard doet 't goed als vervanger van Kidman, ze is een stuk feller, al lijdt het personage ook wat minder de ze film. The bitch is in control! (Denkt ze) Willem Defoe als pa is ook al een verbetering.

Blast of Silence
Ah, huurmoordenaars-films. Psychologische wel te verstaan (er zijn vast wel b-actie-films te bedenken waar geen morele dilemma's opduiken) Hier dus wel. Allen Baron regisseert zichzelf als 't personage Frank Bono. Een De Niro-achtige Italiaanse 'hood', die nog 1 laatste klus wil doen. Film duurt maar 77 minuten en heeft ongelofelijke haast, da's wel jammer, zo komt er al na 5 minuten een Bono dwaalt eenzaam door winkelstraten in kerstmis-sfeer. Een scene die vast briljant was geweest als ie wat later was langsgekomen. Iets betere muziek had ook geholpen. Blast of Silence lijdt ook onder de uitgebreide voice-over, die net even iets te ironisch overdreven intoneert. Watch out Frankieboy, danger signal! Wel apart.. Tot zover de minpunten, er is ook veel goeds. Bijna elke ontmoeting met een "contact" is geniaal. (Frankie heeft er een hekel aan) Zo is er een dikke, hijgende wapenregelaar, met een voorliefde voor ratten. Ook fraai is een bijna erotische (wapenporno?) scène waar Frankie zijn vers verkregen pistool prepareert, met de silencer als ultiem verlengstuk/phallus-symbool..

Flirt
Minste Hartley-film tot nu toe. Zou hiermee de backlash zijn ingezet? Je kunt 't eigenlijk al zien bij de 3 verschillende executive producers, uit 3 verschillende landen. Zou Hartley eerst zijn ongeïnspireerde drie-landen-script hebben geschreven en toen geld hebben gezocht? Of (lijkt me wel eigenlijk) omgekeerd. Flirt laat 3 keer dezelfde dialoog zien, in achtereenvolgens Amerika, Duitsland en Japan. Nieuwe inzichten komen er niet bij al die herhalingen over flirten en vreemdgaan. Wel grappig dat hij zichzelf opvoert in Japan, zou ie tijdens de opnamen zijn Japanse vrouw zijn tegengekomen? Dat zou thematisch gepast zijn.

Boogie Nights
Daar zijn ze allemaal weer, de vaste schare PT Anderson-acteurs. Zet ze in een interessante omgeving en hij maakt 'r een vermakelijk ensamble-verhaal van. Alhoewel, dit keer geen superfilm. Uit beschrijvingen had ik altijd begrijpen dat het plot inhield dat een totale loser zijn verborgen porno-kwaliteiten ontdekt. Da's wat naïef misschien. Zo'n "schmuck" is het niet, Dirk Diggler wil altijd al een ster worden en hij werkt niet voor niets al in een gewaagde club voor ie ontdekt wordt. Eerste 90 minuten zijn geinig, maar waar blijft toch het echte drama? Ah, daar komt de goot ineens snel in zicht. Personages blijven wel een beetje aan de oppervlakte, Diggler is en blijft een onsympathieke eikel en Julianne Moore had nog wel wat meer onder d'r coke-verslaving kunnen lijden! Wel een geweldige scène als Diggler, inmiddels definitief in de goot, samen met wat matties een rijke miljonair bezoekt om wat nep-coke te verpatsen. Ook het Raging Bull-einde is leuk. (Waarom komt er niemand langs die zegt "nog twee minuten Mr. Diggler")

Jackie Brown
Meen me te herinneren dat ie destijds als licht teleurstellend werd onthaald? Achteraf is 't misschien wel de laatste goeie Tarantino. Gezellige heist-film, natuurlijk met supersoundtrack. Dacht eerst dat m'n audio kaduuk was, maar tis de schuurpapieren stem van Bobby Womack. Een stewardess, een krankzinnige drugsdealer met paardenstaart en een George Clooney-achtige bail bonds officier (wat een beroep!) Wie gaat er met het drugsgeld vandoor? Mijn gok was, degene die 'r 't domste uitzien. En dat zijn de bijfiguren, de verlopen dief Robert de Niro en de smokin' hot Bridget Fonda. Die hebben meer interesse voor de waterpijp, maar dat zou wel een pose zijn. Ik zat ernaast. Het einde is bijna simpel, maar ik heb me prima vermaakt.

Imitation of Life
Voor de liefhebbers van Mildred Pierce. Ook hier een dochter die zich schaamt voor d'r moeder en uiteindelijk exotisch danseres wordt. Ook hier een oudere man die zowel in moeder als dochter geïnteresseerd raakt. En meer van dat soort relatie, klasse- en geldproblemen. De nieuwe component heet racisme, wat de film nog wat beter maakt. (Een moord blijft ook achterwege) Een actrice strugglet zich omhoog, dat gaat langzaam want ze weigert zich omhoog te neuken. Uiteindelijk lukt 't toch, ook omdat ze thuis een lieve bruine werkster heeft die voor dochter zorgt. De werkster heeft zelf ook een dochter is, die opvallend wit is (ze lijkt wel wat op Amy Winehouse) en zich (dus?) schaamt voor d'r moeder. Het is een beetje ongeloofwaardig, maar Douglas Sirk weet wel raad met dit soort sentimenten. Wat pleit voor de kracht van Imitation of Life is dat het een tienjarige tijdssprong overleefd. De problemen blijven hetzelfde namelijk, het enige wat je kan aanmerken is dat de actrice die tien jaar eerder al bijna te oud werd gevonden klaarblijkelijk nog steeds succes heeft.

Il Deserto Dei Tartari
Boekverfilming, dus er valt wel wat te mopperen. Lieutenant Drogo wordt voor z'n eerste opdracht naar een afgelegen, nutteloos fort gestuurd, waar niks gebeurd. Leuk in een boek, maar in een film is verveling/depressie een lastiger onderwerp. Uit 't boek herinner ik me toch ook wat meer vriendschap en dialogen, terwijl hier urenlang (het is nog een lange film ook) elke warmte ontbreekt. Al is ceremonieel protocol. De soldaten wachten op de Tartaren, die heel lang niet komen en als ze dan komen, en hier is de film beter, werd me nu goed duidelijk hoezeer Drogo door zijn beste "vriend" wordt verraden.

Matewan
Hij kwam me al bekend voor. Het bekkie, de aparte motoriek en dan in de aftiteling: Will Oldham. Eerste gedachte: "oh vast 'n andere". Oh nee 't is 'm toch! Leuk. Al raakte hij zelf snel gedesillusioneerd in de filmwereld, op deze rol kan ie best trots zijn. Een fraaie film van John Sayles over de moeilijke strijd van de mijnwerkers voor betere omstandigheden. Ze proberen zich te organiseren in een vakbond, maar daar zijn de bazen niet blij mee natuurlijk en die sturen FBI-achtige foute mannen met hoeden naar 't volledig door het bedrijf beheerste dorpje Matewan. Infiltranten zijn er ook nog. De hoofdrol is voor Sayles-regular Chris Cooper die als vakbondsman de boel in goede banen probeert te laten. Liefst geweldloos, terwijl de mijnwerkers meer van grof geweld en aanslagen zijn. Het multi-culturele aspect is ook mooi, met Italianen en Afro-Americans en dan samen musiceren. Oh en Oldham? Hij speelt een mijnwerkersjongen annex preacherboy, die langzaam radicaliseert.

Tokyo Story
Lieve sentimentele klassieker. Door het gekraak en gepruttel van de oude opnamen lijkt het alsof je zit te kijken naar een hele oude projector die "zomaar" wat mensen heeft gefilmd. Het voelt in elk geval realistisch. De Japanse Umberto D. ofzo. Een oud echtpaar komt op bezoek in Tokyo om al hun kinderen en kleinkinderen te zien. Het is een enorme reis geweest en de oude moeke geeft al hints dat dit wel 'ns de laatste keer zou kunnen zijn. De families hebben 't vooral druk met zichzelf en hun eigen leven, opgroeiende vervelende kinderen enzo. Als echte Japanners blijft iedereen wel lachen natuurlijk. De enige die echt goed voor het echtpaar is, is de weduwe (Noriko) van een van zoons, die in de oorlog is gesneuveld. Kabbeldekabbel, mooie orkestmuziek en dan gaan ze weer naar huis. Einde? Nee, (spoiler, maar het was niet te missen) kort daarna overlijdt de moeder en moet de hele mikmak in omgekeerde richting reizen. Daar hebben de kinderen wederom haast om de spullen te verdelen en weg te geraken, terwijl Noriko weer de goedheid zelve is.

Zou hiermee de backlash zijn ingezet?

Ik meen me te herinneren van wel.

Jackie Brown

Ik blijf erbij dat de woorden van Samuel Jackson bij het voortijdige einde van De Niro een kritisch commentaar vormen op de carrière van de laatste.

your ass use'ta be beautiful

:) hier is DeNiro nog wel ok, misschien moet Tarantino hem eens casten om beiden carrieres weer aan te zwengelen. Tarantino komt nou met een oorlogsfilm.. wat moet dat worden..

Ah, we mogen weer. Wat een lijst Ludo! Zal het weekend mijn gegevens weer invullen :)

wat moet dat worden..

The Dirty Dozen: Next Generation dacht ik dat altijd het idee was. Ik word er niet zo blij van.

ik ook niet. tis in elk geval zeker dat het geen Thin Red Line wordt ;)

Wat een lijst Ludo!

tips uit die waslijst zijn trouwens:
Imitation of Life
Matewan
Manderlay (voor wie Dogville heeft gezien, maar deze niet, de aansporing om te kijken, hij komt geloof ik volgende week in 2 delen op tv)

en in mindere mate Picnic en Blast of Silence. oh wacht nu heb ik ze bijna allemaal weer opgenoemd ;)

Il Y A Longtemps Que Je T'Aime
Het thrillerplotje is zozo, met een beetje saaie ontknoping, maar het is een tranentrekker eerste klas. Snikken en grimlachjes op zijn best. Superieur acteerwerk van Kirstin Scott Thomas. Unicum: Franse film waarin de bourgeousie er goed vanaf komt!

Professione: reporter (Antonioni, 1975). Alweer een tijdje geleden dat ik een Antonioni zag en ik ben nog steeds erg gevoelig voor zijn stijl. Nicholsen speelt een reporter die ergens in Afrika identiteit wisselt met een dode zakenman. Gaandeweg wordt duidelijk dat hij dit doet in een poging zijn leven zinvol te maken. Ik vond dit wat gefocuster dan Zabriskie point, maar daardoor ook wat gewoner. Grote manco van de film is dat je als kijker bereid moet zijn nogal wat te projecteren op de personage van Nicholsen, omdat zijn beweegredenen toch wel erg impliciet blijven; dat lukt me bij Visconti beter. Komtie Maria Schneider tegen. Leuk toch, zou je dan denken, maar Nicholsen blijft dezelfde norse, ongrijpbare persoon. Daardoor wordt het lijden van Nicholsen nooit zo schrijnend als pak hem beet dat van Monica Vitti in Il deserto rosso of het paar in La notte. Het einde (met een fenomenaal langzaam onuitvoerbaar 360-shot) is wel smullen.

The Blair witch project (Myrick, 1999) Soms helpt het als je een film lang na de hype voor het eerst ziet. Dan ben je wat minder geneigd die hype van tegengas te voorzien. Briljant vond ik dit niet, maar wel erg sterk. De low budget quasi-docu stijl is zeer effectief en met name de eerste helft echt spannend. Daarna wordt het wat meer van hetzelfde, maar de slotscene is een mooie vondst.

rec (Balagueró, 2007). Blair witch met zombies. Begint aardig, eindigt lachwekkend.

Mamma Roma (Pasolini, 1962). Eerste Pasolini die ik zag en die was erg aan mij besteed. Prostituée trekt met haar zoon naar Rome om ervoor te zorgen dat hij daar een fatsoenlijke carriere opbouwt. Het blijkt onmogelijk om het verleden te ontvluchten. Heeft meer-dan-raakvlakken met Italiaans neo-realisme, maar deed me eigenlijk vooral denken aan Bunuel (denk Olividados). De eerste scene is een fantastische binnenkomer. Anna Magnani die op een bruiloft van haar ex-man/pooier de draak met hem steekt ter vermaak van alle gasten. Geen idee of Vido dit bedoelt met “boertig acteren”, ik vond het geweldig.

Salo (or 120 days of Sodom) (Pasolini, 1075). Pasolini plaatst het “gedachtengoed” van Marquis de Sade tegen de achtergrond van fascistisch Italië en slaagt erin absoluut niets interessants te doen met dit idee. Nu heb ik sowieso al nooit begrepen wat er nou zo interessant is aan die kneuterige fantasieën van De Sade, maar de eerste anderhalf uur zijn zo’n tergend saaie en potsierlijke vertoning dat ik moet lachen om het idee dat hier maatschappij- of menskritiek in ontwaard wordt. In het laatste kwartier gaat het gas erop en wordt getoond hoe de kinky plezanterieën ontaarden in gruwelijke martelingen. En dat zie je natuurlijk aankomen. Salo is Italiaans voetbal. Saaie pot met in de laatste minuut een doelpunt.

Code inconnu (Haneke, 2000). Staat niet te boek als de sterkste Haneke, maar ik vond het toch weer behoorlijk indrukwekkend. Het betreft een soort voorstudie voor Caché, zou je kunnen zeggen. Blanke problemen tegen de achtergrond van raciale kwesties. De film laat zich wederom niet heel gemakkelijk lezen, hetgeen zeker bijdraagt aan de aantrekkelijkheid ervan. Het thema communicatie, en gebrek eraan, staat centraal in een film die begint met dove kinderen, en daarmee eindigt. Dan is duidelijk dat de zwarte en witte dove kindertjes het beter doen dan de personages in de film, maar Haneke houdt niet van simplistisch zwart-wit. In feite gaan de raciale kwesties op in een chaotisch geheel van alledaagse problemen waarin iedereen zich gevangen voelt. Een jongen die geen boer wil worden en zijn vader verlaat voor zijn broer. Partner van die broer (wederom een sterke rol van Binoche) zit gevangen in een relatie met deze oorlogsfotograaf die eigenlijk liever in Kosovo zit dan gevangen thuis. Zo worden raciale kwesties teruggebracht tot de menselijke maat. Dit is hoe ik nu tegen de film aankijk, maar dat kan bij herzien zo maar weer verschuiven. Rijke film.

Die fetten Jahre sind vorbei (a.k.a. The Edokators; Weingartner, 2004). Meisje rijdt onverzekerd een Mercedes in de prak en moet d rest van har leven financieel bloeden. Met revolutionairen uit haar omgeving besluit ze tot een ludieke tegenactie die zo de mist ingaat dat de eigenaar van de Mercedes, een stinkrijke zakenman, ontvoerd moet worden. Er ontstaat een discussie tussen links en rechts. En deze discussie wil maar nergens schuren en wordt voorbeeldig keurig en voorspelbaar uitgespeeld. Links weet het eigenlijk ook niet, en rechts was vroeger eigenlijk ook een hippe. Jajajaja. Een veel te keurig land op dit moment, Duitsland, daar moet je dit soort films niet gaan maken.

Brief encounter (Lean, 1946). Had ik ietsje meer van verwacht. Man en vrouw ontmoeten elkaar op een treinstation en er ontstaat een platonische liefde. Mooi geacteerd, stijlvol gedaan allemaal, maar doordat het te keurig blijft, sloeg de hartstocht niet naar mij over. Al moet ik zeggen dat ik de allerlaatste scene dan wel weer vreselijk raak vond.

Marquis de Sade. Zonder Marquis gewoon Sade. :( (Die vergelijking met Italiaanse voetbal had ik dan nooit eerder gehoord. :)

Brief Encounter vond ik maar zozo voor 'n klassieker. Beetje soapy misschien wel.

Fetten Jahre wel wat geinige wendingen en dat hele kampeer-gedeelte sprak me wel aan.

zeg van die Haneke zou ik eerst Funny Games U.S kijken of toch eerst 't origineel? Die zal toch wel beter zijn? Maar om dan een identieke remake te kijken (nou ja Psycho)

Ik zou die hele potsierlijke Haneke negeren en lekker The Wild Bunch gaan kijken.

@Ludo:
Als je er eentje kijkt, kijk het origineel. Ik blijf een beetje ambivalente gevoelens houden over funny games. Eigenlijk vind ik Code inconnu al drie keer beter... Verder hoor ik natuurlijk graag wat er potsierlijk is aan die man :)

...overigens staat the wild bunch hier wel toevallig op de kijk-shortlist...

de eerste anderhalf uur zijn zo’n tergend saaie en potsierlijke vertoning dat ik moet lachen om het idee dat hier maatschappij- of menskritiek in ontwaard wordt.

Volgens mij was de bedoeling om te laten zien hoe potsierlijk de fascistische bourgeousie is.

Ja, maar dat is niet waarom ik het potsierlijk vond natuurlijk :) De gemakzucht te denken dat je door anderhalf uur seksuele decadentie te laten zien iets te pakken hebt van de bourgeoisie dat ook nog cinematografisch interessant is. Laat anderhalf uur jagers konijntjes doodschieten en zeg dat het een statement is over jagers en dus de mensheid. De film probeert niks. De rijken eten drollen. Diep man.

ghehe.

The Wild Bunch

al 'ns gezien (natuurlijk) Is wel de moeite waard ja. Ongetwijfeld de beste Peckinpah.

ik zal het origineel van Funny Games dan eens op de lijst zetten.

Ondertussen.

The Book of Life
Een van de eerste films geschoten met digitale camera, ofzoiets. Hartley heeft zijn cameraman dus opdracht gegeven lekker experimenteel te gaan doen, hoop vage shots dus. Omdat een gedeelte van de (korte) film zich in een café afspeelde kreeg ik een Blueberry Nights-gevoel. Ook qua beelden bedoel ik. The Book of Life is verder vooral Dogma-territoria. Jezus is terug op aarde voor de apocalyps en hij heet Martin Donovan. Maria Magdalena is PJ Harvey en Thomas Jay Ryan is weer best leuk als Satan. Er zijn wat geinige discussies tussen Jezus en Satan, maar verder is 't vorm boven inhoud.

The Mosquito Coast
Alhoewel het boek perfect tot beeld lijkt gebracht, er ontbreekt volgens mij niets wezenlijks, lukt 't toch niet echt het paranoia-sfeertje goed op te roepen. Misschien gaat het te lang te goed en misschien zijn Harrison Ford en Helen Mirren te grote sterren om zich af te laten beulen. (zoals Herzog deed met zijn mensen in Fitzcarraldo, of al die ellende in Apocalypse Now) Nu blijft het wat te clean. Het begin is niettemin prima, met de bebrilde Ford, die eruitziet als een mislukte dammer, of gewoon Gerrie Kneteman. Hij sleept zijn gezin mee naar de jungle, om daar beschaving te brengen. Voor dat nieuw inzicht zorgde de film in elk geval wel: wat een groot ego heeft die man.

Les Poupées Russes
Wat melancholischer (dus beter) vervolg op L'Auberge Espagnole. De onwaarschijnlijke vrouwenmagneet Xavier weet weer 'ns niet te kiezen tussen zijn oude vriendinnetje Audrey Tautou, een of ander hip lelijk model en de heldin van de vorige film Wendy (Kelly Reilly). Die laatste is in de jaren tussen de films helaas haar babyphat verloren, maar dat zij de ware is voor Xavier was allang duidelijk. Oh het Russische element? Wendy's broertje is hooligan af en inmiddels theaterknecht waar ie een balletdanseresje opduikelt.

Young Man With a Horn
stukkie binnenkort op de Subs-site.

[quote]Volgens mij was de bedoeling om te laten zien hoe potsierlijk de fascistische bourgeoisie is.[/quote]

Eigenlijk is het een hele botte metafoor over de onderliggende seksuele drijfveren van fascisme en, dat vind ik het krachtige aan de film, de logische uitkomst ervan (in volle glorie verbeeld, anders was het een totale mislukking geweest. Sade zal alleen niet bedoeld hebben dat we dan denken "da's klote".) The Damned van Visconti vind ik altijd een mooiere/complexere film over die bourgeoisie.

[quote]Ongetwijfeld de beste Peckinpah.[/quote]

Vind je? Ik heb altijd een zwak gehad voor Bring Me The Head of Alfredo Garcia. Briljant paranoïde trip.

die quotes werken niet meer. Bitches ;)

heb 4 Peckinpah's gezien: Wild Bunch heeft de beste beelden (dat Mexicaanse dorp, kampement, whatever) en de beste actie. Garcia (de meest interessante karakters, nou ja die ene dan, die rondrijdt met 't hoofd) en de de mindere zijn m.i. Straw Dogs en Pat Garrett.

is die van Alfredo Garcia ook met de motorbikers (Kris Kristofferson o.a.) die a la Roemeense herders een kamperend meisje komen verkrachten? Intense scene.

>>The Damned van Visconti vind ik altijd een mooiere/complexere film over die bourgeoisie.

En laten we die van Bunuel niet vergeten.

die quotes werken niet meer. Bitches ;)

Mannn, okay het was een veredelde italic maar toch. :(

is die van Alfredo Garcia ook met de motorbikers

Ja, heel naar.

Ja, heel naar.

hmm dan moet 't maar een gedeelde eerste plaats worden voor Bunch & Alfredo.

De originele Getaway vind ik ook altijd erg goed, vrij subtiel voor zijn doen. Wordt vaak afgedaan als een stervehikel maar dat is onterecht (en McQueen is daar af en toe ook een ontzettende lul a la petmans in Bande á Part.)

Als kind vond ik Convoy natuurlijk de shizznizz maar ik vrees dat daar nu weinig van over blijft. :)

Eigenlijk is het een hele botte metafoor over de onderliggende seksuele drijfveren van fascisme

Precies. Wat dat betreft moet je het ook zien als typisch voor het hyper-gepolariseerde Italië van die tijd. Zowel voor subtiliteit als de sloophamermethode (zie ook: Funny Games) valt wat te zeggen.

die quotes werken niet meer

Je moet 'q' gebruiken ipv 'quote'.

My fair lady (Cukor, 1964). Vermakelijk en charmant, maar voor een van de beste musicals allertijden heb ik wel wat te zeuren. Veel te lang bijvoorbeeld (170 mins). Teveel scenes die uitgesponnen worden omdat er nog een liedje doorheen moet die het verhaal alleen maar heel erg ophoudt. En ook niet alle liedjes doen ertoe qua liedje. Daarentegen was ik na 15 minuten wel weer totaal verrast dat iemand als ik gegrepen kan worden door dit artificiële, mierzoete genre. Eerste halfuur is een blast. En dan gaat het ook nog over taalkunde :) En Hepburn in deze periode kon gewoon niet teleurstellen. Het verhaal is uiteindelijk niet ‘gripping’ genoeg, omdat de ommedraai aan het einde – wanneer leerlinge en docent ontdekken elkaar te missen – eigenlijk amper invoelbaar is, laat staan tot een grote musical-apotheose leidt. Higgins komt niet verder dan dat hij haar om zich heen gewend is en dat er tenminste iemand is die zijn agenda kent. Waar heb je dan die werkster voor, oetlul! En Eliza Doolittle heeft helemaal weinig om naar terug te verlangen, of het moet dat comfortabele pand zijn... The sound of music scoort op alle punten beter. En Roman Holiday blijft mijn Audrey-flick.

Zukken we een topvijf musicals doen? Moet nu al lachen. En ik kan nog een hoop leren hier. Nostalgiefactor is vooralsnog groot. En ik vergeet vast een hoop.

1. West side story
2. Les parapluies de Cherbourg
3. The sound of music
4. Oliver!
5. The band wagon/Singing in the rain

Honourable mention: Everyone says I love you

Tegenvallers:

- The rocky horror picture show
- Sweeney Todd

hmm musicals (trouwens My Fair Lady dat is Pygmalion toch? ook wel 'ns een film van gezien, jaren '30 of '40-versie ofzo, maar daar werd niet gezongen)

dit lijstje doorkijkend: http://www.imdb.com/chart/musical

*Mary Poppins (beste Disney ooit)
*Dancer in the Dark
*Singin' in the Rain (natuurlijk)

en wat ik altijd zeg.. van haast elke musical is 't openingsliedje leuk. Hairspray, maar ook South Park heh.

van haast elke musical is 't openingsliedje leuk

Maar dat zijn dan ook meestal ouvertures / greatest hits soundbytes compilaties. Hoe dan ook, tijd voor (meer) D Day:

Hmm, 't is eerlijk gezegd veel leuker zonder beeld. Wat doe ik ook op het filmforum...

Vijf?!? :)

Er zijn twee musicals waar ik niet spontaan mensen van op hun bek wil timmeren en dat zijn natuurlijk: Une Femme Est Une Femme en Mary Poppins. Misschien drie, als je South Park: Bigger Longer & Uncut meerekent.

>De rijken eten drollen. Diep man.

Dat shot van dat magere mannetje die zijn bruine (poep)tanden bloot lacht vind ik anders onvergetelijk, erg hard om moeten lachen.

En ik vond die declamaties ook wel amusant.

Wacht, dit is de ultieme Doris ouverture, natuurlijk. Maar volgens mij was Pillow Talk geen musical.

ahh Doris :) Pillow Talk maar 'ns op de lijst zetten dan.

overigens, op de set van Young Man with a Horn werd die arme Doris door Kirk en Lauren buitengesloten. (Die laatste 2 hadden ooit gedate..) Foei!

buitengesloten

Komt die 'girl next door' grrrrrap!

Gone Baby Gone
Eerste door mij gekeken film van de triljoen die in 2008 hier in première gingen en de opening valt meteen nauwelijks te overtreffen. Een perfect piano/strijkje van Harry Gregson-Williams, beelden van een white trash wijk in Boston en Casey Affleck die wat filosofeert over lotsbestemming en omstandigheden die je niet kunt kiezen. Gone Baby Gone heeft duidelijk die Mystic River-sfeer, niet zo vreemd omdat het op een boek van dezelfde schrijver (Lehane) is gebaseerd. Wel typisch dat ook hier het vrouwelijke hoofdpersonage wat weg heeft van Michael Jackson. (Daar was het Marcia Gay Harden, hier is het Michelle Monaghan) Die laatste speelt de partner, zowel professioneel als relationeel ,van Casy. De 2 detectives gaan op zoek naar een verdwenen kind. Ontvoerd omdat haar tokkie-moeder weer 'ns zat te coken. De speurtoch verloopt in eerste instantie "voorspoedig", dus moet de film wel over iets anders gaan. Doet ie ook. Flash forward naar een andere zaak, met morele dilemma's die de vrome katholiek Casey blijven beklemmen. De twists beginnen elkaar snel op te volgen, sommige wat al te bizar (iets met een man met een masker) Ik begon te denken aan die Belgische kinderporno-bestrijder Vervloesem, ofzoiets, die zelf uiteindelijk ook niet helemaal kosher bleek te zijn. Zou dat hier ook gebeuren?

Away from Her
Niks kwaads over Sarah Polley, maar ik zou zeggen niet meer dan een degelijke film. Vrouw gaat dementeren, gaat in een verzorgingstehuis zitten en wordt prompt verliefd op een andere patiënt. Tot ongenoegen van haar echtgenoot (soort Ernst Daniel Schmidt), die ze inmiddels amper herkent. Wordt die mannelijke patiënt terug naar huis gehaald.. Schmidt, die inmiddels twijfelt of ie zelf nou wel zo goed was voor z'n eigen vrouw, papt dan maar aan met de vrouw (oude Guusje Ther Horst) van die patiënt. Of hij dat nou uit liefde/eenzaamheid doet, misschien stiekem toch een beetje, maar hij heeft natuurlijk ook nog een ander plannetje, niet dat dat een geheim is voor kijker of de vrouw. Het einde, als zijn plannetje eindelijk geslaagd is, is erg wrang en "goed". De enige andere dementie-film die me zo te binnen schiet is Jude, wat Away From Her daarop voor heeft is dat het bijna volledig in 't nu blijft en een op 't oog redelijk realistisch beeld schetst van de grillen in zo'n verzorgingstehuis.

Charlie Wilson's War
Elke oorlogsfilm is natuurlijk gewoon entertainment. Maar hier voelde 't wel weer een beetje itchy. Het is grotendeels een vrolijke boel namelijk, dankzij Charlie Wilson. Een man die zich a la Hefner laat omringen door bunny's (ik dacht Lindsey Lohan te herkennen, niet volgens de aftiteling) Hij is congreslid voor een of ander gat in Texas. Doet een beetje coke en voert geen reet uit. Kennis van zaken heeft ie vreemd genoeg wel, blijkt als ie zich plotseling gaat interesseren voor Afghanistan. Zijn rijke foute extreem-rechtse donor Julia Roberts wil dat de Amerikanen daar de Afghanen gaan helpen de Russen af te knallen en Wilson zegt zijn best te doen. En dat doet ie. Heeft ie wel de hulp voor nodig van zijn lieftallige assistente Amy Adams en vooral Philip Seymour Hoffman als cynische CIA-man. Hoffman steelt weer 'ns de show, hij is erg grappig en zijn personage is ook nog het enige met een beetje common sense. Al sneuvelen er desalniettemin af en toe wat ruiten (I spend the last 3 years learning FINNISH!)
Vermakelijke film dus, tuurlijk wil de film dat je gaat zitten nadenken over de situaties nu. De "end game" in Irak bijvoorbeeld.. Nu de Amerikanen de boel daar met al die manschappen onder controle hebben.. Moeten ze wel vertrekken? We'll see.

Broken Flowers (2005). De Belg gaat weer de betere film uitzenden zonder ***** reclameblokken van 46 minuten. Er was een tijd dat ik, jongeling, Jarmusch films keek omdat ik ergens het idee had opgepikt dat hij films maakt-zoals-het-hoort. Allemaal kut. Behalve dat Finse verhaal in Night On Earth en Ghost Dog natuurlijk. Maar Big Bill speelt in deze dus toch even uitchecken en zowaar het is gewoon de Witte Ghost Dog, dus goed (behalve dat het begin ontzettttttend traag is.) Neemt je ook weer net als Brown Bunny en Jackie Brown naar het viezige Amerika dat je normaal niet in films ziet. Fantastisch einde trouwens. Was alleen erg geschrokken van die wangimplantaten van Jessica Lange (meteen discussie thuis of het er was of niet, ik was overtuigd van niet. :)

Behalve dat Finse verhaal in Night On Earth

Zelf vind ik het new yorkse deel, met Helmut en Yoyo, het beste dat Jarmusch ooit gemaakt heeft.

Ik vind Night On Earth gewoon een goeie film.

eensch met Olaf, maar voor de vorm zeg ik nee Winonaaa!! :)
(een van de leukste vignetten-films dat Night on Earth)
Broken Flowers overleeft 1 kijkbeurt, maar geen 2e. Wel veel mooie vrouwen. Het meisje in de bloemenzaak helemaal aan 't end. Woei :)

Dead Man en Down by Law vind ik ook prima Jarmuschen.

O ja, Down By Law ook. Dead Man moet ik nog eens zien.

Broken Flowers ook.

Mulato Astatqe represent.

Dead Man vind ik een meesterwerk (en ik ben normaliter allergisch voor spiritualiteit!)

Ghost Dog is heel goed, soms een beetje flauw, Broken Flowers kon me niet echt raken en Murray teerde voor mijn gevoel te veel op zijn rol in Lost in Translation.

Over films gesproken, dit weekend gezien:
À meita-noite levarei sua alma (At midnight I take your soul)
Klassieke Braziliaanse horror uit 1964. Zé do Caixão ("Coffin Joe") is een begrafenisondernemer die op zoek naar iemand om voor een nageslacht te zorgen de een na de ander omlegt op gruwelijke wijze. Gave "efeitos especiais" (glitters op de film plakken enzo) ook. Benieuwd naar de sequels.

Dead Man vind ik een meesterwerk

Typisch, ik had toen zo gehad met Jimbo dat ik die eindelijk eens had overgeslagen (zal hem toch braaf eens gaan kijken.)

Wel veel mooie vrouwen.

Correct! En veel mooi opstijgende en dalende vliegtuigen ook. :)

Dead Man is hi-la-risch. vond ik. En bij momenten zelfs wat triestig, het begin is al stoer, maar 't wordt alleen maar beter.

ik heb me prima vermaakt met Broken Flowers, een tikkeltje te understated (saai?) wellicht.
Eens met Martijn: de rol van Murray deed mij ook erg denken aan Lost in Translation
Verder vind ik "Down by Law", "Stranger than Paradise" en "Night on Earth" fraaie films hoor.