Filmforum

nieuwe Coen brothers viel mij ook erg tegen.. geen moment begon dit verhaal voor mij te leven. Kreeg de indruk van een Amerikaanse poging tot Europese, quasiliteraire zwartgalligheid. Een lege huls. Barton Fink blijft ook mijn favoriet, die eerie sfeer verdwijnt nooit meer uit je systeem als je die film gezien hebt. Vooral het onverwachte einde.. krijg er kippevel van als er ik alleen aan denk.
the sound of insects is wel a must see. een radicaal uitgebeende versie van de thema's van into the wild/grizzly man. zeer aangrijpend. en eindelijk ook There will be blood ondergaan; Daniel Day Lewis in een alles verzengende rol. Films die de kijker ernstig verwond in zijn stoel achterlaten.

@Ludo, @Vido Liber
qua componistenfilms kan ik Tous les matins du monde (alain corneau, 1991) ernstig aanraden, over viola da gamba componisten Sainte Colombe en Marin Marais, met pa en zoon depardieu. Geserreerd Frans kostuumdrama over de ultieme kwestie: muziek als beyond any reality, of muziek als a nice way of living? Sindsdien ben ik completely hooked on viola da gamba. Amadeus staat als sinds ik me kan herinneren in mijn persoonlijke top 3 van films die je in je graf wilt meedragen. En ondanks alle films die ik erna zag blijft Amadeus me ontroeren (al direct in de openingsscene met Pergolesi kun je mij doorgaans opvegen).

ja zelfs de muziek van Mozart wordt goed in die film ;) (mijn gebruikelijke grap)

bij viola da gamba moet ik altijd aan garnalen denken.

Tous Les matins staat genoteerd.

Vreemd, ben ik de enige die Amadeus verschrikkelijk vond? :) Amerikaanse nicht met pruik doet 3 uur vervelend en gaat dan gelukkig dood (was dat ook niet ooit zo'n interwebs meme?)

Ik heb 'm nooit gezien, spreekt me niet echt aan.

En zo'n samenvatting zal me ook niet overhalen. :)

LOL. Ben toch wel benieuwd wat voor een film Martijn nu in zijn hoofd heeft. Die film heeft er voor gezorgd dat ik waarschijnlijk voor de rest van mijn leven geen Mozart wil horen (maar ja het is in het algemeen al niet mijn favoriete tijd.)

Hier nog een groot fan van Amadeus. Alhoewel ik moet bekennen de scenes met mozart zeer vermakelijk te vinden, zijn het de scenes met Salieri die me echt raken (dat geldt ook voor jairzinho merk ik). En zoals ik al eerder heb gezegd: wat ik zo fantastisch vind is dat Salieri zijn uiterste best doet om Mozart kapot te maken, iedere keer als Mozart hem vraagt wat hij van zijn laatste werk vond, dan zie je dat Salieri niets anders kan doen dan de waarheid spreken. Ja, daar krijg ik rillingen van :) Mediocrity kills, prachtig gegeven dat ik niet vaak zo sterk heb gezien. Alhoewel ik laatst Peer Gynt van Ibsen heb gezien. Dat loog er ook niet om!

Salieri die een vluchtige blik werpt op een partituur van Mozart en alleen al bij het lezen van de noten door de schoonheid van de muziek wordt opgezogen, tegen wil en denk. Een mooi moment dat me 25 jaar na dato nog steeds scherp voor de geest staat.

Toevallig gisteren eindelijk Milos Formans andere klassieker The Firemen’s Ball (1967) gezien. Heeft ook zo zijn muzikale momenten, maar dan anders.

Da's nog altijd mijn favo Forman...

Ik houd geen moment van de bedachte protagonist. Kan mij het schelen wat hij allemaal meemaakt.

Agreed. Normaliter hebben hun personages iets tragikomisch in hun onbeholpenheid, maar dit keer vond ik het een ergerlijke schlemiel uit
de Woody Allen-school. Ik vond ook dat ze dit keer ook wel heel vaak de absurde lolbroek aantrokken. Toen die rabbijn de namen van the Jefferson Airplane begon op te dreunen, begon ik maar eens op mijn horloge te gaan kijken hoe lang het nog ging duren.

bizar: zelfs het lezen van olaf en vido over Amadeus genereert kippevel. Inderdaad: Salieri steelt de show. Vgl. F Murray Abraham (Salieri) die een Mozartpartituur leest met die waanzinblik van Daniel Day Lewis in There will be blood, waarin alles waarover een topacteur moet beschikken zit samengebald: afgrondelijke haat, besef van die hatelijkheid, onvermogen om het ten goede te keren, onmacht, uit alle hengsels losgeslagen agressie.. en dat alles in 1 oogopslag.
Ook: het zoon-vader motief.. die duistere scene's met de muziek van Don Giovanni. Overigens zijn er (gelukkig) natuurlijk direct musicologen opgestaan om te stellen dat de historische Salieri het allemaal niet zo kwaad meende. Totaal niet interessant, me dunkt..

http://content.answers.com/main/content/img/webpics/Miramax.jpg

MIRAMAX RIP (stond toch wel garant voor Amerikaanse arthouse kwaliteit)

Ja, wie had dat, pakembeet 15 jaar geleden, kunnen denken? :(

Miramax was een begrip, maar de praktijken van de broertjes Weinstein waren zeer berucht. Lees vooral Down and Dirty Pictures (Peter Biskind, 2004) en huiver. Ben zeer benieuwd naar de speelfilmversie met Vincent D'Onofrio in de rol van Harvey Weinstein.

Miramax was een begrip, maar de praktijken van de broertjes Weinstein waren zeer berucht.

hoort er gewoon bij ;)

One reason for the delays and non-releases of films was an accounting scheme the Weinsteins used to shift potential money-losing films to future fiscal years and ensure they would receive annual bonuses from Disney

Plein Soleil
Uit 1960. Als ik me niet vergis de eerste in een reeks Talented Mr. Ripley verfilmingen waar sommige mensen ontzettend filosofisch over kunnen doorzagen, heb zelf alleen eerder de versie met de verschrikkelijke Matt Damian gezien. De jonge Alain Delon is vanzelfsprekend veel gaver als Ripley, heeft precies de juiste oppervlakkige kilheid voor de rol. Mooi gefilmd met veel spiegels natuurlijk, mooie Italiaanse huizen en dat begint nu toch echt op te vallen: ouderwetse technologie, man de moeite die moet gedaan worden om te telefoneren of geld te wisselen (laat staan die belachelijk grote Lire biljetten. :)

<spoiler>Kan me herinneren dat ik ergens had gelezen dat auteur Patricia Highsmith het eind teleurstellend moralistisch vond en ze had ook wel gelijk al is de vondst wel goed gedaan. Maar de hele lol van zo'n Ripley figuur is natuurlijk dat hij niet gepakt wordt.

Ik heb die met die verschrikkelijke Damon nooit gezien. Is het einde ook hetzelfde? Ik lag bij Plein soleil toch tien minuten in een deuk.

Midnight Eye contributors hebben eindelijk hun beste Japanse films van het jaar gekozen:

http://www.midnighteye.com/features/best-of-2009.shtml

Love exposure wint...

Is het einde ook hetzelfde?

Volgens mij niet, kan het me niet zo goed herinneren. In een deuk, waarom dan? Omdat het zo uit de hoge hoed werd getoverd?

Ik vond het briljant bedacht. En nog plausibel ook eigenlijk.

Mmm, las net op IMDB dat ze aan het zeilen waren en de schroef dus niet draaide en dat het touw er nooit in had kunnen blijven hangen. :( Die hand was wel erg goed. :)

die Ripley gaat wel altijd uit zeilen he...

(ook in The Talented)

iemand moet nog even Der Amerikanische Freund noemen (bij deze dan) een Ripley met Dennis Hopper en Bruno Ganz.

Ja, die heb ik niet gezien (Wenders hè = kwallebal), komt hij er daar op het eind mee weg? :)

geen idee (meer) ik had toen al de halve film nodig om erachter te komen dat het überhaupt over Ripley ging! hij is er dan ook meer een bijfiguur, bij de arme Bruno Ganz die wat moorden moet plegen. (o.a. op een trein, soort Hitchcock-tribute)

Akira
Manga-klassieker, die wat betreft het genre een eye-opener was voor 'Het Westen'. Het eerste uur dacht ik: dit is inderdaad heel leuk, Blade Runner-achtig, maar daarna neemt het Dragonball Z-gehalte in hoog tempo toe, en raakt de film verstrikt in eindeloze supergodengevechten en de een na de andere explosie. Ook in het eerste uur neemt de film eigenlijk al te weinig rust. Een 'motor gang' racet door Neo Tokyo, prachtig geanimeerd, maar de film geeft de kijker nauwelijks rust om die pracht in zich op te nemen. Het verhaal is, zeker in die 2e helft, volstrekt onnavolgbaar, al ontbreken bekende sci-fi elementen als 'de uitverkorene' niet. Het is in elk geval wel een typisch Japanse worsteling met de trauma's van Hiroshima.

Close Encounters Of The Third Kind
Er zijn twee dingen die ik echt leuk vind aan deze film. 1) Truffaut, die voor zijn doen capabel acteert, maar het is natuurlijk vooral stoer als eerbetoon van Spielberg en 2) dat Close Encounters eigenlijk totaal new age spirituele vredelievende sci-fi is, Knowing maar dan zonder neppe spanning. De kijker (of ik in elk geval) zit in het eerste half uur nog echt in de mindstate van die wezens van outer space zijn baaad motherfuckers. Helemaal niet! Ze houden van muziek, zoals bewezen wordt in de totaal absurde en heel lieve slotscene. Jammer met ruimteschepen, je moet er maar op komen. Eigenlijk onnodig dat die E.T.'s dan ook nog uitstappen. De menselijke personages in het verhaal zijn verder niet zo heel interessant, al is het mislukte huwelijk van de na een 'encounter' door ufo's geobsedeerde Dreyfus met zijn vrouw (Teri Garr) wel 'geslaagd'. (Als hij haar en de kinderen vol enthousiasme meetroont naar dé plek, waar natuurlijk niets te zien is zegt zij ergens tussen lief en vilein 'i am taking this rather well, don't I?')

Play Time
Tekenend voor deze film vond ik dat het grapje dat 't Black Book eruit lichtte helemaal niet had opgemerkt. Play Time is een zware, moeilijke zit en dat terwijl ik (abusievelijk?) dacht dat Tati een publiekssucces was in Frankrijk, een soort slapstick-held. Play Time heeft meer verwantschap met die blauwige tableau's/gigantische sets van Roy Andersson, al vond ik diens grappen beter te volgen. In Play Time lijkt de tekst ook niet van belang, vaak zacht opgenomen (en onvertaald, ik denk geen fout van de rip) Het is als het kijken naar de miniaturen van Madurodam waar mensen als poppetjes krioelen. Eerst in een kantoor/terminal/beurs, waar o.a. een geluidloos te sluiten deur wordt verkocht en later, het leek nog langer, in een net geopend restaurant, waar ijdele obers rondlopen en het eten in eerste instantie alleen vóór de gasten lijkt te worden neergezet, zonder dat ze het aanraken. Tati speelt zelf zijn Hulot-personage, maar afgezien van het feit dat ie een Amerikaanse toeriste een sjaaltje schenkt treedt ook die nooit echt op de voorgrond. Pas helemaal aan 't eind, met auto's als draaimolen en een geslaagd stukje op de soundtrack voel ik iets van de Zazie Dans Le Metro-achtige joie de vivre die de liefhebber misschien vanaf minuut 1 voelt.

Scum
Engelse versie van One Flew Over The Cuckoo's Nest, dus vooral tijdens het kijken zeer indrukwekkend en schrijnend. De scum uit de titel zijn de jochies in een jeugdgevangenis, waar ze met harde hand worden heropgevoed, of althans dat wordt gepoogd. We komen in de film als ene 'Carling' ook arriveert, na een akkefietje overgeplaatst vanuit een andere instelling. In eerste instantie lijkt hij nog wel sympathiek en de leiding wordt gevormd door racistische eikels (er zitten ook veel donkere jongens, 'jungle bunnies') maar 'Carling' is echt geen lieverdje en o.a. met hulp van een paar biljartballen in een sok neemt hij de macht op zijn vleugel over. (Met instemming van de leiding die types nodig hebben die de boel in 't gareel kan houden) Meer sympathieke personages vinden we in de bijrollen. Zo is daar Archer een vriendelijke krullenbol, die ofwel doet alsof hij gestoord is, of 't gewoon is. Hij is in elk geval tegelijkertijd ook heel intelligen, die zich tot doel heeft gesteld op zijn eigen manier de leiding te treiteren. (Hij loopt op blote voeten en is vegetarier en fokt de 'governor' met een gepretendeerde voorliefde voor Mekka) Meest schrijnende personage is een kleine jongen die al snel het pispaaltje wordt en uiteindelijk zelfs wordt verkracht. s' Nachts kan hij niet slapen en hij belt om de 'ward'. Ik ben eenzaam huilt hij, dat kan de bromsnor niet schelen. Zo was het eigenlijk al pijnlijk genoeg, maar ik zei het al het One Flew Over The Cuckoo's Nest melodrama. Jammer dat de minuut stilte die aan 't eind wordt gehouden al na 5 seconde wordt afgekapt voor de aftiteling.

Jammer met ruimteschepen
jammen ;)

Ik ken wel veel films die opgaan voor 'Jammer met ruimteschepen'. :)

lol. :)

over Scum moet nog gezegd worden dat die Carling (Ray Winston) een soort jonge Gerard Depardieu-motoriek heeft. Hij lijkt log en lief, maar is gevaarlijk. in die sokken met poolballen scene (die in éen take werd opgenomen) lag een crewlid net buiten beeld en wordt de sok met poolballen vervangen door eentje met pingpong.. desalniettemin klaagde de tegenspeler nog dat het erg pijn ('sore') deed. (En als je ziet hoe hij daar tegen de vlakte wordt gemept, woah)

Vido's vanzelfsprekend fraaie decenniumlijst is ook af: http://www.xs4all.nl/~gert01/bestof001.html

(hij is zo enthousiast over Still Walking, dat ie 'm er 2x in zet. ;) op 35 en 13)

sok met poolballen

Ik vroeg me al af waar dat later nog een keer is gebruikt, maar nu weet ik het weer. Bad Boys(1983), met een piepjonge Sean Penn.
Al zat er iets anders in die sok, volgens mij.

als het maar geen Red Hot Chilli Peppers-kerstsokken waren dan ;)

*reminiscet naar Gijs Staverman en de Top 50 bij Veronica op de publieke omroep. (waar die sokken ooit gedemonstreerd werden, vast ten tijde van Under The Bridge)

Ja dank, Vido, voor je lijst! Veel van opgestoken.

Ik vroeg me al af waar dat later nog een keer is gebruikt

De klassiekere versie is 'handdoek met stukken zeep' (in bijna elke Amerikaanse film die zich in een legerbootcamp of jeugdgevangenis afspeelt.)

Please vote in my poll!

~~~~The Top 100 films/movies of the 2000s/oughties VOTING THREAD~~~~ BALLOTS DUE FEBRUARY 2 (TONIGHT!)

Still Walking (…) op 35 en 13

Dat ik dat zelf niet heb opgemerkt(!?). Dat krijg je na een maand lang blindstaren op 50+ titels. Dan maken we er voor het gemak de beste 49 van. :-)

Play Time Tati als een lichtvoetige Roy Andersson – goeie vergelijking. Ik heb Play Time voor het eerst gezien begin jaren tachtig toen de film in een opgepoetste kopie langs de Nederlandse bioscopen ging. De film zit boordevol details en grappen die tegelijkertijd plaatsvinden. Dat is vaak lastig te volgen vanaf een tv-scherm. De knappe opbouw van sommige grappen zag ik pas tijdens het audiocommentaar op de Nederlandse uitgave van de film.

ILX ook begonnen aan hun noughties poll uitslagen:

The (Now-Overrated) ILX Top 100 Films of the 2000s Poll Results

The Five Obstructions
In die ILX noughties top 100-draad brak binnen een paar posts alweer de pleuris over Von Trier uit. Eigenlijk zonde van de tijd. Ik vraag me ook af of hij echt een eikel is, ook al is hij weer flink aan het narren en sarren in Five Obstructions. Maar al die provocaties zijn volgens mij een schild om zijn zelfhaat, of zoiets. In The Five Obstructions geeft hij een soort 'tough love' aan zijn favoriete filmmaker. (Ene Jorgen Leth die ik niet kende) Gedurende de opdrachten sijpelt wel door dat Leth (overigens net als Von Trier dus) een depressieveling is en Von Trier pusht 'm gewoon tot wat actie. Helemaal niet zo onaardig. Leth moet van Lars 5 remakes van een van Leth's eigen korte films maken. Een filosofische verhandeling over de perfecte mens. De eerste 2 zijn filmisch gezien het best gelukt. Eentje op Cuba met shots van 12 frames (klik klik klik) en daarna in Bombay te midden van miserie, met een doorzichtig scherm als achtergrond, waar de mensen zich verzamelen om na de opnames van een etende man te kijken. In duur pak en een rijke maaltijd. Schrijnend en 't zegt toch iets. (Wat moet je me niet vragen) Daarna probeert Von Trier de boel te verknallen (en dat zegt ie ook) en dat lukt.

Hammett
Beruchte mislukte film van Wenders. Of nou ja, Wenders!? Hij leverde de film in maar de producers keurden 80% af, er werd opnieuw geschoten en men zegt dat de zogenaamde executive producer Francis Ford Coppola de uiteindelijk edit maakte. Gered is de boel daarmee bepaald niet, maar beter dan Ask the Dust is het in elk geval wel. (Film heeft iets van die Bunker Hill sfeer, al is dit dan in Frisco en Bunker Hill in LA) Hammett is de beroemde film noir schrijver, hij is midden dertig maar ziet eruit als 50, drankprobleem, veel gehoest (tbc lees ik later) en dan verschijnt een van zijn detective-maten van vroeger. Of ie zijn oude stiel nog een keer op kan pakken. Wat volgt is natuurlijk een avontuur duizelingwekkend als zijn eigen verhalen, met een Chinese femme fatale, een porno-studio, prachtige sets (geen locatie-opnamen) en, helaas, niet al teveel geslaagde wisecracks en one-liners. Eentje die me nu nog te binnen schiet is een opmerking dat ie per woord wordt betaald voor die pulpverhaaltjes. Als ik er een miljoen schrijf word ik rijk. 'You mean like War and Peace'. Zoiets. De jazzy soundtrack van John Barry smeert de boel alleraardigst en de stokoude Elisha Cook (van Maltese Falcon) speelt ook nog een amusant rolletje.

Blonde Venus
Bizarre jaren '30-film, ook wel met noire elementen, of meer aanzetjes want geweld blijft uit, en heeft ook nog wel wat weg van de al even vreemde genremix van Sullivan's Travels (van Preston Sturges). Het begint allemaal in paradijselijk Duitsland met een paar bosnimfen, die warempel werkelijk naakt lijken te zijn (zal wel niet) en dan een maffe beeldovergang van dames in een riviertje naar een kindje in bad. Marlene Dietrich, een van de Duitse meisjes, is getrouwd met een van de Amerikanen die de dames aantroffen. Manlief lijdt aan radium-vergiftiging (niks van te merken verder) en zodoende moet Dietrich haar oude baantje weer oppakken, zeer tegen zijn zin trouwens, want de man is een echte macho. Dietrich gaat zingen, wat ze mijns inziens niet kan, maar dat zal wel een minority opinion zijn. Mooi is ze ook al niet, pas helemaal aan 't eind als ze in broekpak en met hoed figureert straalt ze uiteindelijk. (Wat uit) Maar in die eerste raunchy scene zit ze dan ook in een... gorillapak. Zien is geloven. Hebben we het verder niet over d'r Karin Bloemen-pruik van een paar tellen later. Cary Grant doet trouwens ook nog mee als haar minnaar. Daar beginnen de problemen pas echt.

Doordat mijn cinefiele metgezel niet naar IFFR ging een bescheiden programma van drie films, waarbij de laatste Solondz (ipv een Roemeense uitverkochte film waarvan de titel me even ontschiet) door een wat uitgelopen Chinees is opgeofferd is aan gezellig bier drinken. :)

เจ้านกกระจอก (Mundane History)
Non-lineair worden een aantal gebeurtenissen in het leven van een door een ongeluk verlamde jongeling en zijn verpleger achter elkaar gemonteerd. Niet zo erg dat je draad nou helemaal kwijt bent. Wat wel fijn was dat regisseuse in de Q&A nog wat licht kon schijnen op de politieke en sociale lagen in de film. Het kleine menselijke drama behoefte minder uitleg en de metafysische dimensie was weinig uitdagend, hoewel de kosmos sequens wonderschoon was (lekkere Jordan Belson gruizigheid, mooie postrock soundtrack). Cycli, jeweettoch. Beetje Weerasethakul Light, maar wel mooi.

کسی از گربه های ایرانی خبر نداره (Nobody Cares About Persian Cats)
Eerdere films, met name Turtles Can Fly van Bahman Ghobadi hadden een hoog "گریه کن bitches" (m.a.w. huil of ik schiet) gehalte, dat is in deze 'rockumentary/speelfilm' gelukkig anders. Waar aan schort is een goed verhaal, of eigenlijk hoe het in de wielen gereden wordt door een drang te laten zien hoe de jongeren in Teheran proberen hun jongerendingen te doen wat op zich een spannend gegeven kan zijn. Veel verschillende bands passeren de revue, wat zeker voor mijn Iraanse gezelschap, op een zekere bewijsdrang wees. Toch had de film veel heel mooie momenten en ook de nodige humor. De guerilla stijl, Ghobadi was eigenlijk niet van plan een film te maken maar de 'fuck permits' mentaliteit van de bands haalde hem over het op hun manier te doen, deed het wat denken aan de vroege Kiarostami en Makhmalbaf films. Terwijl een film over muziek toen natuurlijk helemaal uitgesloten was (filmmuziek was in destijds verboden). Charmante regelneef Nader is hoogst vermakelijk en draagt de film. Hoe hij zich onder een hoge boete en zweepslagen uitlult is een van de grappigste momenten uit de film. Van de bands sprongen de farsiblueszangeres (onherkenbaar gemaakt, want vrouwen mogen nog steeds niet zingen), een metalband die repeteert in een koeienstal en de hiphop act, maar over het algemeen was de kwaliteit opvallend hoog, zeker als je ziet wat een moeite het kost om zelfs maar te kunnen repeteren. Het tragische einde, ook al is het volgens Ghobadi de realiteit, komt echter niet helemaal uit de verf door het eerder genoemde documentaire-achtige aspect. Toch ben ik muziekfreak (met een affiniteit met de Perzische muziek) genoeg om het een hele leuke film te vinden.

Johnny Guitar
Zeer leuke en merkwaardige western van Nicholas Ray. Zat te denken dat de reden dat het western genre is uitgestorven is omdat eigenlijk in het genre een eind van een tijdperk-gevoel zit ingebakken, veel westerns lijken juist aan het eind van de periode te spelen, denk aan die klassieker met de brandende boom (titel is me even ontschoten) en je kunt niet bezig blijven daarmee. Ook in Johnny Guitar komt de moderne tijd eraan, in de vorm van de spoorwegen. Joan Crawford speelt een salooneigenares, die hoopt dat de spoorwegen haar voor een mooi bedrag uitkopen (hier zie je al het anti-western thema) haar dorpsgenoten moeten haar niet, al is 't maar omdat deze boeren die spoorwegen helemaal niet blieven. Leider van deze kliek is een continu in 't zwart gekleed nonnerig dametje (Mercedes McCambridge) een hysterische overdreven en geweldige rol met Freudiaanse trekjes, beide dames hebben wellicht een oogje op een lokale schurk en in 't begin dacht ik zelfs op elkaar.. De 2 zijn prima tegen elkaar opgewassen en schenen elkaar ook op de set te haten. (Crawford had nogal last van sterallures, geen enkele close-up op locatie, bijvoorbeeld) Het personage uit de titel is Johnny Guitar aka voormalig wapenheld Johnny Logan, tegenwoordig in sul-vermomming. Hij maakt droge opmerkingen en hangt er maar wat bij, ondertussen de bitchfight observerend.

L'Eclisse
Je ziet hier wel dat Godard en Antonioni toch in hetzelfde vaarwater zagen, die ekte ekte intellectuele Europese cinema. L'Eclisse deed me minder dan The Red Desert, maar (dooddoener) de zwart-wit beelden zijn wel erg mooi. Een erg knappe blonde vrouw breekt na een nacht discussieren met haar vriend, die uit de film verdwijnt. De treurende vrouw probeert een en ander te verwerken door o.a. haar moeder op de beurs van Rome op te zoeken. Totale hysterie aldaar, wat verwacht je met Italianen, al vond ik dat de film net iets teveel tijd daar besteedt. De vrouw vindt er wel een nieuwe kerel, de jonge Alain Delon en de twee beginnen wat. Als gezegd, allemaal met ontzettend veel stijl (Louis Malle-achtig ook wel) in beeld gebracht. Het einde is klassiek, al had ik in eerste instantie volstrekt niet door wat er gebeurde. Ineens is het duo verdwenen, een man loopt met een krant met een kop over nucleaire oorlog (Tarkovsky!) en daarna is iedereen weg en ademt de film rustig in lege beelden naar zijn einde. Moest in een boekje opzoeken wat hier dan ook allemaal te betekenis van was....

Marnie
Mogelijk de laatste grote Hitchcock-film en zonder meer eindeloos veel beter dan dat James Stewart in Marokko-vehikel van laatst. Tippi Hedren is hier Marnie, in een eindeloos veel boeiendere rol dan die uit The Bird. Ze speelt een dievegge, met allerhande complexen, zo kan ze niet tegen de kleur rood, hunkert ze tevergeefs naar liefde van d'r moeder en is ze seksueel frigide. Lekker freudiaans allemaal, alleen het menstruatie (rood!) thema blijft nog net achterwege. De psychologische lesjes van de film zijn misschien maar zozo, maar vermakelijk is 't wel. De dievegge wordt na talloze geslaagde heists betrapt door Sean Connery (een borstelige, morsige versie van Cary Grant) die haar als een klein vogeltje gevangen neemt om haar te temmen.

The Lady From Shanghai
De bekende gemankeerde klassieker van Welles, die eigenlijk een prent van 2.5 uur in gedachten had maar 'm zag versneden tot eentje van 87 minuten, waarna de rest van de filmrollen verging. Maar zelfs in deze versie is Shanghai een uiterst vermakelijke en geslaagde film noir. Of meer een parodie op noir, want waar daar het hoofdpersonage in onnavolgbare verwikkelingen in de problemen belandt loopt de man hier met open ogen als een ware fool (hij laat niet na het te benadrukken) in de val. De eerste 10 minuten zijn magistraal en ontzettend cool. Welles (hij speelt zelf de hoofdrol) vertelt in een curieus Iers accent, waar hij heel hard op oefende denk ik, over hoe hij in de ban kwam van een hele mooie vrouw. (Rita Hayworth, ook in werkelijkheid zijn vrouw, althans voor even toen) Hij komt haar tegen in een park, zij rijdt in een koetsje, hij biedt haar een sigaret, zij zegt niet te roken, maar vouwt 'm netjes in een servetje en bergt 't 'm op in haar handtasje. Alles met een galantie en een coolheid van heb ik jou daar. De twee belanden in een parkeergarage, zij offert hem een baan, Welles weigert, maar typisch voor de film, gaat ie uiteindelijk toch. Ze gaan op cruise, de vrouw blijkt getrouwd met een kreupele en geniale advocaat, die een legertje handlangers en bedienden om zich heen hebben. (Stuk voor stuk excentrieke personages, zo is er ene George die bijna als een infantiele Brian Wilson achter de piano zit) Ook Rita Hayworth zingt nog een liedje, zonnend in een badpak. Tijd voor een moord en nog wat andere schimmige verwikkelingen, helaas onderbroken door een wel heel lange grappig bedoelde rechtszaak, waar de kreupele advocaat Welles moet verdedigen. Het eindigt allemaal klassiek in een verlaten attractiepark, met heel veel kapotte spiegels.

De Laatste Dagen van Emma Blank

- Warmerdamiaanse geilheid: check.
- Sadisme: check.
- Allerhande "klootzak", "met je domme dikke tieten", etc. check.
- Briljant camerawerk: check. (eindshot van Hollandsch duinschap als Chinees mistig gebergte is ongelofelijk.)

Kortom, je krijgt wat je wilt. Eerste helft is fantastisch, zijn beste werk sinds De Noordelingen, nadat de clou er voor de acteurs uitkomt (die niet zo heel verrassend is) vond ik het iets minder doordat de strakheid/focus wegvalt, maar wel met fijne absurde momenten en een even hilarisch als Hollandse flits van geweld. En er zit een vrij nare boodschap in dat een groep autoriteit verlangt (alleen sommigen kunnen beter, of sluwer, leiden dan anderen).

Meet Me In St. Louis
De klassieke musical waarin regisseur Minnelli en ster Garland elkaar vonden, ze trouwden. Die Garland is me het typetje wel zeg, muizengezichtje en dan die krachtige stem, eigenlijk past 't niet. Ze wordt ook nog gehinderd door een uiterst merkwaardig kapsel, maar dat is een Hollywood-jaren '40-traditie. Meet Me In St Louis is nostalgie zonder melancholie, zoals Les Demoiselles de Cherbourg bijvoorbeeld wel heeft. Niettemin is St Louis een amusante film met een brutale spirit over een alledaags gezinnetje. Al in een van de eerste shots loopt een van de vele kinderen zingend in een doorweekte broek (van het zwemmen) richting badkamer. En daar is het meisje met d'r 12 eigenlijk te oud voor, zeker net na het casten een groeispurtje gehad. Een andere beroemde kindersequentie is met weer een ander zusje van Garland, die in een Halloween-traditie bloem (meel) in het gezicht van de enge buurman gaat gooien. Tim Burton zou trots zijn op de sfeer, bijna te duister voor deze film.

Capturing The Friedmans
Verbluffende, fantastische documentaire, moet de archieven van deze draad nog naspitten, maar hij zal toch al wel langsgekomen zijn? Akelige aanrader. Het verhaal van de Friedmans vertelt door talking heads én zelf geschoten beelden. En het gaat om die laatste, want dan zit je te kijken naar een geforceerd vrolijk gezin dat de laatste avond van pa thuis viert, voordat de man de gevangenis in gaat. En herhaal dit met beelden van een rechtszaak als ook de zoon de bak in gaat draaien. De 3 zoons tappen Monty Python grappen. Het heeft iets moois, iets krachtigs en tegelijkertijd is het hartstikke eng. Wat is het geval? De Friedmans lijken een normaal gezin, maar dan betrapt de politie pa op een pedofilie-magazine, en ze vinden ook nog een lijst met 100 kindernamen van de computercursus die de man geeft. Wat doen de flikken, ze gaan eens gezellig al die kinderen interviewen en vertellen dat die kerel een pedofiel is, of er misschien iets is gebeurd. Als je maar aandringt vindt je vanzelf wat en de aanklachten stapelen zich op, ook tegen de zoon. De absurditeit hiervan wordt 't best geïllustreerd met het feit dat 1 jongetje de man van 36 verkrachtingen in de voorjaarscursus beschuldigd, om zich vervolgens in te schrijven voor de najaarscursus. Maar ondertussen komen toch steeds mee narer details over de vader naar boven, zijn zoons staan fanatiek achter hem, maar de moeder... Misschien wel het meest interessante "personage", zij laat haar man vallen, maar verlaat 'm niet, dus ze loopt daar rond, negativiteit uit te stralen, vindt dat man en zoon schuld moeten bekennen, en als de man de bajes is, begint ze eigenlijk met plezier een nieuw leven, alsof de hele affaire eigenlijk een kans is geweest. En dit zijn nog niet alle boeiende facetten aan de docu, er is een De Niro-achtige foute advocaat en een zoon die zich voor de film niet laat interviewen en die ook in de oude familie opnamen erbuiten is gelaten. (Kan me niet voorstellen dat ie zich toen al verstopte)

Five
Kijken hoe verf droogt. Kiarostami presents 70 minuten kabbelende zee. Letterlijk. Geen dialoog, maar erger, geen soundtrack (alleen plagerig tussen de takes) Het zijn er 5 (het leken er eigenlijk meer) en ze zijn opgedragen aan Ozu. Waarom? Geen idee. Het is wel best ontspannend, ik dacht zal ik wat gitaar spelen, maar kreeg mijn hand niet uitgestrekt zogezegd, dus dan maar wat doezelen. Als je 40 minuten zee ziet en er komt een stoet eenden langs, dan is dat ineens heel grappig. Absurd minimalistisch is de laatste take van dierengeluiden en een man spiegelend in pikzwart water, een nagenoeg zwart beeld. Het lijkt werkelijk bijna painting by numbers dan.

en een maan (weer)spiegelend in pikzwart water

Capturing The Friedmans was nog van voor het forum. ;-) Inderdaad een tamelijk verbijsterend familierelaas.

Gisteren zag ik in de Melkweg de Australische horrorfilm Lake Mungo (Joel Anderson, 2008). Na de verdrinkingsdood van Alice Palmer klinken in het huis van het gezin Palmer vreemde geluiden. Broer Mathew is amateurfotograaf en treft op enkele foto’s, die hij na de dood van zijn zus in en rondom het huis heeft gemaakt, afbeeldingen van haar schim. Spookt het in huize Palmer of is er meer aan de hand? En waarom was Alice tijdens haar leven zo weinig mededeelzaam? Lake Mungo lijkt op een documentaire versie van Twin Peaks, als die serie zich had beperkt tot het gezin van de vermoorde Laura. Sommige plotelementen verwijzen te geforceerd naar de cultserie van David Lynch en lopen derhalve jammerlijk dood. Een ander onderdeel van de plot (ik zal bewust niets verraden) dreigt de opgebouwde spanning halverwege te ondermijnen. De rustige wijze waarop Joel Anderson het verhaal als documentaire presenteert is echter heel effectief, mede dankzij het realistische spel van de onbekende acteurs. Lake Mungo onderscheidt zich door spel, tempo en diepgang van het enigszins vergelijkbare Paranormal Activity (2007). Door de ingehouden aanpak en langzame opbouw levert de film meer kippenvel op dan de Amerikaanse film. Het grootste schrikmoment is heel geraffineerd voorbereid en deed mij bijkans tot aan het plafond boven mijn stoel opspringen. Het is overigens maar de vraag of dat schrikeffect thuis voor de buis ook zo sterk werkt.

Capturing The Friedmans was nog van voor het forum.

:D zo'n ILX filmdraad heeft 3000 posts in een halve week, wij doen er een decennium over ;)

Olaf schreef niettemin hierboven ook al wat over de Friedmans, wat neerkwam op 'verbijsterend', er is geen andere reactie mogelijk.

beetje bleh om te gaan zitten zeuren, maar wel weer opmerkelijk tafereeltje in de Volkskrant vandaag, in de kunstbijlage. eerst groot artikel over Hurt Locker, niks mis mee, maar dan een recensie die driekwart besteedt aan wat net al in dat artikel ernaast was te lezen, vervolgens aan een ontzettend zuinig meninkje begint, en 'm ondertussen wel 4 sterren geeft, objectivismus. wees dan stoer en doe er 3.

parool doet dat ook heel vaak: groot celeb interview en daarnaast een kritiekloze recensensie van dezelfde journalist die dat interview deed. doet pijn aan je ogen, what about level playing field? ik kan me dan nooit aan de indruk onttrekken dat de cineast eens eventjes entre nous een pleidooi voor zijn/haar film heeft gehouden.

recensensensensensenie

Ik kan meestal op de ster nauwkeurig voorspellen wat een film in de Volkskrant krijgt. Gewoon effe kijken op metacritic en rottentomatoes wat de stemming is en hoppa. Muziek idem. Alleen excelsior-releases, want daar komt altijd een extra ster bovenop. Weinig dissidente meningen in de landelijke kranten, ik vind dat wel jammer. Overigens vind ik de film-afdeling in VK wel beduidend beter dan de muziekafdeling.

ah een discussie over media, interessant. filmrecensies lees ik liever niet in de VK. nogal wat filmrecensenten in NL-media in het algemeen menen een verhaal inclusief clou te moeten navertellen in een recensie, waarom toch? om te laten zien dat ze goed opgelet hebben? ik lees een filmrecensie liever nadat ik een film zelf heb gezien, als ik daar al behoefte aan heb.

een verhaal inclusief clou (...) navertellen is op zich niet erg als er maar een goede reden voor is en er bovenaan met koeienletters het woord spoilers! staat.

ik lees een filmrecensie liever nadat ik een film zelf heb gezien - doe ik ook altijd, al laat ik me wat betreft Hollywoodfilms bij de keuze vooraf vaak leiden door de sterren bovenaan de Paroolrecensies. Als de nieuwste film van Jackie Chan 4 sterren had gekregen, zou ik ‘m waarschijnlijk zijn gaan zien (gelukkig waren het er maar 2). Overigens lees ik de recensies achteraf meestal alleen in de filmbladen (die ik altijd bewaar) en niet in de dagbladen (die snel bij het oud papier belanden). Het is overigens jammer dat de Filmkrant, in tegenstelling tot Sight & Sound, nauwelijks ruimte heeft voor goed onderbouwde stukken over grote publieksfilms.

My Queen Karo (Dorothée Van Den Berghe, 2009) - Belgisch tienermeisje Karo (Anna Franziska Jaeger) leeft midden in jaren zeventig met haar ouders in een Amsterdamse kraakcommune. De avonden bestaan daar uit vrije liefde, vrije liefde en vrije liefde. In de Amsterdamse kraakscene is het blijkbaar elke avond orgie. Pappie Raven (Matthias Schoenaerts) ziet de opruiende kraakster Alice (Maria Kraakman, vermoedelijk gecast vanwege haar achternaam), knippert even met zijn ogen en meteen beginnen de twee elkaar ter plekke liefdevol op te vreten. Zo ging dat blijkbaar in die tijd. De relatie met mammie Dalie (Déborah François, een actrice bij wie de emoties maar niet door haar masker weten te breken) komt onder druk te staan en dochter Karo zoekt troost bij de benedenbuurvrouw, de Hongaarse zwemster Jacky (Rifka Lodeizen met accent – aargh) die tegenwoordig de kost verdient achter de ramen in het Wallengebied. Er is een verklaring voor de vele karikaturale personages (Bob Fosko is grootste boosdoener als gemene huisbaas), want de wereld in My Queen Karo wordt consequent bekeken door de ogen van een kind, maar dat maakt de film er, ondanks de kleurrijke fotografie en de grote ogen van Anna Franziska Jaeger, niet beter op. De ondertiteling is een extra struikelblok – wel handig bij de Franstalige momenten en tijdens onverstaanbaar Vlaams, maar onnodig bij vloekende Hollanders (een welgemeende G*dverd*mm* hoeft echt niet nog eens in de ondertiteling benadrukt te worden). Soms wordt de goed verstaanbare Nederlandse tekst ook nog ’s vrij vertaald ondertiteld. Zo stapelt ergernis zich op ergernis.