Filmforum

Ah, Sans Soleil, beste docu ooit, kan hem helaas nooit meer kijken vanwege die laffe moord op de giraffe. Wat een kutstreek is dat.

Ah, Sans Soleil, beste docu ooit
i should've known..

was die voor de docu omgelegd? ik gokte dat het gewoon een random jungle opname was. Maar WAT een bloed komt er uit zo'n beest. ongelofelijk.

ik gokte dat het gewoon een random jungle opname was.

lijkt mij ook. Maar wat een party-killer. :(

Nu, door hardcore door naar Le Fond de l'air est rouge (zie ergens hierboven tussen die ander 3000+ posts ;)

lijkt mij ook. Maar wat een party-killer. :(

ja dat wel, merkwaardige keuze.

Nu, door hardcore door naar Le Fond de l'air est rouge

ja zeg ik begreep deze al niet. :) het enige wat ik eruit oppikte is dat ik Vertigo toch onderschat als iedereen daar altijd maar over doormaalt moet er toch verdomd veel inzitten. :)

“What's memorable is not the tracking of a drug lord by elite cops (I think?) but Miami skylines shot through with an unearthly purple glow framing be-suited Jamie Foxx and Colin Farrell on a rooftop as they mumble jargon into cell phones..”

Zit nog een mooie verhaal achter ook. Die mooie luchten komen omdat Katrina op Miami afkwam. Maar Mann bleef gewoon doorfilmen. Slate heeft er twee artikelen over.

Sight & Sound heeft natuurlijk ook een decade top 30.. (ik kom tot 16)

komen ze:

*Adaptation (Spike Jonze)
*Battle In Heaven (Carlos Reygadas) (WTF!)
*The Beat That My Heart Skipped (Jacques Audiard) (man vermoedelijk onterecht volledig buiten mijn radar, Un Prophete schijnt ook geniaal te wezen)
*The Bourne Ultimatum (Paul Greengrass) (bleh, geloof dat ik Supremacy nog 't best vind)
*Colossal Youth (Pedro Costa)
*The Death Of Mr Lazarescu (Cristi Puiu)
*Eloge De L'Amour (JL Godard) (iemand deze gezien?)
*The Five Obstructions (Leth & Von Trier)
*The Gleaners and I (Agnes Varda)
*Hidden (Michael Haneke)
*Inland Empire (David Lynch)
*In The Mood For Love (Wong Kar-Wai)
*Memories of Murder (Bong Joon-ho) (Wow!)
*La Nina Santa (Lucrecia Martel) (moet ik schnell zien)
*A One and a Two (Edward Yang)
*Platform (Jia Zhangke)
*Russian Ark (Aleksandr Sokurov)
*The Son (Dardennes)
*Spirited Away (Hiyao Miyazaki)
*Talk To Her (Almodovar)
*10 (Kiarostami)
*There Will Be Blood (PT Anderson)
*35 Rhums (Claire Denis) (!)
*Touching The Void (Kevin Macdonald) (als ik het plaatje zie denk ik een bergbeklimontberingdocu?)
*Tropical Malady (die naam)
*United Red Army (Wakamtsu Koji)
*Uzak (Ceylan)
*Waiting For Happiness (Abderrahmane Sissako)
*Werckmeister Harmonies (Tarr & Hranitzky)
*Workingman's Death (Glawogger)

Het lijstje van Sight & Sound is een interessante. Vanzelfsprekend, zou ik bijna willen zeggen. Voor mij o.m. een reden om Waiting For Happiness te gaan bekijken en dat is een erg mooie Afrikaanse film. Aanrader.

>*Battle In Heaven (Carlos Reygadas) (WTF!)
die gedachte had ik ook.

>*The Beat That My Heart Skipped (Jacques Audiard) (man vermoedelijk onterecht volledig buiten mijn radar, Un Prophete schijnt ook geniaal te wezen)
sterke remake van de Amerikaanse film Fingers (met Harvey Keitel), volgens sommigen beter dan het origineel

>*The Bourne Ultimatum (Paul Greengrass) (bleh, geloof dat ik Supremacy nog 't best vind)
ik ga ook voor The Bourne Ultimatum. technisch hoogstandje, relevant na 9/11, invloedrijk en in zijn vorm (voorlopig) onovertroffen.

>*Eloge De L'Amour (JL Godard) (iemand deze gezien?)
lang geleden 's gezien. deed me toen niets, maar de afgelopen heb ik me intensief op Godard gestoord, dus is aan herkansing toe.

>*La Nina Santa (Lucrecia Martel) (moet ik schnell zien)
en daarna meteen The Headless Woman.

>*Touching The Void (Kevin Macdonald) (als ik het plaatje zie denk ik een bergbeklimontberingdocu?)>
een bergbeklimontberingdocu, it is. moet je gezien hebben.

met een beetje geluk heb ik deze week ook, als mosterd na de maaltijd, mijn decenniumlijstje af. het kost nogal wat werk om keuzes te motiveren...

beter laat dan nooit.

`en daarna meteen The Headless Woman`

die heb ik gezien, goeie film.

die Godard laat ik maar zitten dan maar van de rest zal ik links en rechts wat noteren inclusief die bergbeklimavonturen.

Hey, drie uit mijn toptien, waaronder mijn nummer 1! Die van Godard heb ik laatst aangezet, maar na 20 minuten had ik er alweer zo vreselijk geen zin in... La nina santa van het weekend gezien. Interessant maar ook stijf en afstandelijk. Headless woman is beter. Battle in heaven is een vergissing inderdaad.

Werckmeister Harmóniák, dacht dat ie veel ouder was. Maar goed dat zal door 't zwartwit en mijn lakse houding t.o.v. achtergrondinfo komen. :)

Dokter Pulder zaait papavers (Bert Haanstra, 1975). Deze moet ik gezien hebben toen ik een jaar of 12 was. Hij was nog behoorlijk hetzelfde als in mijn geheugen, al is het verhaal over de dorpsarts (Kees Brusse) die bezoek krijgt van een studievriend (Ton Lensink) wel veel donkerder dan ik me destijds realiseerde. De vriend is namelijk verslaafd en uit op de morfine van de dorpsarts. Deze daarentegen wordt zich door het bezoek gewaar van zijn ingeslapen leventje dat hij leidt, hetgeen spaningen oplevert met zijn vrouw. Hier en daar een beetje oubollig maar over de hele linie genomen ernstig vermakelijk en geestig. Brusse en Lensink dragen de film maar het is de fenomenale rol van Dora van der Groen (als de ‘drug buddy’ van Lensink) die het meest beklijft. Ook grappig om Nederland in die periode te zien. De treinen zijn bepaald geler geworden maar het NS-logo bestond al. Ook de bushaltebordjes zijn niets veranderd.

Bright star (Jane Campion, 2009). Romantische dreutelfilm over de onmogelijke liefde tussen dichter John Keats en een vrouw van stand. Bright star exploreert de onbereikbaar van menselijk geluk door de starre sociale conventies in de 19e eeuw, blijft aan de oppervlakte en wordt nergens ook maar een beetje zo schrijnend als pak hem beet The age of Innocence of het werk van Visconti. En Campion doet nog wel zo haar best om het drama-gehalte dan maar kunstmatig te vergroten. De reden voor het gebrek aan diepgang is evident. Scorsese en Visconti baseerden hun werk op literatuur van auteurs die beduidend meer hadden nagedacht dan Campion die zelf het script schreef. Door gebrek aan substantie verzandt ze in mooifilmerij, overgoten met een saus romantische poëzie die tot aan het einde van de aftiteling aanhoudt. Je zou een Timotei-reclame haast gaan beschouwen als indie.

Bad Timing
Min of meer een Oostenrijkse versie van Betty Blue (Het Franse relatiedrama) Art Garfunkel, jawel, speelt hier 'de jongen', een Amerikaanse psychologieprofessor in Wenen. Een echte acteur is ie niet, zeker in 't begin lijkt ie vooral permanent verbaasd als een 'douchebag' te camera in te staren, maar later wordt 't wel wat beter. De film ook. Bad Timing heeft een hectische structuur vol wilde cuts hotseknots door de relatie van de professor met een jong Amerikaans ding. Het meisje is een beetje getikt (zie Betty Blue) maar de professor zelf is ook niet helemaal koosjer en op zijn minst een klootzak. O ja, cruciaal detail, in het begin zien we al dat de meid na een overdosis een ziekenhuis wordt binnengereden. Film schept er plezier in te 'cutten' van rochelende doodsnood naar gekreun in bed. (Net als in Betty Blue veel seks) Harvey Keitel speelt een plaatselijke politie-detective die Garfunkel probeert te bewegen tot het bekennen dat het helemaal geen zelfmoordpoging was. Geen slechte film, maar het is allemaal wel asgrauw en sneu, inclusief (min of meer) wat necrofilie! Zit overigens een mooie cover in van Waylon Jennings Dreaming My Dreams With You. Ik hoopte dat het Art Garfunkel zelf was, zou zijn beste bijdrage aan het project zijn geweest, maar het was ene Billy Kinsley die zong.

Five Easy Pieces
Nicholson eind jaren '60 en een groot deel van de seventies lijkt garant te staan voor klassiekers. Gouden periode ook van Hollywood natuurlijk, frisse wind enzo. In eerste instantie lijkt hij in Five Easy Pieces een blue collar guy te spelen die op olievelden werkt ondertussen grappend en grollend met een maat, met de vriendinnen uit bowlen en rommelen met weer wat andere chicks. Maar dan gaat ie zijn zus opzoeken. In een dure muziekstudio. En blijkt Nicholson uit een elitaire pianistenfamilie te komen. Zijn vader is ziek, dus voor het eerst in jaren gaat hij terug. Na veel getwijfel (Nicholson zwiept gefrustreerd heen en weer in de auto) neemt ie zijn vriendin toch maar mee. Een hele leuke rol van Karen Black, als Flodderig type, met permanentje en een obsessie voor liedjes van Tammy Wynette. (Die zowel door haar als door Tammy zelf gezongen uitgebreid op de soundtrack terugkomen) Haar personage is, natuurlijk, ietwat te schematisch het totaal tegenovergestelde van de familie die ze bezoeken. Daar hebben ze geen ineens tv. De tegenstelling is soms grappig, maar ook wel schrijnend want het personage van Nicholson valt overal tussen. Magnifiek eenzaam einde met een veraf shot van een truckstop.

Touching The Void
Heel lang dacht ik dit stelt niet veel voor, maar het gaat echt om het laatste kwart. In eerste instantie een typisch Discovery Channel shockdoc met kutmuziek (die had sowieso echt wel beter gekund ook in de betere fasen) Twee jongen Britse bergbeklimmers vertellen als talking head hoe ze in '85 een Peruvaanse berg bedwongen. Of dat althans probeerden. Ze laten een toevallige Britse passant achter in een basiskamp en beginnen. Het is een gedoe maar de top wordt gehaald, maar juist de afdaling is risky. (Schijnt altijd zo te zijn) Er was geen film als eentje niet half de berg af dondert, daar hangt, de ander kan niets anders doen dan het touw doorsnijden en zelf met moeite het kamp weer bereiken. De ander (hij lijkt een beetje op wielrenner Marc Lotz) een ambitieus figuur, is in een of andere spelonk gedonderd. Het is onmogelijk om die angst van een eenzame nacht daar opgesloten zitten op celluloid te krijgen. (Ik vergeet nog dat ie zijn poot had gebroken) Maar goed, hij klimt eruit en vanaf het moment dat hij door een gangetje naar buiten kruipt en languit in de zon gaat liggen wordt de film eindelijk heel mooi. Want hij is er dan nog lang niet. Juist dan nog sterven zou zo erg zijn, en dat gevoel krijg je als kijker wel mee. Met de bekende psychologie-tactiek van kleine stapje ("Kaizen") weet hij zich vooruit te strompelen en hoppen en dan komt het mooiste moment, hij ligt vlakbij het kamp, hij ruikt de pisplek en dan is de vraag - het is dagen later- zijn mijn maten er nog? Hier schittert het derde wiel aan de wagen (niet eens een bergbeklimmer, waar ik een enorm sympathie voor heb) want die wordt wakker. Hij hoort de stem liggend in de tent. Maar hij durft niet te gaan kijken, bang als hij is wat hij aan zou treffen. Mooiste beeld van de film. Eindelijk komt alles goed, natuurlijk.

nieuwe Coen brothers viel mij ook erg tegen.. geen moment begon dit verhaal voor mij te leven. Kreeg de indruk van een Amerikaanse poging tot Europese, quasiliteraire zwartgalligheid. Een lege huls. Barton Fink blijft ook mijn favoriet, die eerie sfeer verdwijnt nooit meer uit je systeem als je die film gezien hebt. Vooral het onverwachte einde.. krijg er kippevel van als er ik alleen aan denk.
the sound of insects is wel a must see. een radicaal uitgebeende versie van de thema's van into the wild/grizzly man. zeer aangrijpend. en eindelijk ook There will be blood ondergaan; Daniel Day Lewis in een alles verzengende rol. Films die de kijker ernstig verwond in zijn stoel achterlaten.

@Ludo, @Vido Liber
qua componistenfilms kan ik Tous les matins du monde (alain corneau, 1991) ernstig aanraden, over viola da gamba componisten Sainte Colombe en Marin Marais, met pa en zoon depardieu. Geserreerd Frans kostuumdrama over de ultieme kwestie: muziek als beyond any reality, of muziek als a nice way of living? Sindsdien ben ik completely hooked on viola da gamba. Amadeus staat als sinds ik me kan herinneren in mijn persoonlijke top 3 van films die je in je graf wilt meedragen. En ondanks alle films die ik erna zag blijft Amadeus me ontroeren (al direct in de openingsscene met Pergolesi kun je mij doorgaans opvegen).

ja zelfs de muziek van Mozart wordt goed in die film ;) (mijn gebruikelijke grap)

bij viola da gamba moet ik altijd aan garnalen denken.

Tous Les matins staat genoteerd.

Vreemd, ben ik de enige die Amadeus verschrikkelijk vond? :) Amerikaanse nicht met pruik doet 3 uur vervelend en gaat dan gelukkig dood (was dat ook niet ooit zo'n interwebs meme?)

Ik heb 'm nooit gezien, spreekt me niet echt aan.

En zo'n samenvatting zal me ook niet overhalen. :)

LOL. Ben toch wel benieuwd wat voor een film Martijn nu in zijn hoofd heeft. Die film heeft er voor gezorgd dat ik waarschijnlijk voor de rest van mijn leven geen Mozart wil horen (maar ja het is in het algemeen al niet mijn favoriete tijd.)

Hier nog een groot fan van Amadeus. Alhoewel ik moet bekennen de scenes met mozart zeer vermakelijk te vinden, zijn het de scenes met Salieri die me echt raken (dat geldt ook voor jairzinho merk ik). En zoals ik al eerder heb gezegd: wat ik zo fantastisch vind is dat Salieri zijn uiterste best doet om Mozart kapot te maken, iedere keer als Mozart hem vraagt wat hij van zijn laatste werk vond, dan zie je dat Salieri niets anders kan doen dan de waarheid spreken. Ja, daar krijg ik rillingen van :) Mediocrity kills, prachtig gegeven dat ik niet vaak zo sterk heb gezien. Alhoewel ik laatst Peer Gynt van Ibsen heb gezien. Dat loog er ook niet om!

Salieri die een vluchtige blik werpt op een partituur van Mozart en alleen al bij het lezen van de noten door de schoonheid van de muziek wordt opgezogen, tegen wil en denk. Een mooi moment dat me 25 jaar na dato nog steeds scherp voor de geest staat.

Toevallig gisteren eindelijk Milos Formans andere klassieker The Firemen’s Ball (1967) gezien. Heeft ook zo zijn muzikale momenten, maar dan anders.

Da's nog altijd mijn favo Forman...

Ik houd geen moment van de bedachte protagonist. Kan mij het schelen wat hij allemaal meemaakt.

Agreed. Normaliter hebben hun personages iets tragikomisch in hun onbeholpenheid, maar dit keer vond ik het een ergerlijke schlemiel uit
de Woody Allen-school. Ik vond ook dat ze dit keer ook wel heel vaak de absurde lolbroek aantrokken. Toen die rabbijn de namen van the Jefferson Airplane begon op te dreunen, begon ik maar eens op mijn horloge te gaan kijken hoe lang het nog ging duren.

bizar: zelfs het lezen van olaf en vido over Amadeus genereert kippevel. Inderdaad: Salieri steelt de show. Vgl. F Murray Abraham (Salieri) die een Mozartpartituur leest met die waanzinblik van Daniel Day Lewis in There will be blood, waarin alles waarover een topacteur moet beschikken zit samengebald: afgrondelijke haat, besef van die hatelijkheid, onvermogen om het ten goede te keren, onmacht, uit alle hengsels losgeslagen agressie.. en dat alles in 1 oogopslag.
Ook: het zoon-vader motief.. die duistere scene's met de muziek van Don Giovanni. Overigens zijn er (gelukkig) natuurlijk direct musicologen opgestaan om te stellen dat de historische Salieri het allemaal niet zo kwaad meende. Totaal niet interessant, me dunkt..

http://content.answers.com/main/content/img/webpics/Miramax.jpg

MIRAMAX RIP (stond toch wel garant voor Amerikaanse arthouse kwaliteit)

Ja, wie had dat, pakembeet 15 jaar geleden, kunnen denken? :(

Miramax was een begrip, maar de praktijken van de broertjes Weinstein waren zeer berucht. Lees vooral Down and Dirty Pictures (Peter Biskind, 2004) en huiver. Ben zeer benieuwd naar de speelfilmversie met Vincent D'Onofrio in de rol van Harvey Weinstein.

Miramax was een begrip, maar de praktijken van de broertjes Weinstein waren zeer berucht.

hoort er gewoon bij ;)

One reason for the delays and non-releases of films was an accounting scheme the Weinsteins used to shift potential money-losing films to future fiscal years and ensure they would receive annual bonuses from Disney

Plein Soleil
Uit 1960. Als ik me niet vergis de eerste in een reeks Talented Mr. Ripley verfilmingen waar sommige mensen ontzettend filosofisch over kunnen doorzagen, heb zelf alleen eerder de versie met de verschrikkelijke Matt Damian gezien. De jonge Alain Delon is vanzelfsprekend veel gaver als Ripley, heeft precies de juiste oppervlakkige kilheid voor de rol. Mooi gefilmd met veel spiegels natuurlijk, mooie Italiaanse huizen en dat begint nu toch echt op te vallen: ouderwetse technologie, man de moeite die moet gedaan worden om te telefoneren of geld te wisselen (laat staan die belachelijk grote Lire biljetten. :)

<spoiler>Kan me herinneren dat ik ergens had gelezen dat auteur Patricia Highsmith het eind teleurstellend moralistisch vond en ze had ook wel gelijk al is de vondst wel goed gedaan. Maar de hele lol van zo'n Ripley figuur is natuurlijk dat hij niet gepakt wordt.

Ik heb die met die verschrikkelijke Damon nooit gezien. Is het einde ook hetzelfde? Ik lag bij Plein soleil toch tien minuten in een deuk.

Midnight Eye contributors hebben eindelijk hun beste Japanse films van het jaar gekozen:

http://www.midnighteye.com/features/best-of-2009.shtml

Love exposure wint...

Is het einde ook hetzelfde?

Volgens mij niet, kan het me niet zo goed herinneren. In een deuk, waarom dan? Omdat het zo uit de hoge hoed werd getoverd?

Ik vond het briljant bedacht. En nog plausibel ook eigenlijk.

Mmm, las net op IMDB dat ze aan het zeilen waren en de schroef dus niet draaide en dat het touw er nooit in had kunnen blijven hangen. :( Die hand was wel erg goed. :)

die Ripley gaat wel altijd uit zeilen he...

(ook in The Talented)

iemand moet nog even Der Amerikanische Freund noemen (bij deze dan) een Ripley met Dennis Hopper en Bruno Ganz.

Ja, die heb ik niet gezien (Wenders hè = kwallebal), komt hij er daar op het eind mee weg? :)

geen idee (meer) ik had toen al de halve film nodig om erachter te komen dat het überhaupt over Ripley ging! hij is er dan ook meer een bijfiguur, bij de arme Bruno Ganz die wat moorden moet plegen. (o.a. op een trein, soort Hitchcock-tribute)

Akira
Manga-klassieker, die wat betreft het genre een eye-opener was voor 'Het Westen'. Het eerste uur dacht ik: dit is inderdaad heel leuk, Blade Runner-achtig, maar daarna neemt het Dragonball Z-gehalte in hoog tempo toe, en raakt de film verstrikt in eindeloze supergodengevechten en de een na de andere explosie. Ook in het eerste uur neemt de film eigenlijk al te weinig rust. Een 'motor gang' racet door Neo Tokyo, prachtig geanimeerd, maar de film geeft de kijker nauwelijks rust om die pracht in zich op te nemen. Het verhaal is, zeker in die 2e helft, volstrekt onnavolgbaar, al ontbreken bekende sci-fi elementen als 'de uitverkorene' niet. Het is in elk geval wel een typisch Japanse worsteling met de trauma's van Hiroshima.

Close Encounters Of The Third Kind
Er zijn twee dingen die ik echt leuk vind aan deze film. 1) Truffaut, die voor zijn doen capabel acteert, maar het is natuurlijk vooral stoer als eerbetoon van Spielberg en 2) dat Close Encounters eigenlijk totaal new age spirituele vredelievende sci-fi is, Knowing maar dan zonder neppe spanning. De kijker (of ik in elk geval) zit in het eerste half uur nog echt in de mindstate van die wezens van outer space zijn baaad motherfuckers. Helemaal niet! Ze houden van muziek, zoals bewezen wordt in de totaal absurde en heel lieve slotscene. Jammer met ruimteschepen, je moet er maar op komen. Eigenlijk onnodig dat die E.T.'s dan ook nog uitstappen. De menselijke personages in het verhaal zijn verder niet zo heel interessant, al is het mislukte huwelijk van de na een 'encounter' door ufo's geobsedeerde Dreyfus met zijn vrouw (Teri Garr) wel 'geslaagd'. (Als hij haar en de kinderen vol enthousiasme meetroont naar dé plek, waar natuurlijk niets te zien is zegt zij ergens tussen lief en vilein 'i am taking this rather well, don't I?')

Play Time
Tekenend voor deze film vond ik dat het grapje dat 't Black Book eruit lichtte helemaal niet had opgemerkt. Play Time is een zware, moeilijke zit en dat terwijl ik (abusievelijk?) dacht dat Tati een publiekssucces was in Frankrijk, een soort slapstick-held. Play Time heeft meer verwantschap met die blauwige tableau's/gigantische sets van Roy Andersson, al vond ik diens grappen beter te volgen. In Play Time lijkt de tekst ook niet van belang, vaak zacht opgenomen (en onvertaald, ik denk geen fout van de rip) Het is als het kijken naar de miniaturen van Madurodam waar mensen als poppetjes krioelen. Eerst in een kantoor/terminal/beurs, waar o.a. een geluidloos te sluiten deur wordt verkocht en later, het leek nog langer, in een net geopend restaurant, waar ijdele obers rondlopen en het eten in eerste instantie alleen vóór de gasten lijkt te worden neergezet, zonder dat ze het aanraken. Tati speelt zelf zijn Hulot-personage, maar afgezien van het feit dat ie een Amerikaanse toeriste een sjaaltje schenkt treedt ook die nooit echt op de voorgrond. Pas helemaal aan 't eind, met auto's als draaimolen en een geslaagd stukje op de soundtrack voel ik iets van de Zazie Dans Le Metro-achtige joie de vivre die de liefhebber misschien vanaf minuut 1 voelt.

Scum
Engelse versie van One Flew Over The Cuckoo's Nest, dus vooral tijdens het kijken zeer indrukwekkend en schrijnend. De scum uit de titel zijn de jochies in een jeugdgevangenis, waar ze met harde hand worden heropgevoed, of althans dat wordt gepoogd. We komen in de film als ene 'Carling' ook arriveert, na een akkefietje overgeplaatst vanuit een andere instelling. In eerste instantie lijkt hij nog wel sympathiek en de leiding wordt gevormd door racistische eikels (er zitten ook veel donkere jongens, 'jungle bunnies') maar 'Carling' is echt geen lieverdje en o.a. met hulp van een paar biljartballen in een sok neemt hij de macht op zijn vleugel over. (Met instemming van de leiding die types nodig hebben die de boel in 't gareel kan houden) Meer sympathieke personages vinden we in de bijrollen. Zo is daar Archer een vriendelijke krullenbol, die ofwel doet alsof hij gestoord is, of 't gewoon is. Hij is in elk geval tegelijkertijd ook heel intelligen, die zich tot doel heeft gesteld op zijn eigen manier de leiding te treiteren. (Hij loopt op blote voeten en is vegetarier en fokt de 'governor' met een gepretendeerde voorliefde voor Mekka) Meest schrijnende personage is een kleine jongen die al snel het pispaaltje wordt en uiteindelijk zelfs wordt verkracht. s' Nachts kan hij niet slapen en hij belt om de 'ward'. Ik ben eenzaam huilt hij, dat kan de bromsnor niet schelen. Zo was het eigenlijk al pijnlijk genoeg, maar ik zei het al het One Flew Over The Cuckoo's Nest melodrama. Jammer dat de minuut stilte die aan 't eind wordt gehouden al na 5 seconde wordt afgekapt voor de aftiteling.

Jammer met ruimteschepen
jammen ;)

Ik ken wel veel films die opgaan voor 'Jammer met ruimteschepen'. :)

lol. :)

over Scum moet nog gezegd worden dat die Carling (Ray Winston) een soort jonge Gerard Depardieu-motoriek heeft. Hij lijkt log en lief, maar is gevaarlijk. in die sokken met poolballen scene (die in éen take werd opgenomen) lag een crewlid net buiten beeld en wordt de sok met poolballen vervangen door eentje met pingpong.. desalniettemin klaagde de tegenspeler nog dat het erg pijn ('sore') deed. (En als je ziet hoe hij daar tegen de vlakte wordt gemept, woah)

Vido's vanzelfsprekend fraaie decenniumlijst is ook af: http://www.xs4all.nl/~gert01/bestof001.html

(hij is zo enthousiast over Still Walking, dat ie 'm er 2x in zet. ;) op 35 en 13)

sok met poolballen

Ik vroeg me al af waar dat later nog een keer is gebruikt, maar nu weet ik het weer. Bad Boys(1983), met een piepjonge Sean Penn.
Al zat er iets anders in die sok, volgens mij.

als het maar geen Red Hot Chilli Peppers-kerstsokken waren dan ;)

*reminiscet naar Gijs Staverman en de Top 50 bij Veronica op de publieke omroep. (waar die sokken ooit gedemonstreerd werden, vast ten tijde van Under The Bridge)

Ja dank, Vido, voor je lijst! Veel van opgestoken.

Ik vroeg me al af waar dat later nog een keer is gebruikt

De klassiekere versie is 'handdoek met stukken zeep' (in bijna elke Amerikaanse film die zich in een legerbootcamp of jeugdgevangenis afspeelt.)

Please vote in my poll!

~~~~The Top 100 films/movies of the 2000s/oughties VOTING THREAD~~~~ BALLOTS DUE FEBRUARY 2 (TONIGHT!)

Still Walking (…) op 35 en 13

Dat ik dat zelf niet heb opgemerkt(!?). Dat krijg je na een maand lang blindstaren op 50+ titels. Dan maken we er voor het gemak de beste 49 van. :-)

Play Time Tati als een lichtvoetige Roy Andersson – goeie vergelijking. Ik heb Play Time voor het eerst gezien begin jaren tachtig toen de film in een opgepoetste kopie langs de Nederlandse bioscopen ging. De film zit boordevol details en grappen die tegelijkertijd plaatsvinden. Dat is vaak lastig te volgen vanaf een tv-scherm. De knappe opbouw van sommige grappen zag ik pas tijdens het audiocommentaar op de Nederlandse uitgave van de film.

ILX ook begonnen aan hun noughties poll uitslagen:

The (Now-Overrated) ILX Top 100 Films of the 2000s Poll Results

The Five Obstructions
In die ILX noughties top 100-draad brak binnen een paar posts alweer de pleuris over Von Trier uit. Eigenlijk zonde van de tijd. Ik vraag me ook af of hij echt een eikel is, ook al is hij weer flink aan het narren en sarren in Five Obstructions. Maar al die provocaties zijn volgens mij een schild om zijn zelfhaat, of zoiets. In The Five Obstructions geeft hij een soort 'tough love' aan zijn favoriete filmmaker. (Ene Jorgen Leth die ik niet kende) Gedurende de opdrachten sijpelt wel door dat Leth (overigens net als Von Trier dus) een depressieveling is en Von Trier pusht 'm gewoon tot wat actie. Helemaal niet zo onaardig. Leth moet van Lars 5 remakes van een van Leth's eigen korte films maken. Een filosofische verhandeling over de perfecte mens. De eerste 2 zijn filmisch gezien het best gelukt. Eentje op Cuba met shots van 12 frames (klik klik klik) en daarna in Bombay te midden van miserie, met een doorzichtig scherm als achtergrond, waar de mensen zich verzamelen om na de opnames van een etende man te kijken. In duur pak en een rijke maaltijd. Schrijnend en 't zegt toch iets. (Wat moet je me niet vragen) Daarna probeert Von Trier de boel te verknallen (en dat zegt ie ook) en dat lukt.

Hammett
Beruchte mislukte film van Wenders. Of nou ja, Wenders!? Hij leverde de film in maar de producers keurden 80% af, er werd opnieuw geschoten en men zegt dat de zogenaamde executive producer Francis Ford Coppola de uiteindelijk edit maakte. Gered is de boel daarmee bepaald niet, maar beter dan Ask the Dust is het in elk geval wel. (Film heeft iets van die Bunker Hill sfeer, al is dit dan in Frisco en Bunker Hill in LA) Hammett is de beroemde film noir schrijver, hij is midden dertig maar ziet eruit als 50, drankprobleem, veel gehoest (tbc lees ik later) en dan verschijnt een van zijn detective-maten van vroeger. Of ie zijn oude stiel nog een keer op kan pakken. Wat volgt is natuurlijk een avontuur duizelingwekkend als zijn eigen verhalen, met een Chinese femme fatale, een porno-studio, prachtige sets (geen locatie-opnamen) en, helaas, niet al teveel geslaagde wisecracks en one-liners. Eentje die me nu nog te binnen schiet is een opmerking dat ie per woord wordt betaald voor die pulpverhaaltjes. Als ik er een miljoen schrijf word ik rijk. 'You mean like War and Peace'. Zoiets. De jazzy soundtrack van John Barry smeert de boel alleraardigst en de stokoude Elisha Cook (van Maltese Falcon) speelt ook nog een amusant rolletje.

Blonde Venus
Bizarre jaren '30-film, ook wel met noire elementen, of meer aanzetjes want geweld blijft uit, en heeft ook nog wel wat weg van de al even vreemde genremix van Sullivan's Travels (van Preston Sturges). Het begint allemaal in paradijselijk Duitsland met een paar bosnimfen, die warempel werkelijk naakt lijken te zijn (zal wel niet) en dan een maffe beeldovergang van dames in een riviertje naar een kindje in bad. Marlene Dietrich, een van de Duitse meisjes, is getrouwd met een van de Amerikanen die de dames aantroffen. Manlief lijdt aan radium-vergiftiging (niks van te merken verder) en zodoende moet Dietrich haar oude baantje weer oppakken, zeer tegen zijn zin trouwens, want de man is een echte macho. Dietrich gaat zingen, wat ze mijns inziens niet kan, maar dat zal wel een minority opinion zijn. Mooi is ze ook al niet, pas helemaal aan 't eind als ze in broekpak en met hoed figureert straalt ze uiteindelijk. (Wat uit) Maar in die eerste raunchy scene zit ze dan ook in een... gorillapak. Zien is geloven. Hebben we het verder niet over d'r Karin Bloemen-pruik van een paar tellen later. Cary Grant doet trouwens ook nog mee als haar minnaar. Daar beginnen de problemen pas echt.

Doordat mijn cinefiele metgezel niet naar IFFR ging een bescheiden programma van drie films, waarbij de laatste Solondz (ipv een Roemeense uitverkochte film waarvan de titel me even ontschiet) door een wat uitgelopen Chinees is opgeofferd is aan gezellig bier drinken. :)

เจ้านกกระจอก (Mundane History)
Non-lineair worden een aantal gebeurtenissen in het leven van een door een ongeluk verlamde jongeling en zijn verpleger achter elkaar gemonteerd. Niet zo erg dat je draad nou helemaal kwijt bent. Wat wel fijn was dat regisseuse in de Q&A nog wat licht kon schijnen op de politieke en sociale lagen in de film. Het kleine menselijke drama behoefte minder uitleg en de metafysische dimensie was weinig uitdagend, hoewel de kosmos sequens wonderschoon was (lekkere Jordan Belson gruizigheid, mooie postrock soundtrack). Cycli, jeweettoch. Beetje Weerasethakul Light, maar wel mooi.

کسی از گربه های ایرانی خبر نداره (Nobody Cares About Persian Cats)
Eerdere films, met name Turtles Can Fly van Bahman Ghobadi hadden een hoog "گریه کن bitches" (m.a.w. huil of ik schiet) gehalte, dat is in deze 'rockumentary/speelfilm' gelukkig anders. Waar aan schort is een goed verhaal, of eigenlijk hoe het in de wielen gereden wordt door een drang te laten zien hoe de jongeren in Teheran proberen hun jongerendingen te doen wat op zich een spannend gegeven kan zijn. Veel verschillende bands passeren de revue, wat zeker voor mijn Iraanse gezelschap, op een zekere bewijsdrang wees. Toch had de film veel heel mooie momenten en ook de nodige humor. De guerilla stijl, Ghobadi was eigenlijk niet van plan een film te maken maar de 'fuck permits' mentaliteit van de bands haalde hem over het op hun manier te doen, deed het wat denken aan de vroege Kiarostami en Makhmalbaf films. Terwijl een film over muziek toen natuurlijk helemaal uitgesloten was (filmmuziek was in destijds verboden). Charmante regelneef Nader is hoogst vermakelijk en draagt de film. Hoe hij zich onder een hoge boete en zweepslagen uitlult is een van de grappigste momenten uit de film. Van de bands sprongen de farsiblueszangeres (onherkenbaar gemaakt, want vrouwen mogen nog steeds niet zingen), een metalband die repeteert in een koeienstal en de hiphop act, maar over het algemeen was de kwaliteit opvallend hoog, zeker als je ziet wat een moeite het kost om zelfs maar te kunnen repeteren. Het tragische einde, ook al is het volgens Ghobadi de realiteit, komt echter niet helemaal uit de verf door het eerder genoemde documentaire-achtige aspect. Toch ben ik muziekfreak (met een affiniteit met de Perzische muziek) genoeg om het een hele leuke film te vinden.