Filmforum

Femme Fatale ziet er gelikt uit, zoals te verwachten bij een De Palma, maar de belangrijkste ommezwaai in de plot is beneden peil.

DePalma kijk je niet voor het plot, die kijk je voor de mooie sets en mooie vrouwen en de onderstroom van waanzin. Beetje de Amerikaanse Argento eigenlijk.

Miami Vice?

Omar heeft gelijk dat er te veel in getelefoneerd wordt, maar qua broeierige, slicke thriller is dit inderdaad onovertroffen. Beetje zelfde verhaal als DePalma eigenlijk, alleen is Mann beter in plots en karakters, maar ook wat saaier/conventioneler.

Godsamme, heb ik eindelijk die top zoveel af, zie ik dat Being John Malkovich uit 1999 is... Nou, Miami Vice maar gaan kijken dan...

heh tegen dat probleem liep OMC hierboven ook al aan. Maarr Being John Malkovich ging wel pas in 2000 hier in premiere. dus wat dat betreft...

vraag me af of je voor Miami Vice die serie gezien moet hebben om er echt van te genieten.

vraag me af of je voor Miami Vice die serie gezien moet hebben om er echt van te genieten.

Volgens mij is juist beter van niet anders zit je maar steeds tegen die Don Jonson - Droopy vergelijking aan te hikken, terwijl het op zich wel een geslaagde Mann is.

Voor de top-10 ipv Being John Malkovich (1999) moet natuurlijk Cha no aji (2004) staan. The Taste of Tea weet je wel. Wonderbaarlijke film (maar daar waren we het allemaal voor een keer wel over eens. :)

Mijn eerste deel staat op de voorpagina.

D.O.A.
Geen Death or Alive (wat een noir over een klopjacht zou kunnen zijn) maar het veel mysterieuzere Death On Arrival. D.O.A. is een classic, en veruit de bekendste film van, normaal gesproken maar hier dus niet, cinematograaf Rudolph Mate en hoofdrolspeler Edmond O'Brien. In het openingsshot strompelt laatstgenoemde een politiebureau, een (vanzelfsprekend) beroemd tracking shot door lange gangen, wellicht een metafoor voor zijn tunnel of death, want als hij neerploft op een stoel vertelt hij de hoofdagent. I wanna report a murder. (Who was murdered?) I was! Begin van de raamvertelling. O'Brien is een small town accountant met een secretaresse die bijna hysterisch op hem verliefd is. Ze blijft hem de hele film bellen, voor korte komische intermezzi. Nou ja, komisch. Ze is erg irritant, maar da's de bedoeling. O'Brien vertrekt naar San Francisco (typisch voor noir, ik weet eigenlijk al niet meer waarom, oh ja hij moest er gewoon even uit!) waar hij in een of andere conferentie belandt, vol prachtvrouwen. Elke keer als ie er eentje spot klinkt er een cartoonesk wiiit wiieeeuw-geluid, waar volstrekt geen verklaring voor wordt gegeven. Bizar. Hij wordt maatjes met wat feestvierders en ze belanden in een jazzclub, altijd leuk. Daar zit een dametje aan de bar die de muziek helemaal 'far out' vindt. O'Brien probeert haar te versieren (de liefde van secretaresse thuis komt echt alleen van haar kant, zolang hij haar niet nodig heeft) wat niet echt lukt. Na een in alcohol-gedrenkte nacht is O'Brien terug in zijn hotelkamer, en hij voelt zich waardeloos. Twee dokters bevestigen het. Hij heeft last van een Litvinenkootje, jammer dat zijn haar niet uitvalt, in de loop van de dagen. Hij heeft nog een paar dagen om de daders te vinden, wat met de gebruikelijke noir-chaos gepaard gaat. Paar femme fatales, in scène gezette zelfmoorden en meer van die dingen. Bijna alles blijkt een zijspoor en hoe het nou precies zit moet je niet aan mij vragen.

Moon
Alle Droomstoffeerders opgelet, de zoon van Major Tom brengt intellectuele sci-fi naar het grote scherm. Een zeldzaamheid. Ik hóud niet eens zo van het genre en zat toch al in mijn handen te wrijven van plezier. De film leek ook om in een vloek en een zucht, dus vermakelijk is ie zeker. Of ie echt blijvende kwaliteiten heeft, is een heel ander verhaal. Regisseur Duncan Zowie Jones doet zichzelf zeker in het begin tekort, door eer te willen bewijzen aan de klassiekers, terwijl hij daarmee eigenlijk onnodig verwarrende hints dropt voor zijn eigen verhaal. Hij introduceert een astronaut, gespeeld door Sam Rockwell, die met een of andere bulldozer op de 'achterzijde' van de maan werkt. Daar is een soort magische energie-stof te vinden, die de wereld van de totale black-out heeft gered. Hij zit er al drie jaar, in zijn uppie, en is blij bijna naar huis te kunnen. Van al die eenzaamheid heeft ie ze niet helemaal meer op een rijtje, hij mist zijn vrouw en ziet opeens een (heel ander) meisje in zijn stoel hangen. Een duidelijk Solyaris-grapje, waarmee in de rest van de film niks gebeurd. Het schijnt dat hij haar nog één keer ziet, vlak voordat hij, niet toevallig, een ongeluk krijgt, maar ik had dat zelf al gemist en bovendien gebeurd er verder toch niets mee in het plot. Dan is daar natuurlijk een beruchte board computer (hier met de stem van Kevin Spacey) die net als in Kubrick's 2001 wel eens slecht zou kunnen zijn. Ook daar zijn weer in het begin wat hints voor; de computer belt met de basis op aarde, terwijl de verbindingen kapot zouden zijn. Ook dit blijkt later een dwaalspoor, wat de echte sci-fi liever misschien wél geslaagd ambigu vind. Diezelfde robot zorgt trouwens voor een prachtig moment, het ding toont zijn emoties per welbekende smiley, die het op een cruciaal moment, begeleid door een lekker pianoriedeltje op een janken zit. Ik twijfel of ik dat plotpunt moet vertellen, in wezen in Moon namelijk een echt kort verhaal, met één simpel gegeven/twist. De liefhebber moet dat toch zelf maar gaan zien, laat ik volstaan met te melden dat Sam Rockwell het heel druk had. De film blijft ondertussen toch lichtjes haperen, om nog maar een voorbeeldje noemen: in wat een schokkend moment had kunnen zijn, stelt de film visueel teleur, door de 'ontdekking' (het is meer een bevestiging) die de ruimtevaarder doet, veel te verscholen te presenteren. Kom op, het is een film, dat deden ze in the Matrix toch beter, of ik moet het in mijn herinnering hebben aangevuld.

The Bank Dick
Ja van banklullen hebben we tegenwoordig ook weer last, maar hier wordt een private detective bedoeld. Klinkt als een noir, maar dit is een WC Fields-verhikel. Een klassieke komediant waar ik nog nooit wat van gezien. Dit was een van zijn laatste en bekendste successen, maar ik zag het niet zo. Misschien is het een aquired taste. Fields refereert zelf nog aan Chaplin en Keaton, maar hij mist (geen schande) het genie van de eerste en Keaton is eveneens beter als de eeuwige schlemiel, underdog. Fields speelt een grumpy oud mannetje, egoïst, drinkeboer en alleshater. Zijn bloedeigen familie haat hem en vice versa. In een van de leukste gags gooit zijn dochtertje een klein vaasje naar hem, waarna Fields de deur uitstapt en met een enorme vaas terugkomt. In eerste instantie lijkt The Bank Dick een film-in-film-film te worden, als Fields voor regisseur moet spelen. Logischerwijs loopt dit in het honderd en binnen tien minuten zit ie rustig op een bankje de krant te lezen als een bankovervaller voor hem neervalt. Fields saves the day en wordt gepromoveerd tot bank dick/bankbewaker. Hij zit echter meestal in het cafe Black Pussycat. Daar ontmoet hij een zwindelaar, die hij meetroont naar de bank om aan een collega (en de verloofde van zijn oudere dochter) wat waardeloze aandelen te verkopen, met van de bank gejat geld. Net dan komt er een bank-opzichter, die koste wat koste uitgeschakeld moet worden. Ik vond het allemaal niet echt grappig, maar de slot-achtervolging, als de bankovervallers een comeback maken is wel zeer spectaculair, met een visueel geintje als 6 mannetjes die in een greppel aan de weg werken, en Fields die daar op noodsnelheid per auto overheen kart, waarbij de mannetjes precies op tijd bukken en weer overeind komen. En dan nog een rondje, en dan lukt het natuurlijk net niet!

Terribly Happy
De vergelijking met Adam's Apples is terecht, het vreemde is dat ik me hier minder aan ergerde, maar ik het gevoel heb dat Adam's Apples toch iets beter was. In elk geval meer hart. Terribly Happy is in elk geval mislukt als komedie en als het spannend had moeten zijn, met een Coen bros-sfeer, is 't ook niet veel. Er is eigenlijk maar 1 geslaagd beeld in die laatste categorie: het meisje dat zodra haar pa haar moeder slaat 's avonds te straat op gaat met een piepende en krakende kinderwagen. Heeft ook wat van de small town keert zich tegen buitenstaander sfeer van Straw Dogs, maar die durfde in elk geval voluit te kiezen voor waanzin en geweld. Terribly Happy wil klaarblijkelijk dat we sypmathie houden voor het hoofdpersonage, wat mij in elk geval niet lukte. De man heeft thuis in Kopenhagen zijn vrouw met een pistool bedreigt, wellicht nadat hij haar in bed met een ander betrapte, hij is overgeplaatst naar de Deense versie van C'htis land. Daar papt de lokale, zeer letterlijke femme fatale opzicht met hem aan en hij trapt er nog in ook. Domme oen. Haar man is daar niet zo blij mee en en deze figuur met cowboyhoed recht van de Zuid-Amerikaanse pampa's zal hem eens dwarszitten. O.a. in een drinkwedstrijd, op dat moment was er helemaal klaar mee. Het einde is ook vrij voorspelbaar als de agent in een soort Dahliaanse oplossing belandt. Had nog wat cynischer gekund door hem daar tevreden mee te laten zijn. Is ie misschien ook wel, wat is er eigenlijk mis met kaarten met je maten?

Bandslam
Een film van een onpeilbare diepte zo slecht. Het moet een coole, hippe film zijn, met verwijzingen naar eels, Arcade Fire en Get Cape Wear Cape (oid) maar uiteindelijk is het meer iets voor als je Evanescence en No Doubt de bom vindt. En wel 4 sterren in de Volkskrant he, en een muziekfilm, genoeg reden om te kijken, leek me. Waar in godsnaam te beginnen. Allereerst zijn er wat esthetische problemen. In het begin wordt het hoofdpersonage door zijn moeder van de bus gehaald, hij moet een jaar of 16 voorstellen, maar aan zijn haarlijn te zien is ie minstens 20. (Dat klopt ook ongeveer, maar ik had 'm nog wel wat ouder verwacht, wat is het toch met het Amerikaanse dieet dat iedereen er zoveel ouder uitziet) Maar goed, denk nog even aan dat zijn moeder 'm van high school ophaalt. Zelfs als de twee een geweldige band hebben en moeder een overbezorgd type is, is het nog ongelofelijk. De twee gaan verhuizen, de sukkelaar denkt nieuwe school, nieuwe kansen. Hij papt al snel aan met 2 meisjes. Vannesa Hudgens (van High School Musical enzo) speelt het i don't give a fuck/alto-meisje, wat ook weer volkomen ongeloofwaardig is. Het arme kind zal wel een perfecte huid hebben, maar er zijn scènes dat ze zo volgeplamuurd met foundation rondloopt, dat het een grap wordt, zeker als ze een eigenzinnig meisje voor moet stellen. Het andere meisje is het meest interessante personage, een blonde voormalige cheerleader, die ineens into rock zegt te zijn. Genoeg van de quarterback, ze wil bij de ekte ekte mensen horen. Een lekker cynisch tintje aan de film, is ze nou wel of niet '4 real'? Zij is zangeres in een bandje dat aan Bandslam mee wil doen en het hoofdpersonage wordt hun manager, hij krijgt ondertussen ook nog gratis wat 'education'... Tot zover zit het allemaal nog redelijk in elkaar, maar dan komt de twist, waar de blondine door de mand valt. Het is een geforceerde, nogal bittere zet, en het maakt haar vol-sla-gen onsympathiek. Wow, durft de film echt dit pad in te slaan? Nee natuurlijk niet! Het wordt weer allemaal gladgestreken! Maar door wie? De moeder van de jongen! Verbijsterend. De film had al tenenkrommende momenten maar het laatste half uur heb ik echt met half open muil en half afgewend hoofd op de aftiteling zitten wachten. Interessante discrepantie trouwens, de critici waren vrij positief over de film, maar het werd commercieel een flop en op imdb is de huidige rating 5.9. Het plebs knows best.

Stella
Eigenlijk helemaal in mijn straatje, al werd ik er toch niet superenthousiast van. Kan ook aan de ondertiteling hebben gelegen, die qua Engels foutloos was, maar wel om de haverklap een zwier aan de knoppen nodig had om in sync te blijven. (Heeft iets met de frame-rate maken, ik beschouw het maar als boetedoening voor illegale activiteiten) Zo veel wordt er overigens toch niet gezegd, en wat er wordt gezegd is zeker het eerste uur vooral in voice-over. Die is van Stella een meisje van een jaar of 12, die naar een nieuwe school gaat in de grote stad. Haar ouders runnen een cafeetje, vol dronkelappen, uitkeringsplukkers, hosselaars en hoeren. Prachtsetting en de casting van de film is op alle gebieden foutloos. Check de kop van haar vader, die zich niet met de opvoeding bemoeit, maar zich met minnaressen en biljarten bezig houdt. Op school zegt Stella gepest te worden, iets wat door de overdaad aan voice-over mij nooit echt duidelijk werd, ze sluit uiteindelijk wel vriendschap met een iets ouder/wijzer Argentijns-Joods meisje. Allemaal best aardig, vol Franse seventies-hits, maar echt interessant wordt het toch pas weer in 't cafe. Daar loert natuurlijk gevaar. Mannen met losse handjes, "kijk ze krijgt borsten!" en applaus bij haar eerste 'period'. Dan vertrekt het gezinnetje voor een vakantie naar het platteland, waar ze klaarblijkelijk eerder woonden, of vaak tijd doorbrachten en Stella nog een vriendin af hebt. De film suggereert voor mijn gevoel op dat moment: kijk, in de stad lijkt het gevaarlijk, maar zie deze ellende. Het vriendinnetje van Stella daar heeft een pa die alcholist is, criminele broers, zussen die eindeloos zwanger raken. White trash zooi dus. Terug naar de stad dan waar het eindelijk goed lijkt te gaan. En dan volgt dan toch nog een duistere twist, die dus al in de lucht had. Veels en veels te laat, in de laatste 10 minuten. Waardoor Stella het binnen een paar minuten weer van zich af moet schudden. (Terwijl je hele leven wel geruïneerd kan zijn) Vond het echt wat flauw en onnodig van de verder best fijne film.

Antichrist
Sorry, maar ik moest hardop lachen toen het kind in het pathetische zwart-wit intro uit het raam donderde. Goed dat ik niet aan de bios zat zullen we maar zeggen. Daarna wordt de film echter best goed, hij viel me best mee. Het is duidelijk dat Von Trier zijn ervarinkjes uit therapie hierin heeft werk, met de aloude trucs van 5 seconden in een uit ademen, "de angst voor de angst", je angsten opzoeken en meer van die dingen. Maak me wel altijd zorgen om Charlotte Gainsbourg, ze had al een lichte hersenbloeding gehad, moet ze nou echt in dit soort films spelen, die ongetwijfeld fysiek/psychisch veel van je eisen. Klein momentje van jammer, Dafoe zoekt zijn echtgenote op in het psychiatrische ziekenhuis waarna de camera na een tijdje op een plant inzoomt, hoe dichter erop hoe meer het op een bos gaat lijken. Van mij had er meteen een 'cut' naar het bos mogen volgen, maar daar komen ze pas later. (Tuurlijk is het wel een voorschaduw) Goed, uiteindelijk gaan ze dus toch naar Eden, waar therapeut Dafoe zijn eigen vrouw probeert te genezen, maar dat wil niet echt lukken. Ik moest door al die herten en bosgeluiden denken aan Ritselingen, een roman van Michael Frijda. (En zoon van de beroemde psy Nico, geen toeval denk ik) Zelfde sfeer. Ander vergelijking is Vinyan, een even krankzinnige film (uit dit jaar) over een echtpaar dat een kind verliest en in dat geval de jungle intrekt. Misschien vond ik het verdriet van die moeder daar nog wel wat beter verbeerld/geacteerd. Gainsbourg is vooral gestoord, met exorcistisch religieuze trekjes. Die van mij niet hadden gehoeven. Midden-gedeelte is prima, de Vos met Slayer-motto is lollig. (En daarvoor het schrikmomentje) De geslachtsdelen-parade van het laatste stuk, hoeft niet van mij. Interessant wel, ik zat te denken, je hebt mensen die zichzelf verminken, maar hoe vaak zou een vrouw zichzelf eh besnijden, zoals hier. Von Trier krijgt altijd gezeur om zijn vrouwonvriendelijkheid en eerlijk gezegd vond ik 't bijzonder jammer dat er aan het einde 1 van de 2 overleeft. Hadden gewoon elkaar kapot moeten maken, waar het lang op leek uit te draaien.

The Sniper
Een beetje de noir jaren '50 versie van der Freie Wille. The Sniper is een zeer politiek correcte linksige film, op het irritante af, al zal het toen best nodig zijn geweest. Belangrijke rol is er voor een psycholoog die de schreeuwers probeert te overtuigen dat je zendeliquenten moet behandelen in plaats van afschieten/in de gevangenis zetten en dan weer loslaten, zodat ze weer opnieuw kunnen beginnen. Of die behandelingen werken? Eigenlijk is er niets verandert want in de huidige tijd is men ook meer van het opsluiten en de sleutel weggooien. (Waaruit je dus kan afleiden dat die behandel- en respectgolf van de jaren '50 (en vooral '60 en '70) niet echt heeft gewerkt. Overigens gaat The Sniper, de titel zegt het al, niet over een vrouwenverkrachter, maar een vrouwenhater die ze neerknalt. (Ik zou zeggen, het is een metafoor!) Het is zo'n typische docu-noir, mooie 'echte' beelden, het verhaal is verder niet echt interessant, wat evenzeer geldt voor de personages. De dader heeft een moeder-complexje maar medelijden wekt ie verder niet, al is het einde wel beroemd/bizar/surreel/geweldloos. Twee typische mini-momentjes die altijd wel in noirs zitten. Als hij dan eindelijk gepakt gaat worden en de agenten met getrokken pistolen binnenstormen heeft ook de brave psycholoog een pistool, een heel kleine damesrevolvertje. Gay! Even daarvoor staat er een mensenmassa voor zijn huis op de arrestatie te wachten. Twee prachtmeiden willen dichterbij kijken en proberen de agent daarvan met (bijna modern?!) geile blikken te overtuigen. Come on handsome!

Taking Woodstock
(ook in weeklijstje)
Ach ja, Woodstock. Ang Lee kreeg niet toevallig juist dit jaar wat geld toegeschoven om 'r een fictiefilm over te maken. Veertig jaar geleden, een goede reden om weer luxe audioboxen en meer van die dingen weg te zetten. Cynisme terzijde is Taking Woodstock een erg gammel, maar uiteindelijk (en enigszins verrassend) toch vrij geslaagde film. Een film die gaandeweg beter wordt, wat altijd fijn is. We maken kennis met Elliot Tiber, een jongen die terug is gekeerd naar zijn ingeslapen dorpje. Daar runt hij samen met zijn ouders een volstrekt kansloos motelletje. In het Joodse gezin is zijn moeder de allesoverheersende dominante kracht. Slachtoffer van totalitaire regimes en nu een wandelend cliché, een karakter van bordkarton, wat helaas nergens verandert. Vader, die vermoedelijk hetzelfde heeft meegemaakt, is vooral erg passief. Een zwijger, die gaandeweg de film uit de schulp kruipt en zelfs wat aan een de lieve Harry Dean Stanton uit Pretty in Pink doet denken. Zijn zoon probeert er wat van te maken, zo zit hij, in een grappige scène, de plaatselijke winkeliersvereniging voor. Omdat het natuurlijk de tijd van Vietnam is, loopt Emile Hirsch weer eens verwilderd rond, ditmaal als post-traumatisch getroebleerde veteraan. Je zou wellicht denken: jonge Elliot gaat Woodstock organiseren en wordt een held, maar eigenlijk is hij een bijfiguur. Het is meer dat Woodstock, dat in zekere zin al volledig door anderen in de steigers is gezet, in zijn schoot valt en hij het alleen maar naar de achtertuin van zijn buurman haalt. En dan niet weet wat ie meemaakt. Zijn ouders en buurman trouwens ook niet. De types die Woodstock in werkelijkheid organiseren zijn goed getroffen, er is een waanzinnig irritante zweefkees, die stiekem ook alleen maar in geld denkt en er zijn de harde zakenmannetjes in pakken die eens goed rijk denken te worden. (En dat vermoedelijk ook zíjn geworden) Een cruciaal detail dat ik nog vergeet: Elliot is homo in de kast. Je zou bijna zeggen, een bekend Ang Lee-thema'tje... En toch, alles wat hiervoor staat heeft uiteindelijk helemaal niets te maken met waar de film in excelleert. Het gaat om het uitstekende middengedeelte als de hippiestromen zijn gekomen, en een half miljoen mensen hutjemutje op de wegen naar het festival staan. Elliott dwaalt er wat verdwaasd doorheen, na een tijdje wordt hij opgepikt door een agent die 'm stapvoets achterop de motor meeneemt. Het zijn taferelen die aan de mensen op de cols van de Tour de France doen denken: muziek, dansen, barbecue, kraampjes, dat werk. Ang Lee neemt er echt de tijd voor. Uiteindelijk belandt Elliott in de handen van een hippie-stelletje met een campertje. 'Hey man, you look thirsty'  zegt Paul Dano, ja hij weer! 'I am!' Die camper moet natuurlijk ook van binnen bekeken worden en zelfs vóór het lsd-trippen begint heeft het moment iets magisch en tastbaars, ik rook het interieur van oude vouwwagens. Darna helpt Love op de soundtrack. Op dat gebied op zich de bekende namen als The Doors, Ravi Shankar en Richie Havens, maar in mijn oren in elk geval geen afgesleten clichés. En de live-muziek? Die bereikt Elliott nooit en dat is goed zo. Hij ziet alleen een enorme mensenmassa. Een golvende oceaan van vredige mensen.

Inglourious Basterds
http://www.volkskrant.nl/multimedia/archive/00167/Peter_Heerschop_167262k.jpg
http://i50.tinypic.com/il9cn9.jpg
Bijna te makkelijk te analyseren deze film. Het is zo overduidelijk waar het aan schort en waar het excelleert. Komt ie. De film mag dan Inglourious Basterds heten, eigenlijk komt die hele "gang" nauwelijks uit de verf. Behalve dan Brad Pitt en het ene momentje dat de Bear Jew een nazi doodknuppelt en dan een soort manische honkbal-rant houdt. De werkelijke ster van de film is natuurlijk de extreem gemene en extreem goedgemanierde Peter Heerschop-achtige SS'er Hans Landa, geniaal gespeeld door Christoph Waltz. Sterker nog eigenlijk zijn alleen de scènes waarin hij opduikt echt geslaagd. Dat zijn er gelukkig veel. Het is geen toeval dat het middengedeelte wat saai wordt, vooral de naar de geallieerde overgelopen Duitse actrice is m.i. een wat saaie rol, en het is ook geen toeval dat in die scènes rond haar in een café, waar Landa niet bij is, er een soort vervanger is. Een zelfde achterdochtig nazi-type. (Leuk detail daar, ze spelen een quizje en de man legt zichzelf uit puur plezier een extra handicap op) De eerste 2 chapters zijn verreweg het beste, Landa op bezoek bij een Frans gezinnetje die het een en ander te verbergen hebben, en de eerste nog redelijk geslaagde kennismaking met de Basterds. De laatste hoofdstukken zijn natuurlijk lekker bruut en vermakelijk, maar niet geniaal, wat je wellicht van Tarantino mag verrassen. Wel een herstel t.o.v. Kill Bill en Grindhouse natuurlijk, en ach zijn stijl gecombineerd met WW2 (toch redelijk gewaagd) pakt op zich "leuk" uit.

Night Train
Chinese arthouse, niet heel boeiend behalve de korte inkijkjes in het Chinese justitie-systeem. Het hoofdpersonage, een vrouw, werkt daar als bewaker en occassioneel beul. (Dat gaat per revolver) Ondertussen is ze op zoek naar een man, op dansavonden en bij datingbureaus. Ze lijkt slechte mannen aan te trekken. In het begin lijkt er zelfs sprake van een enorme tijdssprong, waarin ze dan een man zou hebben gedood en nu terecht zou staan, maar dat is dus iemand anders en de vrouw waar het om gaat, werkt daar dus al. Niettemin worden die 2 lijnen wel verbonden als een man haar begint te volgen. Typische filmcliche waarheid, de 2 krijgen wat (min of meer) en die man weet iets over haar. (U kan het al raden met al die info die hier staat) Betrekkelijk saai allemaal, met veel, op zich wel aardige, stemmig grauwe beelden van Chinese fabrieksterreinen.

Ja, Night train viel me ook tegen. Allemaal net niet, en dan blijft het plaatjes kijken inderdaad. Zal vanavond nog wat proberen te schrijven voor de weeklijst maar, god, zo'n overzicht van 20 films voor de decenniumlijst (staat inmiddels op de voorpagina) is best een behoorlijke klus...

Gedo Senki ("Tales from earthsea", Goro Miyazaki, 2006)
Wederom een parel uit de Ghbili studio's. Gemankeerde prins der duisternis gaat op zoek naar de bron van zijn onbehagen. Westerse morele rechtlijnigheid versus Aziatische yin-yangfilosofie. Wat een prachtige kosmopolitische verwarring levert dit op: de soundtrack een onmatige symfonische mashup van Japanse en Westerse stijlfiguren. Disney met diepgang. Landschappen van Caspar David Friedrich-kaliber versus Dickensiaanse stedelijke omgevingen. Een ritme in de vertelling dat direct meedeinst op het ritme van de ziel van de beschouwer. Mens koos aarde en water; draak koos lucht en vuur - wat een fraaie metaforiek!

naar de boeken van Ursula LeGuin he die Earthsea :) (en als je die hebt gelezen valt ie toch wat tegen, maar dat heb je moet boek naar films)

Troubled Water
Totaal fucked up werkje van Erik Poppe, bekend van de Noorse Magnolia, aka Hawaii, Oslo waar hij ook al driftig met de poppetjes schoof in absurde schema's. Troubled Water lijkt nochtans eenvoudiger, realistischer en degelijker te beginnen. Een man komt vrij uit de gevangenis, na te hebben gezeten voor een akkefietje met een kind, hij heeft inmiddels kerkorgel leren spelen en vindt in die hoedanigheid ook een baan. Er zit flink wat on screen gespeelde kerkorgelmuziek in en dat is dan in elk geval een pluspunt. De man is bepaald geen conventioneel organist, hij bespeelt het ding als ware het progrock. (Let op de bruidsmars!) Ook doet hij een versie van Bridge over Troubled Water, wat alles te maken heeft met zijn misdaad. Het liedje vormt het hart van de film want waar we eerst naar een soort volwassen Boy A hebben gekeken begint de film vervolgens opnieuw en zien we exact dezelfde dagen uit het oogpunt van de moeder van het slachtoffertje van de kerkorganist. (Want ja, hij is kennelijk gewoon weer teruggegaan naar waar het allemaal gebeurde, Oslo is een dorp natuurlijk) De vrouw heeft inmiddels 2 geadopteerde kinderen, de grote slachtoffers, als je die verliest zijn ze in elk geval niet je eigen bloedjes, en huwelijksproblemen en ze draait volledig door als ze de organist tegenkomt. Zeker als ze merkt dat deze inmiddels vriendschap heeft gesloten met de priester (een blonde godin) en haar zoontje! Daar wordt de film schematisch, de toenadering (liefde) tussen organist en priester is zo afgrijselijk cliché, dat de film nauwelijks moeite lijkt te doen om het ook maar invoelbaar te laten worden, maar dat valt nog totaal in het niet bij het einde. Daar zitten, na driftig geschuif met de poppetjes, de moeder, de dader en het kleine mannetje (als vervanger van het eerdere dode kind) bij elkaar in de auto! Het is eigenlijk net Keane, maar dan walgelijk melodramatisch.

District 9
De pers in Nederland was niet al te enthousiast en terecht, maar internationaal is deze sci-fi film juichend ontvangen. In de top 100 op IMDB en een goede rating op die meta-recensie-sites. Die zitten er toch echt allemaal naast. Het gaat al mis bij de hoofdrolspeler (toch vrij cruciaal) de man is eerst een irritante eikel en vervolgens al snel een hysterisch irritante eikel. En hij blijft maar schreeuwen en schelden, in heel lelijk Zuid Afrikaans Engels. (Klinkt als een combi van Australisch en Indiaas Engels) Niet om aan te horen, maar het kan ook aan acteren van de man liggen. Het script begint interessant, maar wordt minuut na minuut slechter om via Robocop op een soort Transformers uit te komen. District 9 vertelt een soort alternate history, als in de eighties een grote UFO boven Zuid-Afrika is komen hangen. De krekel-achtige aliens worden opgevangen in slums. (Dus wink wink apartheid) Het is overigens niet duidelijk of die apartheid nu wel of niet is afgeschaft, er lopen wel erg veel blanken rond. (Zo is het hele rugby-team als slechteriken ingehuurd) Het hoofdpersonage (Wikus van de Merwe) is een sullige hoge pief belast met het verplaatsen van de aliens naar een nieuw opvangkamp, kilometers buiten J'burg. Terwijl hij eviction notices uitdeelt krijgt hij een mysterieuze vloeistof over zich heen, die 'm half in een alien doet veranderen. Nuttig, want nu is hij de enige die het wapentuig van de krekels kan bedienen. Wetenschappers willen 'm al ontleden voor testen, maar hij ontsnapt op onnavolgbare wijze en verstopt zich in de alien-slums. Daar ontdekt hij dat een superslimme alien met die vloeistof aan een terugkeer naar huis werkt. Het is een beetje lastig uit te leggen zonder de hele film na te vertellen, maar tegen het einde zakt de film definitief door het ijs als Wikus de alien, aan wie hij in feite zijn hele toekomst/redding heeft uitgeleverd, plotseling neerslaat en zodoende zelf de martelaar kan spelen voor de redding van de aliens, ipv omgekeerd. Echt gênant.

Revanche
Prima Oostenrijkse film, natuurlijk vol kleinburgerljke ellende, in twee geslaagde settings. Eerst volgen we de wrange levens van veelal Oost-Europese hoeren in een betrekkelijk duur bordeel. Daar werkt Alex als manusje van alles, een besnorde man, die mij ook qua acteren aan de jonge Bruno Ganz deed denken. Hij heeft in het geheim een relatie met een van de hoertjes en samen peinzen ze hoe al die schulden af te betalen. Alex heeft wel een ideetje. Een bankoverval! Nee he denk ik, maar vreest niet, de film overleeft dat. De bankoverval slaagt EN mislukt en uiteindelijk zit Alex in zijn eentje in setting 2. Een boerendorpje waar zijn stokoude opa woont. Alex hakt het hout voor hem. Maar daar is ook nog de buurvrouw en manlief de agent. En die zijn op zich voorspelbaar met het verhaal verbonden. Wat maakt het dan beter dan Troubled Water? Nou, het rustige ritme bijvoorbeeld met mooie beelden van Oostenrijkse bossen, ergens glijdt de camera langs een bosrand en stopt even. Een mooie voorschaduw. Veel belangrijker is dat vrijwel alle personages prima zijn, vooral de buurvrouw, een babbelziek figuur, met krassen op de ziel. Zij kan de bankovervaller wel voor iets gebruiken. Ook de cirkel die de film maakt van het intro van een meertje, tot we daar weer zijn is fraai. Op dat moment zou de film kunnen eindigen op een toon van vergeving en berusting, maar hij heet natuurlijk niet voor niets Revanche. Die wraak is subtiel en misschien net iets te korte verhalen twist, maar het verknalt weinig tot niets.

Oh ja Revanche! Was de Oostenrijkse oscar-inzending. Ik was hem alweer vergeten, maar heb er erg van genoten. Qua district 9: eens natuurlijk.

in het Vrij Nederland kerstnummer ook best een aardig decennium-overzicht aan de hand van 10 begrippen/genres/fenomenen en 10 films. (niks verrassends verder hoor)

gooi ik hier even in samenvatting.
2000, musical (van Dancer in the Dark tot 8 Mile, iemand 'cultmeesterwerk' The American Astronaut gezien?
2001, fantasy (LOTR, Harry Potter etc.)
2002, bioscoopdocu's (Bowling for Columbine, An Inconvenient Truth)
2003, geschiedsschrijving (en dan met name Duitse, Goodbye Lenin, Das Leben der Anderen)
2004, Torture Porn (Saw, Mel Gibson's Passion, Antichrist)
2005, de Roemenen (vul zelf maar in)
2006, War on Terror (World Trade Center e.v.a. flops)
2007, animatie voor volwassenen (Persepolis, Waltz for Bashir, Spirited Away)
2008, Blu-ray (maar eigenlijk meer juist het einde van de fysieke dragers is in zicht)
2009, 3D (Avatar, ligt daar natuurlijk in 't verlengde, de bios als pretpark-attractie)

ik bedoel de terugkeer van 3D ligt in 't verlengde van de opkomst van 'digitale distributie'! ;)

Saw
Net die inmiddels bijna klassieke horrorfilm gezien en niet bijster onder de indruk. Redelijke rip-off van Se7en. Het is prima als een dergelijke film eens niet alleen op special effects leunt - voor de film die de aanzet zou zijn tot het torture porn subgenre zit er bijzonder weinig smerigheid in - maar dat betekent wel dat het acteren belangrijker wordt. En Cary Elwes kan zich nog niet uit een verlaten badkamer acteren als zou zijn leven er van afhangen.

Die Saw serie trekt me helemaal niet, het lijkt op Texas Chainsaw Massacre aangekleed als NIN video. Als ik ongemakkelijk wil worden van geweld zijn de films van Rob Zombie een betere optie.

Een prima optie, beter kan ik niet zeggen omdat ik Saw niet heb gezien. :)

het lijkt op Texas Chainsaw Massacre aangekleed als NIN video

Dat was ook mijn gedachte voor ik hem had gezien, maar het is echt een regelrechte exploitatie versie van Se7en. Ze proberen heel erg de destijds baanbrekende cinematografie en art direction na te doen en ze hebben Danny Glover ingehuurd om Morgan Freeman te spelen.

Encounters at the End of the World
Voor de opvolger van het geniale Grizzly Man gaat Werner Herzog naar Antarctica. Interessante mensen en mooie beelden, maar het blijven allemaal een beetje losse stukjes.

Gekeken via VideoLand on Demand. Werkt goed: goede beeldkwaliteit op volledig scherm, zonder stotteren. Aanbod is ongeveer dat van de lokale videotheek, dus geen Aziatische arthouse, maar alles Hollywood is er en dus ook Werner Herzog. Prijs (€5,00) had iets schappelijker gekund, maar ik gun der Werner zijn geld wel.

Diary of a Times Square Thief (Klaas Bense, 2008)
http://player.omroep.nl/?aflID=9772516
(silverlight player is in mijn ervaring het meest stabiel)

Perfect kleinood van een film! Thematiek is bekend: innercityblues, zoals opgetekend door ambitieus aan drank en pillen ten onder gaande William S. Burroughs adept. Aanpak zorgt er juist voor dat dit overkomt als geheel nieuw. Wat een prachtige manier om een stad te tekenen! De dimensies van street life zijn niet wereldschokkend, maar aan het eind grijpt Bense alle draden met veel gevoel voor controle en dosering bij elkaar, en sta je toch als kijker danig ontdaan jezelf te verwonderen wat er zojuist nou precies gebeurde. De film is voorbij voordat je er erg in hebt, maar sommige personages blijven nog dagenlang in je achterhoofd kriebelen.
Dit is nou echt geniale subtekst, spinshots met beelden, curves die onmogelijk lijken maar die door deze filmer (goed camerawerk ook, in een stad die totaal is afgegraasd door camera's!) met achteloos gemak door de lucht blijven zwieren. Deze film kruipt tussen de regels door, leeft van de spaties tussen woorden. Erg indrukwekkend, en nieuwsgierig stemmend naar wat deze Klaas Bense nog meer in petto heeft.

Watchmen
Begint heel goed, goed idee, erg mooie art direction en special effects (maar een paar keer te computerig, terwijl ik daar een enorme zeikerd over ben.) Jammer genoeg is de titelsequentie eigenlijk het beste deel en zakt de film daarna langzaam bij beetje weg om te eindigen met een grote finale in Antarctica die kant noch wal raakt. Dr. Manhattan kwalificeert met zijn slappe newagegewauwel en zijige stem ook als één van de meest irritante karakters in de recente filmgeschiedenis. Wat op zich wel de bedoeling was, maar iets minder had toch wel gekund.

Mijn decennium in films zit erop. Deel 3 staat online.

Angel Face
De laatste noir die ik kijk n.a.v. dat boek van Alan Licht. Het wordt weer eens tijd voor het oeuvre van een of andere regisseur. Preminger's Angel Face is niet super, maar wel een behoorlijk gedenkwaardige en bittere afsluiting. Sleazy favoriet Robert Mitchum speelt een ambulancebroeder, one day on the job moet ie naar een villa (natuurlijk) waar een dame bijna gestikt is in een gaslek. Was het zelfmoord? Als de dame weer op de rails is dwaalt Mitchum nog wat door het huis en komt een vampje (Jean Simmons) tegen dat piano speelt en hysterisch jankt. Macho Mitchum weet er met wat ferme klappen tot bedaren te brengen. (Ze slaat wel terug trouwens) Simmons is trouble en uiteindelijk zelfs een van dodelijkste femme fatales in de noirgeschiedenis. Bizarste moment is wel haar supersexy bhloze superstrakke doorschijnende uitdossing net voor haar eerste (alhoewel) misdaad. Sex = verderfelijk = moord. Zoiets. Nog veel beroemder op een intellectueel level is een montage als alles achter de rug lijkt te zijn en het meisje doro haar nu lege villa dwaalt. (Denk aan de scene in Rebecca) Het einde van die montage is fantastisch, Simmons zit ineengedoken als een klein knaagdiertje op een stoel. En dan is het duidelijk. Is ze eigenlijk wel een femme fatale? Is ze niet gewoon een gestoorde (lees slachtoffer) Dit zou voor een van de bizarste eindes hebben kunnen zorgen als iemand haar later vraagt "wil je soms naar het mad house." Stel je voor dat ze ja zei. Maar nee, ze heeft nog wat grofs in petto.

Whatever Works
Zo aan het eind van zijn al zwakke decennium hit Woody Allen nog even een nieuwe all-time low. Als zelfs zijn New Yorkse komedies niet meer grappig zijn. Echt pijnlijk! Het begint al met die Larry David, irritante schreeuwerd, in het begin lijkt het wel Freek de Jonge. Het slijt nog een beetje, maar zijn rol wordt al nergens goed. Zelfs de grappen rond hoe hij arme kindjes op geheel eigen wijze schaakles geeft en in de pan hakt zijn mislukt. De oude neurotische baas, die ooit veelbelovend wetenschapper zegt te zijn geweest komt een dom blond meisje tegen. (Evan Rachel Wood, in een soort Reese Witherspoon-rol) Zou richting Pygmalion kunnen gaan, de film verwijst er ook wel naar, maar de twee hebben geen chemie/connectie. Hij is niet echt slim, zij is niet geloofwaardig. En dan trouwen ze ineens, terwijl ze nog geen kusje hebben uitgewisseld. (Voer voor ongemakkelijke grappen zou je denken) Patricia Clarkson verschijnt nog ten tonele als moeder van het domme blondje, maar het enige moment dat de film heel eventjes wat heeft is als nog veel later (en bijna aan het eind) ook vaderlief langskomt. Dan is er even een momentje van oprechte verbazing van zijn kant om zijn dochter bij de ouwe baas aan te treffen en passen de mislukte grappen van Larry David juist wel, juist omdat ze mislukken.

Das Weisse Band
(ook in weeklijstje)
In de filmdecennium-reeksen ging het o.a. over het verschil tussen films die vakwerk leveren en films die op het het eerste oog veel minder goed lijken, vaak wat rare werkjes, waarvan je toch één moment of, nog onbestemder, een bepaald gevoel bijblijft. Uiteindelijk zal de (korreltje zout!) "gevorderde" kijker liever een film uit de tweede categorie zien. Maar dat wil niet zeggen dat de vakwerk-films geen heel eigen kwaliteit hebben. Dat zijn juist de films die je in eerste instantie overrompelen en waarvan je nog tijdens het kijken denkt dat je iets bijzonders te pakken hebt. De altijd luid bejubelde Michael Haneke is voor mij een regisseur uit deze laatste categorie. En Das Weisse Band lijkt van de drie films die ik van de man zag de prent die het beste in die omschrijving past. De bekende misantropie en ellende zijn wel weer aanwezig, maar Das Weisse Band heeft niets van een vuistslag in het gezicht. De film is in haast degelijk (maar wel heel mooi) zwart-wit geschoten. Ik zat zelfs aan Truffaut's historische drama's te denken, het "geintje" met een paard dat over een nagenoeg onzichtbaar touw struikelt is echt iets voor hem. Er wordt in Das Weisse Band over de gehele linie subtiel (lees prima) geacteerd, al valt vooral op hoe goed Haneke met kinderen is. Een kwaliteit op zich. Absoluut vereist in deze film want de kinderen van het door raadselachtige gebeurtenissen verscheurde dorp spelen een cruciale rol. Haneke heeft  niet alleen de juiste gezichten gecast, hij weet zonder overacteren de gelaagde emoties uit de schare kinderen te halen. Let op de scène waarin een meisje aan haar leraar "een droom" opbiecht, waarin een misdaad wordt voorspeld. Misschien nog wel wat beter, in elk geval verrassend romantisch, zijn de scènes die dezelfde leraar (het hoofdpersonage) deelt met een piepjong dienstmeisje, op wie hij verliefd wordt. De eerste scène waarin ze op een fiets verschijnt is van een prachtig verlegen schoonheid. Je kunt het meisje bijna zien blozen. Om terug te keren naar het dilemma van het begin, dat is eigenlijk ook een beetje het bekende hoofd/hart-verhaal. En Haneke is een indrukwekkend (misschien wel intimiderend) denker/filosoof, met een oeuvre dat daartoe uitdaagt. Ook Das Weisse Band is eerst en vooral een ingenieuze film, die heel knap het fascisme en de "ich habe es nicht gewusst'-cultuur oproept, zonder er nu al te nadrukkelijk naar te verwijzen. Uiteindelijk kan het slechte in iedereen schuilen, na een tijdje lijkt zelfs de in eerste instantie goeiige leraar (en verteller) niet meer te vertrouwen.  Al is de lokale pastoor toch wel een heel duidelijke machtswellusteling. Een Co Adriaanse-achtige dictator, die heel goed kritiek spuit maar het een heel stuk slechter ontvangt. Zijn overduidelijke slechtheid wordt gecounterd door zijn eigen zoon, die met gewonde vogeltjes in de weer is. Aandoenlijk sentiment! Het moet haast wel een novum voor Haneke zijn. Voor ik de draad zelf helemaal kwijt ben, is Das Weisse Band nu wel of geen goede film? Zonder meer, hij zal mijn eindlijst zeker halen. Maar is het ook een film die echt het hart treft? Dat toch nog niet helemaal, al moet gezegd, Haneke komt langzaam dichterbij.

The Cove
Soort Man On Wire maar dan met zielige dolfijntjes. Ook hier werkt de film toe naar een lang voorbereide undercover-operatie, ondertussen zijspoortjes volgend om de film 90 minuten vol te laten maken. Maar waar de daad en ook de film in/van Man on Wire kunst is, is The Cove natuurlijk een pamflet. Wat heel wat minder interessant is. Ook het eindeloze Japan-bashen gaat me tegenstaan. Tuurlijk is die dolfijnenjacht bizar nutteloos en een naar nationalistisch trekje, maar in de zijspoortjes worden de Japanners ook nog min of meer verantwoordelijk gehouden voor het leegvissen van de oceanen. Waar de Japanners zelf overigens, ze zetten zichzelf ook wel voor gek ja, de walvissen en dolfijnen de schuld van geven. De uiteindelijke slachting in een oceaan van bloed is erg, maar haast te massaal. Even daarvoor sterft 1 zwaargewonde dolfijn en dat is eigenlijk veel sneuer. Laatste scene is wel prachtig als een activist met een beeldscherm met de beelden op zo'n international walvissenconferentie rondloopt. Wel grappig trouwens, in de film zien we ook beelden van die conferentie en wie is vormt voornamelijk het woord als de oppositie tegen Japan? Monaco!?!

ik vond Whatever works heel aardig, en hier en daar zelfs schrijnend. Het is meer een kort verhaal geillustreerd met lichtbeelden, maar dat heb ik wel vaker bij Allen. Vanaf de begintitels, in het hem zo vertrouwde lettertype gooide ik achteloos alle neigingen tot scepsis over mijn rechterschouder, een welbewuste suspension of disbelief so to say. Ik zette mij schrap als Allens ideale toeschouwer. Ik had gewoon op die verloren zondagavond ontzettend zin in het vintage Woody Allen wereldbeeld.
In die gemoedstoestand kan er niet zoveel misgaan. (terzijde: de literaire 'buffalo stance' van kijk mij eens een meester onderuithalen is zeer aantrekkelijk, zelf maak ik me hier ook te vaak schuldig aan. maar sommige meesters beklijven, zelfs wanneer ze onderpresteren. een slechte Allen is nog altijd vele malen beter dan een matige liefdescomedy.)
Enig schaterlachje kon ik mijzelf dan ook niet van weerhouden (vooral de schaaklessen met die kids, hilarisch!), en zelfs enige ontroering viel mij ten deel toen 'zij' (geen spoilers hier) verklaarde waarom ze sprong. Anderhalve nanoseconde voordat ze dit ging zeggen WIST ik al dat ze precies dat ging zeggen, en desondanks stond dat mijn ontroering niet in de weg.
Het zijn stereotypen at large: de quantummechanische misantroop, het verleidelijke ding uit de provincie, de handsome one van haar leeftijd, de complotterende schoonmoeder. Toch ging ik geheel mee. Omdat stereotypen een diffuus, onbepaald onbehagen soms toch tamelijk adequaat een vorm en een naam kunnen geven. Omdat Allen afsluit met een volmondig JA tegen het leven, en terecht spot met ieder geintellectualiseer en gejammer om niet. Uiteindelijk stelt-ie volmaakt ambigu weer twee totaal bekende truisms: welbeschouwd is het leven in het ondermaanse het niet waard, maar met 'whatever works' als credo kom je een heel eind.
En ongeacht of dit nu voor de kijker enige overtuigingskracht bezit, ook in Allens eigen misantropisch nihilisme zit onmiskenbaar veel esprit en panache, een New York kinda levensbeschouwelijke sassiness and wit. Loveit, can't help it.

mooi gesproken, ik dacht ook lang dat ik Allen's ideale toeschouwer was. (ik vind zelfs Curse of the Jade Scorpion en Scoop leuk ten slotte) maar ditmaal. nee.

an het end is het doorbreken van de vierde muur wel het leukst.

ps: overigens snap ik je kritiek volkomen en realiseer ik me juist door je stuk dat ik wel heel welwillend in de movies zat die avond. 8)

psps: ik vond de een-na-laatste show (De laatste lach) van Preek de Jonge onthutsend raak en overweldigend goed. Misschien wel vooral omdat ik hem voor het eerst live zag, op hooguit twee meter fysieke afstand, een voorstelling lang als topsporter-intellectueel aan het werk. Zelden heb ik iemand zichzelf zo genadeloos onder een microscoop zien leggen, in totaal contrast met zijn reputatie als zelfvoldane priester van links. Hier stond iemand met recht van spreken (i.e.: vele jaren van wereldleed en vooral: meningen daarover) die zichzelf net zo hard onder vuur neemt als voorheen de wereld. Misschien wel harder, als cryptocalvinist. Daarenboven kan hij ook echt schitterend grote bogen spannen als verteller, eindeloos goeie grappen opeenstapelen, om dan ineens volkomen onverwacht een verhaallijn weer op te pakken en uit te bouwen. Een Tarantino van het vaderlands cabaret, zo virtuoos als hij met tijden jongleert. En dan ook nog simultaan ontroeren met verhalen uit zijn eigen jeugd, een schitterend verhaal over zijn vader. Huilen en lachen en huilen, alles dwars door elkaar. Zeer indrukwekkend.
Het verschil live / tvregistratie vond ik sensationeel: de ruimbebrilde s/preker in de beeldbuis, en de mens die zich in het zweet des aanschijns werkt om bommen te blijven strooien in het wereldbeeld van de Freekbezoeker, gemoedelijke vanzelfsprekendheden van zijn blanke welverdienende theaterpubliek in de fik te zetten. Nog steeds minstens zo radicaal als Hans T. voor een jongere generatie (terzijde: goeie frappe van Freek van jaren terug, bij de opkomst van Hans T.: "Die jongen heeft heel wat in mijn mars").

Amen.

Ik moet me hier aansluiten bij Jairzinho. Whatever works was opvallend aangenaam en uiteindelijk Alleniaanser dan die europese uitstapjes. Je zit te kijken, je ziet alle sleetse plekken, je denkt continu "dit motief heeftie weleens beter gedaan" en toch, toch, toch zit ik te genieten, en aan het einde denk ik "shit, woody allen, zo ging dat ja", en maakt een weemoed zich van me meester. Het is absoluut geen toptien (zoals je sommige mensen in overdadig enthousiasme hoort roepen), maar het geeft het idee dat Allen nog niet klaar is. Dat op zich is al een enorme opsteker.

goeie frappe van Freek van jaren terug, bij de opkomst van Hans T.: "Die jongen heeft heel wat in mijn mars"

Ik dacht dat ie dat over Youp van 't Hek zei?

Klopt, dat ging over Youp.

Preminger's Angel Face is niet super

Damn, terwijl ik Angel Face juist in mijn top 10 van favoriete noirs heb staan. :-)

The American Astronaut (genoemd in het rijtje decenniumfilms in Vrij Nederland) was een succes tijdens een aflevering van wat toen nog het Amsterdam Fantastic Film Festival heette. Ik zag ‘m vanaf dvd en was de eerste keer niet zo onder de indruk (vermoedelijk vanwege het expres zeer overdreven acteren), maar misschien zie ik er bij een tweede keer wel een film in die in de buurt komt van het werk van Guy Maddin (zwart/wit, alles in een studio opgenomen, pastiche op films van lang geleden).

N.a.v. Saw kreeg Se7en in het laatste nummer van Cineaste met terugwerkende kracht alsnog een veeg uit de pan. Met Saw ben ik niet verder gekomen dan deel 3 en dat waren al 2 delen te veel. Cineaste heeft een horrorspecial waarvan het artikel The Battle Inside: Infection and the Modern Horror Film ook online staat.

Zeg nu je er toch bent, Vido, kunnen we van jou nog een decenniumstuk verwachten? Zou daar namelijk erg benieuwd naar zijn.

Damn, terwijl ik Angel Face juist in mijn top 10 van favoriete noirs heb staan. :-)

ja wist ik. :) die rol van Jean Simmons is wel heeel goed hoor, maar de film an sich. las ergens hoe Preminger geprezen wordt om zijn kunst en vliegwerk om een derderangs plotje overeind te houden.

ik moest trouwens een beetje aan Anne Frank denken bij die Simmons, puur op uiterlijk, niet dat Anne Frank een femme fatale is. (wel een beetje wijsneuzen allebei, al klinkt dat in joodse context ook weer onhandig) maarreh die familie in Angel Face was ook geemigreerd, dacht eerst dus dat het joden waren, maar wellicht gewoon Britse aristocratie oid.

jaa decennium-stuk Vido!

de bijval voor Whatever Works blijft me verbazen, maar good for Woody, zullen we maar zeggen.

een decenniumstuk
Eigenlijk had ik alleen tijd om jullie stukjes te lezen (altijd fijn). Ik moest nog een filmquizje voorbereiden (Kriterion Amsterdam, 16 januari 2010 - komt allen). En er moet ook nog een jaarlijstje uit de mouw geschud worden... Hopelijk hebben jullie nog even geduld. :-)

N.a.v. Saw kreeg Se7en in het laatste nummer van Cineaste met terugwerkende kracht alsnog een veeg uit de pan.

Ach, conservatisme in de horrorfilm: dat is essentieel onderdeel van het genre. Wie stout is haalt de toorn van de goden op zich. Net zoals de actiefilm vrijwel altijd een fascistische ondertoon heeft: de superman die het vuil opruimt (in Watchmen wordt er wel leuk gespeeld met die conventies, hoewel er meer in had gezeten.)

Ik moet wel zeggen dat het conservatisme in Saw zo ver werd doorgedreven, dat ik me regelmatig afvroeg of het nu om een parodie op de genreconventies ging of niet (drugsverslaving? overspel van de saaiste soort?)

Låt den rätte komma in
Onconventionele horror alhier. Ik geloof niet dat ik eerder zo emotioneel ben geraakt door een vampierfilm. Origineel en indringend.

Nord
Met zijn 77 minuten kon Nord eigenlijk al nauwelijks een geslaagde roadmovie worden. Die reis-sfeer heeft toch echt wat meer tijd en landerigheid nodig. Nu houdt het hoofdpersonage hier ook helemaal niet van reizen! Na een beëindigde relatie is ie doorgedraaid en hij is eigenlijk nog altijd depressief en angstig. Die angsten beperken zich door een drempeltje (een tunnel) en een daaropvolgende door het script vereiste angstaanval, waarna hij onder het bed (of nee in een nis naast het bed) van een meisje belandt. Ja, de film heeft wat flink wat absurde trekjes. Het meisje moet wel heel eenzaam zijn dat ze zo haar best doet voor de dikke Noor. Als ie weer op weggaat is het reizen weer zo voorbij en komt ie bij een al even eenzaam figuur. Een jongen die door zijn ouders in de steek is gelaten. Gevolg: even later zitten ze met kaalgeschoren kruinen en een alcoholgedrenkte tampon op hun kop. (Dat kan toch niet werken als tripmiddel!?) Dit is wel het leukste gedeelte van de film, maar als de man zich aan skispringen waagt moet ik aan O'Horten denken, een film die zo slecht nog niet was! Het laatste gedeelte van de reis voert naar een oude man in een iglo aan de ketting. Als je heel hard nadenkt zullen die 3 personages allemaal wel een deel van man's problemen (kunnen) symboliseren. Maar wat doet het er toe. De film is uiteindelijk gewoon saai.

The Limits Of Control
Trek je niets aan van de negatieve recensies. Deze Jarmusch mag er wezen! (En ik had hem net nog zitten kraken in de decenniumreeks) The Limits of Control is er eentje voor OMC, eigenlijk. Hypergestileerd, elk shot is een plaatje waarover uren nagedacht lijkt, Madrid is sowieso een waar designerparadijs, een stoet mooie vrouwen en geinige improvrock van Boris. En oh ja, stoere negers. Het eerste half uur is het beste. We zien het hoofdpersonage een of andere opdracht krijgen van de vader uit 35 Rhums. Vervolgens reist hij naar Madrid waar het eindeloze uitwisselen van lucifersdoosjes begint. Er is geen plot, het is een noir abstrahering, noir doet ingewikkeld in rookgordijnen, hier is alles weggelaten en blijft het absurdisme over. Eindeloos terugkerende handelingen, o.a. het bestellen van 2 espressos in aparte kopjes, het opeten van papiertjes met cryptische boodschappen en de vraagt 'are you interested in ...' by any chance?' Gedenkwaardig zijn de optredens van Tilda Swinton (die verwijst naar zowel the Lady of Shanghai en Tarkovsky) en ene Paz de la Huerta, die de gehele film naakt is en met haar dikke bril en ongelijke borsten iets van een sixties pin-up heeft. Jarmusch heeft een beetje moeite met doseren want vooral haar eerste scene is wild-erotisch, alles daarna is wellicht wat overdadig. ('Do you like my raincoat', van doorschijnen plastic') Film begint wat te wankelen als Madrid verlaten wordt voor het veel rommeligere Sevilla en later dorpjes in the middle of nowhere. Het einde, met Bill Murray, is dan weer wel geslaagd. Wel jammer dat het blanco briefje uit het laatste luciferdoosje niet wordt opgegeten.

The Milk Of Sorrow
Reis door wereldcinema part 100: Peru. Zo'n film die af en toe wankelt richting wereldwinkel-niveau, maar overeind blijft. Zo heeft het hoofdrol-meisje een aardappel in haar vagina. Da's heel wat gewaagder dan de gemiddelde door Oxfam-Novib gesponsorde film. Het meisje is groot geworden met 'de milk of sorrow'. Haar moeder is al zwanger verkracht en zodoende geïnfecteerd met angst. (Wat dan via de moedermelk op het meisje zou zijn doorgegeven) De oplossing om zelf niet verkracht te worden is die aardappel, een metafoor voor opgepotte angsten natuurlijk. Maar na het zingen van haar laatste liedje gaat moederlief dood en moet het meisje (overigens in de twintig) wel de straat op en gaan werken. Haar wat rare nerveuze oom is bezorgd, maar ook afgeleid door de naderende bruiloft van zijn eigen dochter. Het meisje gaat werken in een dure villa. In een mooi shot gaat de poort open, buiten is de drukke volksmarkt en 1 stap verder is de rust van een goed onderhouden tuin. Het meisje bezweer haar angsten door te zingen, wat de eigenares van de villa, een componiste, interesseert. In een van de mindere momenten jat ze niet alleen een haar liedjes, ze doet later ook nog onaardig. (Laten we zeggen het Westerse schuldgevoel-personage) Veel geslaagder zijn de scenes bij het meisje thuis in een armoedig maanlandschap, waar dan ook die bruiloft plaatstvindt, vol vrolijke dansen en de alomtegenwoordige volksliedjes. (En bizarre pick-up lines!)

The Limits Of Control ... Paz de la Huerta - ook al een seksbombijrol in Choke. Deze redelijke verfilming van roman van Chuck Palahniuk (met hoofdrol voor Sam Rockwell) is te low budget en te snel geschoten om ook maar enigszins uit de schaduw van Fight Club te komen. Om die reden waarschijnlijk ook nooit de Nederlandse bioscoop gehaald.

mooi want een zo'n portie Paz is genoeg, de kachel is al aan ten slotte.

Die vlakke, robot-achtige hoofdrolspeler, de herhalingen van zetten, dat gezever over 'bohemians'... mij kon Limits Of Control niet boeien. Moest een paar keer denken aan een late Wenders-film ('Lissabon Story'), ook een kastje-naar-de-muur-verhaal in een Iberische setting, en ook teveel 'concept' en te weinig 'hart'.

de Bohemen zaten mijns inziens vooral in het zwakste segment met John Hurt. (waarin ook Kaurismaki nog een wat overbodige pluim krijgt)

aan late Wenders denken is inderdaad nooit een goed teken :)

Gisteren na iets van 15 jaar weer eens Herzogs Nosferatu gezien. Zat er een beetje tegen aan te hikken maar vond hem toch weer geslaagd. De samenleving valt weer erg mooi uit elkaar nadat Nosferatu de pest heeft meegenomen. En ik was vergeten hoe goed de muziek is: Popol Vuh weer in topvorm, afgewisseld met Wagner, maar ja Das Rheingold kan je bijna niet mee missen (zie ook het magistrale begin van The New World.

The Limits of Control klinkt inderdaad wel erg OMC, het is bijna zonde om hem te gaan zien. ;)

Net van de week die van Murnau gezien, dus dan binnenkort die van Herzog.

No Country For Old Men
Weer een Coen klassieker, een tamelijk understated one. Meer nog dan Miller's Crossing.

The Hangover
Altijd al eens willen doen, ik turfde het aantal keren dat ik moest lachen tijdens deze mainstream-komedie. Resultaat: 15 keer, in 90 minuten. Zowaar geen slechte score lijkt me. Toch is er ook wel het een en ander op de film aan te merken. Een groep vrienden gaat naar Las Vegas, als vrijgezellenfeest vlak voordat een van hen gaat trouwen. Als ze 's ochtends wakker worden is de toekomstig bruidegom verwenen. De grappigste en meest sympathieke van de 3 overgebleven gozers is een baardige loser, broer van de bruid en geen onderdeel van de originele vriendengroep. Hij zorgt zonder meer voor de meligste en leuke grappen. In de andere 2 zit een van de minpunten aan de film. Eigenlijk zijn ze allebei, en met name een overdreven coole leraar, ongelofelijke eikels. Je zou verwachten dat ze in de loop van de film vriendschap sluiten met de loser, die dat ook ontzettend graag wil, maar als ie daar aan het eind weer over begint kijken ze 'm nog steeds vol dedain aan. Noem het realise, ik zeg jammer. De rest van de film is namelijk over de top absurde waanzin met een gestolen politie-auto, strippers, Mike Tyson en een gestolen tijger (een duidelijke knik naar screwball Bringing Up Baby) Hopelooste moment van de film is de introductie van een homoseksuele Aziatische. Niet alleen is de man een totaal, bijna discriminerend cliche, het is ook helemaal niet de film voor geweld.

Goodbye Solo
Bahrani waar ken ik die man ook alweer van. Man Push Cart? Maar die moet ik nog zien. Oh ja, Chop Shop! Ook hier heeft hij de vinger weer goed aan de pols van de multi-culti samenleving, met een Senegalese immigrant als taxichauffeur in de States en zijn Mexicaanse vriendin en diens dochter. Goodbye Solo gaat echter in grote mate over een oude bejaarde witte man, die de taxichauffeur wil inhuren om hem naar een berg te rijden, waar hij dan vanaf wil spreken. (Dat zegt ie niet, maar dat is ook de chauffeur Solo, van Soulemane) al snel duidelijk. Dit doet natuurlijk in niet geringe mate denken aan Taste of Cherry van Kiarostami, een film en regisseur waarmee het lastig concurreren is. Bahrani slaagt daarin ook niet, met name het rommelige en eigenlijk gewoon mislukte einde is een failure. Het gaat al mis als het dochtertjelief ook mee rijdt naar de berg, waarna de oude man verdwijnt en het kind dat helemaal niet door heeft. (Terwijl ze hem duidelijk mocht en pienter is)

State Of Play
Soort fictieve update van Watergate en All The President's Men. Journalistenfilms, ik vind ze altijd wel aardig en vermakelijk, dus ook deze. Russell Crowe speelt met vies lang haar en oude Saab (!) het archetype van de morsige reporter. Hij wordt opgezadeld met een jong ding (Rachel McAdams) uit de wereld van de blogs. En samen komen ze een ingewikkeld complot op het spoor, waarin ook Crowe's jeugdvriend, een gladde senator (Ben Affleck, als altijd de minste acteur) een belangrijke rol speelt. Een veel betere senator is Jeff Daniels, beetje Pechtoldig, maar dan gemeen. State of Play is gebaseerd op een tv-serie een propt wellicht daarom veel te veel lijntjes in de beschikbare twee uur. Zo had ik de 'slechterik' (een schutter die mensen uit de weg ruimt) liever helemaal niet in beeld gezien. Of veel minder. Dat zou 't richting Zodiac doen gaan, er is wel 1 goede scene in die trant als Crowe min of meer bij toeval hem tegenkomt en de man met een wasman rondloopt. Meteen daarna volgt een shoot-out in een parkeergarage, wat typerend is hoe de film haar subtiliteit niet weet te bewaren. En dat zijn nog niet alle plots want dit speelt zich tegen de achtergrond van de ondergang van de krant (met Helen Mirren als hoofdredacteur) en, heel moeizaam, de vrouw van de senator (Robin Wright Penn) die in Russell Crowe is geïnteresseerd, ze hebben al eens een affairetje beleefd.

Incendiary
Het wordt tijd voor het schrijven van het eindejaarsartikel, zeker als ik zulke films ga kijken, die dus dit jaar in premiere zijn gegaan, maar echt niet de moeite waard zijn. Sterker nog Incendiary is totale batshit! Kreeg ook een vreemd deja-vu gevoel, alsof ik wel eens eerder een film had gekeken waar een jonge veelbelovende actrice in zat (in dit geval Michelle Williams) waarna de film 1)waardeloos is, maar 2) het meisje wel uit de kleren gaat. (Een Mr Skin favoriet die alleen voor die scenes gekeken zal worden, en nee ik wist het echt niet van tevoren) Die scenes vallen trouwens ook tegen, niet om het gebodene, maar omdat de personages volkomen mislukt zijn, dus spannend wordt het dan ook niet. Michelle Williams speelt een Britse pikey (waarom haar eigenlijk casten?) ze heeft in leren jasjes en korte rokjes wel het uiterlijk, maar gaandeweg toch teveel class voor de rol. Ewan McGregor is haar rijke elitaire buurman (terwijl hij sportjournalist is!) met wie ze een affaire begint. Manlief (van Michelle) werkt bij de bomopruimings-squad, leek me al een vreemd detail, maar dan volgen Al Quaeda aanslagen op Wembley! Michelle Williams verliest man en kind, draait door, terwijl in pijnlijk slechte subplots de sportjournalist naar de daders speurt en een collega van Michelle's man haar probeert te versieren. Deze figuur is wel het dieptepunt in een film vol gaten, hij is geloof ik de Tjibbe Joustra van Engeland, maar het duurt scènes voordat ik dat doorkreeg en de man die tegen de dichtgeslagen deur van Michelle praat, dezelfde is als de man die we op tv-beelden zien. En nu heb je nog niet de helft gehoord van wat er slecht is aan de film, zo vergeet ik nog te vertellen dat Michelle brieven aan Osama Bin Laden schrijft en als eerbetoon aan de slachtoffers van de stadionaanslag hangen 1000 zeppelins boven Londen met reuzeportretten van de omgekomenen, wat me qua traumaverwerking een heel, heel, heel slecht idee lijkt.

3000e post (de vorige)

Goodbye Solo gaat echter in grote mate over een oude bejaarde witte man, die de taxichauffeur wil inhuren om hem naar een berg te rijden, waar hij dan vanaf wil spreken.

dat zou nog eens mooi religieus zijn, maar het is springen, natuurlijk.

Hangover: eens. Ik vond eigenlijk ook die hele Tyson show een mislukking. Hoe kan iemand nou iemand nou in twee seconden laten zien dat hij werkelijk abominabel acteert en alleen n de film zit voor de leuk (die overigens niet zo leuk is).

Goodbye solo: Ik hou van het esoterische rommelige einde! Het verhaal stopt en het gevoel neemt over.

hmm bij mij ontbrak het dus aan gevoel. aan detail wat me ergerde daar was dat Solo en zijn aangenomen dochter) heel dicht bij de afgrond kunnen gaan staan, waarbij ik meteen dacht: dat is onmogelijk in Amerika daar staan gigantische hekken/afbakeningen/hoe je het wil noemen, voor je het weet gaan mensen die er per ongeluk van afdonderen schadevergoedingen eisen.

het was vroeg vanochtend dus:
Hopelooste moment van de film is de introductie van een homoseksuele Aziatische.

Aziatische gangster. en eigenlijk is die introductie juist nog wel leuk, maar alles daarna hopeloos.

Pretpark Nederland
Een bus Chinese toeristen dient als rode draad voor een aantal touristische uitstapjes in Nederland. De Libelle Zomerweek, Gay Pride, Sail worden aangedaan, maar echt leuk wordt het pas in Zutphen en Bataviastad. De karakters die Van Erp daar treft zijn werkelijk geweldig. Het is ook wel bijzonder om repetities van het Prinsengrachtconcert te zien, die worden overstemd door motorboten die elkaar afsnijden, alles voor een mooi plekje. De politie komt eraan te pas.

Prova D'Orchestra
Fellini sloot een orkest op in een orkestruimte en van zoiets moet wel anarchie komen. Maar wat komt er na de anarchie? Ondanks de symbologie voor alle weltschmerz toch een vrij luchtig gebeuren. Leuk ook dat de orkestleden aan het begin filosoferen over de betekenis van 8 1/2.

Død Snø
Geweldige zombiefilm, ondanks aloude thema's toch met wat originele twists gebracht en algeheel zo goed uitgevoerd dat het simpelweg een moderne zombieklassieker is.

시간
Ofwel Time, van Kim Ki-Duk. Actueel door het plastic surgery gegeven (valt ook nogal met de deur in huis) maar tegelijkertijd overstijgen De Grote Vragen dat ook weer. Vergeleken bij de andere twee die ik van hem zag wel veel meer dialogen, maar wel weer buitengewoon fraai vormgegeven.

hee die Kim Ki-Duk kende ik helemaal niet. ik rep nog altijd voor het maffe bootmaagd-parabeltje (oid) The Bow

La teta asustada (Claudia Llosa, Spanje/Peru, 2009)

Omdat 'Das weisse band' was uitverkocht (vakantie!), toch maar naar 'The milk of sorrow' gegaan. Door het geadverteerde gegeven -- de ondragelijke last van de Lichtend-Padterreur, en de onsmakelijke plastische uitwerking daarvan -- al enkele weken links laten liggen, deze exoot. Onterecht dus.
Uitstekend, onderhoudend, veellagig verhaal over een mooie maar getraumatiseerde, jonge maar traditionele, vrouw die niet alleen het leven, maar ook het moderne leven ingedreven wordt. Ondersteund door fraaie metaforen, waar ongetwijfeld met Ludo bomen over op te zetten zijn. De poort als verbeelding van het zich geleidelijk openstellen door Fausta, inderdaad. Maar welke rol speelt het parelsnoer? En waarom valt het geschenk van de tuinman?
Eyeopeners zijn de, mij althans, volstrekt onbekende Peruviaanse cultuur en natuur. Bij Andes en Teofilo Cubillas houdt het op. Het onherbergzame landschap en de Inca-invloeden; de scherpe trekken en de gegroefde gelaten, het Quechua en de voorvaderencultus. Alles is doordrenkt van indiaansheid.
Na afloop vatte een vriendin die nog wel een kaartje had bemachtigd 'Das weisse band' samen als: "het deel waar Fanny och Alexander bij de Lutherse stiefvader inwonen en dan 2,5 uur lang." Van een winnaar van het filmfestival van Cannes verwachtte zij wat luchtigers. Voor een laureaat van Berlijn is het gewicht van 'La teta asustada' bijzonder draaglijk.