Filmforum

Pranzo Di Ferragosto bewijst dat schoonheid soms zit in de meest eenvoudige situaties. Verrassend prettige film.

@Olaf: als je toch gezwicht bent voor tv-series zal en moet je zeker ook aan The Wire. Ik ben zelf eigenlijk helemaal niet dol op tv, maar dit is fascinerend goed gemaakt. Ik ben vorige maand begonnen en op dit moment bij serie 2, aflevering 4, dus ik ben op z’n minst tot en met begin voorjaar 2010 hooked.

http://i47.tinypic.com/iwtzck.jpg

zomaar een mooi plaatje uit een noir die ik zag.

IDFA 2009, tot zover
Colony
liefdevol portret van Quaker achtige Californische familie waarvan de jongste zonen ondanks 'colony colapse disorder' (een mysterieuze dodelijke bijenziekte die de Amerikaanse populatie met 1/3 heeft gedecimeerd zonder dat men weet waardoor) een bestaan proberen op te bouwen als imkers. Prachtig geschoten, en een vrijwel volmaakte balans tussen vorm en inhoud. Iets te lang wellicht.
The manuscripts of Timbuktu
teleurstellende film waarin de titel absoluut geen recht doet aan de inhoud, want over die manuscripten kom je vrijwel niks te weten. Warrige montage, resulterend in een fataal ontbreken van ritme in de vertelling. Zo'n gigantisch actueel onderwerp (de niet-westerse bronnen van de westerse wetenschapsgeschiedenis) verdient meer dan deze aan alle kanten ramelende promotiefilm voor een Zuid Afrikaans heritage project in Timboektoe. De geacteerde historische scene's zijn helemaal tenenkrommend. Hoe kwam deze in hemelsnaam door de selectie? Vraag ik me onwillekeurig af. Surfend op de nog immer aantrekkelijk mystiek van 'Timboektoe', I guess.
Moeder Dao de schildpadgelijkende
Destijds maakte deze 'documentaire vertelling', een montage uit nitraatfilmarchieven over Neerlands trots in de oost, een diepe indruk. Vijftien jaar later nogmaals geheel onder de bekoring van deze prachtige film (en de meer dan prachtige geluidssculptuur onder de beelden). De fragmenten zijn destijds (tussen 1912 en 1930) allemaal geschoten vanuit een volstrekt koloniale intentie, als propagandatool. Maar wat Vincent Monnikendam met zijn monikkenwerk (zes jaar lang zeefde hij bijna 300.000 meter nitraatfilm uit) voor elkaar krijgt is nu echt met recht 'subliem' te noemen. Al die propagandabronnen wist hij te sublimeren in een kunstwerk in beelden waarin je de schellen van de ogen vallen als Nederlander. Mocht er nog enige twijfel zijn of Nederland wel tot het standaardrijtje der koloniale mogendheden mag behoren, dan moet je deze film zien. Sterker nog: het zou verplichte kost op de middelbare scholen moeten zijn. Moeder Dao toont het allemaal met een ontluisterende helderheid: Hollandse bedrijvigheid, waarbij alle grondstoffen met inzet van de natives keurig gebundeld naar Nederland worden gestuurd, de krankzinnige anomalie van onze hoogblonde edelgermaanse aanwezigheid in die natuurrijkdom, onder die gracieuze 'inboorlingen', het is allemaal bijna te pijnlijk om onder ogen te komen. Maar naast die tenenkrommende evidenties is Monnikendam gelukkig ook wijs genoeg om steevast alleen maar te tonen; prachtige sequenties te bouwen (met bronnen die daar helemaal niet voor bedacht waren) die het allemaal laten zien, in plaats van in te zetten op het genereren van louter verontwaardiging die toch ook bepaald voor de hand zou liggen. Wat een schitterend meesterwerk, en waarom is die man niet direct daarna weer met adequate middelen een beeldarchief ingestuurd?
Morgen nog naar Videocrazy en Jaffa - the orange clockwork (waarvan de regisseur Mother Dao uitkoos als een van de tien meest belangwekkende films ever, vandaar de hertoning).

IDFA '09
Videocracy
Geen slechte impressie over de doldrieste lsd operette waarmee Berlusconi zijn land sinds jaar en dag in een gloed van borsten zet. Toch ook onbevredigend, omdat de maker heel veel laat zien, maar weinig weet te verklaren, laat staan zichzelf de vraag stelt hoe een dergelijke boef zich verhoudt tot de parlemantaire democratie die Europa, althans in naam, zegt te eren. Bovendien verliest de maker zich volkomen in een zijlijn: Fabrizio Coronsa, een societyfotograaf met Scarface ambities. Die verhaallijn begint veelbelovend ronkend met een introductie als ware de paparazzi de luizen in de pels van Berlusconi zouden zijn, maar dat blijkt later toch niet echt het geval, want ook de werkjes van de paparazzo worden door Berlusconi moeiteloos opgekocht en ingezet in zijn eigen media. Corona als verklarende verhaallijn verdwijnt dan ook enigszins als anticlimax uit dit verhaal. Ik had ook persoonlijk moeite met de stylering van deze film met veel maffia-viool-arrangementen: ligt voor de hand, is misschien zelfs terecht, maar tegelijkertijd verhult het ook enigszins de (tekortschietende) verklaringskracht van Videocrazy voor het fenomeen Berlusconi. Na afloop discussierend met mijn nichtje, die de Italiaanse cultuur veel grondiger dan ik en bovendien van binnenuit kent, vroeg ik me ineens af: hoe kan een land met een dergelijke cultuurgeschiedenis zichzelf zo verlagen? Zowaar was de q&a na afloop ook interessant, want de maker draaide de frase van Hannah Arendt treffend om: voor deze film vroeg hij zich als motivatie af in hoeverre de banaliteit het kwaad belichaamt. Maar uitgerekend deze vraag beantwoord hij eigenlijk welbeschouwd helemaal niet. Normaal gesproken vind ik het juist bewonderenswaardig als een filmer slechts vooral wil tonen, en de interpretatie aan de kijker laat. Maar die blote tietenparade van Berlusconi's televisiezenders begint al snel te vervelen en is vooral bizar, zonder meer. Hoe kan een heel land voor dergelijke onzin vallen? Terwijl de film zo pijnlijk raak begint met de allereerste uitzending van Berlusconi uit 1976: een blote tietenshow waarbij de kijker thuis kon bepalen wanneer welk kledingstuk dient te worden uitgetrokken. Persoonlijke conclusie: de ellende begon dus met commerciele zenders naast de publieke omroep. Maar die lijn wordt nergens uitgewerkt.
Jaffa, the orange clockwork
'Oranges are not the only fruit' dacht ik al na twintig minuten. Het was nochtans een geniaal idee: de recente geschiedenis van het meest getroubleerde land in het midden oosten, getekend aan de hand van een iconisch stuk fruit: de Jaffa sinaasappel. Helaas verloor de filmer zich volkomen in de overdaad aan reclame en propagandafilmpjes van weleer. Bovendien maakt hij de onsterfelijke fout om na een aantal interessante sequenties ook nog eens even filmtheoretici aan het woord te laten om te duiden wat we zojuist hebben gezien. Waarna academische blurb iedere vaart en kracht uit de film aan het zicht onttrekt.
Het bronmateriaal is op zich prima, soms zelfs zeer de moeite: vintage sovjet-style agitprop, met veel hemelwaarts reikhalzende arbeiders op stoere tractoren en ostentatief blije sinaasappelenplukkende vrouwen, verwikkeld in een conscientieuze reidans.
Het zegt alleen uiteindelijk in de gekozen volgorde van de maker bijzonder weinig allemaal. Eindeloze herhaling ook, waar was de scenarioschrijver? Zoals een toevallige passant getergd uitriep bij het verlaten der Tuschinski 1: 'ik weet in ieder geval 1 gezelschap dat deze film vreugdevol zal verwelkomen: de internationale vakbond van sinaasappelentelers.'
de zeggingskracht van deze film is buiten dit gezelschap, vrees ik, beperkt.
En wederom, het is flauw om het op te merken, maar toch: waarom all the pomp and circumstance rond zo'n middelmatige film op het IDFA, het grootste documentaire festival ter wereld?

Phantom Lady
(Dat plaatje wat ik hierboven postte kwam hiervandaan)
Na The Killers van vorige week alweer een noir van Siodmak. Phantom Lady begint bijzonder fascinerend, een man zit eenzaam te wezen in een bar, probeert dan twee theaterkaartjes te slijten aan een dame, die hij uiteindelijk meeneemt. De dame wil haar naam niet zeggen en de man gaat naar huis, waar hij drie mannen aantreft. Deze mannen identificeren zich niet, maar blijken agenten. En zijn echtgenote (niet die vrouw van eerder dus!) is dood. In een prachtscene die recht uit een toneelstuk lijkt te komen wordt de vrouw buiten beeld weggedragen, het hoofdpersonage exlameer iets van 'zie hoe heur haar de grond raakt', terwijl de drie agenten die al even toneel-achtige teksten hebben hem langzaam insluiten. Heel anders dan your usual noir. Daarna gaat de film op meer gangbare voet verder, de rechtszaak is een vluggertje, man zit in de cel, waarin zijn secretaresse in eerste instantie nog de enige is die in zijn onschuld gelooft. Al was het maar omdat ze tot over zijn oren verliefd is. Zij is recht weggelopen uit de films van Truffaut, die ook graag vrouwen opvoerde die ondanks hun zelfstandigheid en stoerheid uiteindelijk alleen maar om de baas geven. In een van de beroemdste scènes van de film bezoekt het meiske de nog altijd draaiende theatershow uit het begin, ze versiert de lokale drummer (weirdo Elisha Cook, bekend van The Maltese Falcon) die haar meetroont naar een louche club, waar hij zo fanatiek drumt dat het eerder op rukken lijkt en haar al doende een muzikaal orgasme bezorgt. (Geen grapje!) De uiteindelijke oplossing van het plot is wat onhandig, ik vraag me af of de getuige die gezocht wordt in een rechtszaal geaccepteerd zou worden. Voor een mooie scène zorgt ze nog wel, net zoals de beelden, die hypergestileerd zijn. Zie plaatje.

The Private Lives Of Pippa Lee
Lijkt heel in 't begin nog wat te worden, maar uiteindelijk een film die vooral leeg aanvoelt. Een voice-over die over het verleden reminicscet is niet zo erg, maar zodra het heden wordt bereikt begint dat altijd te wringen. (Zeker als de toon nog steeds wijs blijft) De vertelster is Pippa Lee een vrouw van een jaartje of 40 die met een veel oudere rijkere man is getrouwd (Alan Arkin, die veel beter acteerde in Sunshine Cleaning) De vrouw kende een gedenkwaardige jeugd met een moeder die net als Herman Brood haar dagelijkse medicijnen in neemt en sowieso nogal een manische indruk maakt. Als puber gaat ze er vandoor, waar ze bij een lesbo-tante belandt, wiens dinnetje (Julianne Moore) het jonge ding inwijdt in sm-fotografie. Ze blijft een free spirit tot ze Arkin aan de haak slaat, die als in Pygmalion haar opvoedt. (Vader was in haar jeugd priester en totaal onzichtbaar) In het nu zijn de twee naar een of andere bejaarden-suburb verhuisd, waar zij zich verveeld, last krijgt van psychische kwaaltjes en met Keanu Reeves aanpapt. (Die daar versgescheiden terug bij zijn ouders is ingetrokken en een supermarktje werkt, helaas geen verwijzing naar Clerks) Problemen met de film zijn o.a. een wat vervelend overdreven traumaatje wat in het huwelijk ook nog een rol moet spelen en het feit dat bijna alle figureren op Pippa na totaal vlak blijven, iets wat met name geldt voor de twee dorky kinderen die 't echtpaar heeft. Winona Ryder speelt trouwens ook nog een hysterische rol.

Tokyo Sonata
Is tachtig minuten lang een prima film over het tergend langzame demasque van een Japanse vader, die ontslagen is en de schijn ophoudt, door te doen alsof hij nog gewoon naar zijn werk gaat. Uiteindelijk wordt hij dan natuurlijk toch betrapt en geconfronteerd met z'n talrijke gebreken, dondert zijn zoontje dankzij hem van de trap en is 't dieptepunt wel bereikt. Zijn er twee opties, dit dieptepunt is de loutering en de slotscène geeft een sprankje hoop. Of we eindigen op depressieve toon met een familie die volledig uit elkaar is gevallen. Helaas, Tokyo Sonata gaat nog veertig (!) minuten door met na de arthouse van het begin een totaal ander plot met bizarre trekjes. Het moment waar alles misgaat is zo makkelijk vast te pinnen dat het lachwekkend is. Vrouw en man komen na zijn bekentenis van werkloosheid elkaar tegen in een warenhuis waar hij voor een uitzendbureau als schoonmaker werkt. Hij schaamt zich enorm (is dat dan erger dan werkloos zijn?) en roept 'het is niet wat het lijkt'. Er verschijnt een tussentitel: 3 uur eerder. Een maf sprongetje terug, de eerste in de film. Wat blijkt, de vrouw is ineens ontvoerd. (Je zou denken dat is dan haar man, een wraakactie ofzo, maar het blijkt een ander) De man heeft ondertussen in de warenhuistoiletten een envelop geld gevonden. Of zou ie die stiekem toch thuis gejat hebben? Allerlei nieuwe elementen, die bij elkaar zou moeten worden gebracht zou je denken. Maar niks daarvan, ieder gaat zijn eigen weg en niks grijpt meer echt in elkaar. Dan waren de pijnlijke familie-registraties uit het begin toch heel wat interessanter. Belangrijke rol is er trouwens voor de jonge zoon van het gezin, die ineens bedenkt piano te willen spelen en een waar genie blijkt te zijn. (Zou dat echt nog voorkomen op je 12e) Hij geeft aan het slot een Debussy-uitvoering, die als ie recht na die eerste 80 minuten was geplakt vast heel wat aangrijpender was geweest.

Rudo Y Cursi
(grotendeels een excuus om wat voetbalherinneringen op te halen, de film is wel geinig, meer niet, ook in weeklijstje dus, als dit te veel is ;))
Laat ons nadenken over sport in films. In film noirs wordt vaak gebokst en geworsteld, vechtsporten zijn vanzelfsprekend altijd een goed beginpunt voor wat vette actie. Je kunt straatgevechten ook best als sport rekenen, zeker als erop gegokt wordt, zie daarvoor recent nog Dito Montiel's Fighting. Met Hollywood als hofleverancier spreekt ook een grote Amerikaanse sport als honkbal een woordje mee met Eight Men Out, Field of Dreams en het fantastische Bad News Bears. Maar voetbal... Het lijkt een zeldzaamheid. Mij schiet niet veel meer te binnen dan wat jeugdfilms, onzin als Shaolin Soccer en achtergrondvulling (vaak meisjes) in Amerikaanse films als 500 Days Of Summer. Dan hebben we 't over fictie. Als ik één video, naar een onbewoond eiland mee zou nemen zou ik meteen kiezen voor De Mooiste Doelpunten van het WK '94. Eens in de zoveel jaar kijk ik 'm weer, de cheesy synthesizer-muziek (waarschijnlijk recht uit een of andere goedkope database geplukt) en Evert ten Napel's 'legendarische' retorische vraag als opener. "Wat is er mooier dan het scoren van een doelpunt?" Het WK '94 was het eerste grote voetbaltoernooi dat ik echt met interesse volgde, met in de openingswedstrijd de zelden aanwezige Bolivianen, sterren als Hagi en Roger Milla, die 'stokoud' nog een goaltje maakt en als gastland de VS, inmiddels best een aardig team, dat een team excentriekelingen opgesteld met types als Lalas en paardenstaart Tony Meola. Evert: "Tony Meola weet wat de kracht van de Zwitser is en tóch gaat die bal erin!" Ben de naam van die vrije trappen-specialist helaas kwijt, een wat rossig type. Dan had je natuurlijk nog Jonk die na een doelpunt stilstaat en bescheiden zijn arm de lucht insteekt en de held der helden Jorge Campos die op de videocassette in een kort 'keepers zijn ook goed hoor'-blokje helaas maar eventjes langskomt. Het WK '94 is ook het toernooi van Andres Escobar en daar is dan eindelijk een bruggetje naar de film van deze week. De Columbiaan werd na zijn eigen doelpunt en daaruit volgende uitschakeling terug thuis omgelegd. De toedracht is nooit helemaal helder geworden, maar dat het iets te maken had met schimmige goksyndicaten verbonden met drug lords zit er dik in. De ouderwets besnorde Rudo (Diego Luna) een van de twee broers waar deze film om draait, roept vergelijkbare problemen over zichzelf af, door aan 't snuiven en gokken te slaan, waarna er nog maar een manier is om zijn hachje te redden. Niet het maken van een eigen goal, maar als keeper een Grobbelaartje doen, dat komt uiteindelijk toch op hetzelfde neer. Waarmee ik niet wil suggereren dat Escobar het expres deed... Rudo Y Cursi speelt in deze eeuw, maar in het dorpje waar de film begint lijkt het eerder dertig jaar eerder. Het is eigenlijk jammer dat dat niet zo is, want de film had best wat feel good nostalgie kunnen gebruiken en wat hitjes bovendien. Juist slechte muziek speelt een rol, want het andere broertje, Cursi, gespeeld door Gael García Bernal, is een fanatiek en bijzonder slecht zanger. Sterker nog, de boerenpummel/babbelkous is nauwelijks geïnteresseerd in het edele voetbalspel. Jammer toch als mensen hun passie en hun talent door elkaar halen, verzucht de voice-over van een slinkse voetbalscout (Guillermo Francella) die in zorgvuldige tegeltjes praat, waar hij waarschijnlijk jarenlang op heeft zitten broeden. In een geinig moment zien we 'm een van de voice-overs ook on screen weer vol enthousiasme vertellen. Deze Mexicaanse Lemic ontdekt de twee broertjes op een dor veld in 't binnenland en brengt ze uiteindelijk allebei naar de Mexico City, ondertussen percentages uitdelend en opstrijkend. De film volgt verder een voorspelbaar procédé van vermaak op weg naar de top, om daar eenzaamheid aan te treffen en de downfall begint, waarna uiteindelijk een best mooie cirkel wordt gemaakt, terug naar de ultieme loterij van het voetbal, de 'pienantie'. Prijzenswaardig cynisch is het zij-plot waarin de familie, eerst gematigd tevreden met de plotseling betrekkelijk rijke broertjes, al snel (en zonder blikken of blozen) een nog aangenamer financier van goederen en huizen vindt. Inderdaad, de drug lords.

Phantom Lady is bij dezen besteld. Alleen al vanwege die mooie foto.

Een serieuze versie van Rudo Y Cursi (maar dan over honkbal) is Sugar, van de regisseur van Half Nelson. Prettige film, ook al wordt er iets teveel om het grote drama heen gedraaid.

Lèvres de Sang (Rollin) en Lekce Faust (Švankmajer), allebei uitnodigend om snel nog 'ns te kijken, mooie plaatjes maar geen heldere verhalen. Bij Rollin zit dat er waarschijnlijk ook niet echt in.

Salon Indien had laatst een paar artikelen over die Svankmajer (http://www.salonindien.nl/?s=svankmajer)

Phantom Lady is zijn geld wel waard, voor een minor noir genoeg gedenkwaardigs. Hooguit een wat vlakke hoofdrol/hoofdverdachte (maar oh ja die gast zit de hele tijd in de bak, dus wat maakt 't eigenlijk uit)

Sugar gaat op de lijst, dacht dat die gast van Half Nelson buiten dat alleen wat hiphopdocu's had gedaan.. (Met Rhymefest enzo, die ook bij de extras van de Half Nelson dvd zit met een videoclip)

Fleck and Boden have since co-written and co-directed the 2008 film Sugar, which premiered at the 2008 Sundance Film Festival, about a 19 year-old Dominican who immigrates to the United States to play minor league baseball. The two wrote the screenplay after researching about many Dominican immigrants who arrive in America to play in minor league towns, saying: "The stories we heard were so fascinating that it became what we were writing before we'd even decided it was our next project".[7]

klinkt goed, zoiets zou je ook met Brazilianen in 't voetbal kunnen doen. Die zitten overal van de Faeroer tot Oezbekistan.

Alice is de volgende op het programma, dus dan heb ik de klassiekers wel gehad, volgens die stukkies. :)

die Alice heb ik geloof ik heel heel lang geleden in een achterafbiosje gezien, een gepaste smoezelige locatie voor een bizarre en in mijn herinnering best grove versie. :)

Knowing
Een avondje wansmaak ter vermaak. Knowing zou eerst geregisseerd worden door Richard Kelly, die dan nog een flop als, goh hoe heette die film ook alweer van hem... Knowing is in elk geval wat makkelijker te volgen en betrekkelijk effectief. Maar het uitgangspunt blijft het enige wat echt interessant is. Wat als je voor de deur van je basisschool een 'time capsule' in de grond stopt met kindertekeningen en er dan 50 jaar later eentje vol cijfers uitkomt. Pa Nicholas Cage bekijkt het eens aandachtig. Wat!? 9/11 Hij gaat meteen googlen. Oh ja, die aanslagen met 2168 doden (ofzo) en dat getal staat er ook. Neeee. Dat wordt een doorwaakt nachtje. Wie heeft dat papiertje in die capsule gestopt. Wat voor paranormaal genie? Het is spijtig dat Knowing er aliens bijhaalt (is de film soms gefinancierd door scientology) Ze lijken gevaarlijk, maar het blijken een soort engelen! (Waarom doen ze dan eerst zo spooky!?) Het einde der tijden nadert en dat zorgt voor een waanzinnig einde. Dat zadelt Cage namelijk op met het dilemma: laat ik mijn zoontje ten hemel stijgen voor 'the reckoning'.

Somers Town
Er klopt nagenoeg niets aan deze film en toch is het een zeer sympathiek werk, niveau afstudeerfilm. Volledig gefinancierd door Eurostar trouwens. Een kunstzinnige reclame-spot van een uur dus, grotendeels zwart-wit met een Eurostar-einde in kleur! Een Poolse jongen woont met zijn pa in Londen. Pa werkt als bouwvakker, maar de jongen verveeld zich, hij struint wat over straat waar hij een This Is England-achtig straatschoffie tegenkomt. (Geen toeval want dat is ook een film van Shane Meadows) Ze sluiten een onwaarschijnlijke vriendschap, die nergens geloofwaardig wordt. De Pool is een zijig kunstzinnig type terwijl het schoffie een praatjesmaker is. De Pool fotografeert en heeft al een hele stapel foto's van een Franse serveerster uit een nabijgelegen cafeetje. Het schoffie is ook meteen verliefd. Dan volgt DE scene die de film de moeite maakt, a la Butch & The Sundance Kid en Bacharach. Er klinkt een Britpop-liedje en de twee gastjes halen het meisje op met gevonden rolstoel van haar werk en rijden haar naar huis. Supersentimenteel en superromantisch natuurlijk. En bij voltooiing van de missie krijgen ze allebei een zoen. Dan is het materiaal van de regisseur zo'n beetje op. Verzint hij een ergerlijke twist en doet hij die scene aan 't eind nog een keer over. In Parijs natuurljik! Na eerst met de trein zijn gegaan. Op dat moment wordt het wel erg ongeloofwaardig. (Het Liv Tyler-meisje zou beter moeten weten dan die jongens het hoofd op hol brengen) Toch was er wel een oplossing geweest, het slottreinreisje (in Super-8 kleur dus) had gewoon niet meer 'in character' moeten zijn, maar de acteurs. By the way, ik had bijna voor het eerst wat mp3's gekocht. Vond de soundtrack op een site voor 15 cent per nummer. Zou minder dan een dollar in totaal worden, da's nou eindelijk een acceptabele prijs voor mp3's. Ik schrijf me in en denk.. Waar blijft toch dat addertje. En jahoor, je moest minimaal 15 dollar in je online kluisje storten. Laat maar. Inmiddels binnen via torrent. Tja!

Away We Go
Wel Sam Mendes, maar niks van Towelhead of zijn eerdere stiel, komt natuurlijk omdat Eggers het scenario schreef (met z'n vrouw geloof ik) Dat is trouwens wel bijzonder onambitieus van structuur, als je zijn romans in gedachten houdt. Echt grappig is 't trouwens ook al niet, er zijn zelfs een paar tenenkrommende momenten. Al zijn die vast de bedoeling. (Maggie Gyllenhaal speelt bijvoorbeeld een zweverig type, Vashti Bunyan op de stereo en NO STROLLERS) Een koppeltje 'fuck-ups' (John Krasinski en Maya Rudolph) gaat op reis, nu een eerste baby op komst is en grootouders naar Antwerpen vertrekken. (Da's al bijna Breda, dat wil ik ook nog een keer in een Hollywood film zien hoorrr) Ze bezoeken vage kennissen en familie, eerst lijkt het nogal melig te worden, maar gaandeweg weet Eggers toch nog wel wat aardige scènes neer te zetten. Een vriendin danst in trance op Lou Reed om een paal ('amateur night') en har man zegt: 'she just had her fourth miscarriage'. De broer van het hoofdpersonage is door zijn vrouw in de steek gelaten en maakt zich zorgen om zijn dochter, met hem is de kans ineens gigantisch geworden dat ze een introvert type wordt, sipt hij. Het stelletje waar het om gaat houdt ondertussen heel van elkaar en dat blijft zo. Geen crises die ongeloofwaardig opgelost moeten worden. Gewoon kabbel de kabbel, ook wel eens leuk.

met hem alleen (als ouder) is de kans ineens gigantisch geworden dat ze een introvert type wordt, sipt hij

De 50 beste films van dit decennium, volgens Time Out New York. Op nummer 1: Mulholland Drive (2001)

Er staan een paar dubieuze keuzes tussen, waaronder Femme Fatale (2002). Plus een handjevol films die ik nog niet gezien heb, zoals Turning Gate (2002), Five Dedicated To Ozu (2003), Kings And Queen (2004), The Mad Songs Of Fernanda Hussein (2001) en de documentaire Domestic Violence (2001). Zit daar nog verplichte kost tussen? En wat is jouw favoriete film van de jaren nul?

Gelijkspel Inland Empire en 2046.

Oh god, dat betekent dat ik wellicht voor subs ook zo'n monsterlijk lange lijst moet aanleggen van films, die rangschikken en motiveren. The horror, the horror...

ook stom bij films had ik er nog niet eens over nagedacht, alsof daar het decennium niet eens om voor was. hmm maar misschien is dat nog wel overzichtelijker na te gaan via imdb databases dan muziek (ehh da's gewoon een kwestie van kwantiteit natuurlijk)
van 't weekend maar 'ns naar kijken. een top 10 zonder 2009 erbij (want dat komt later) zou moeten kunnen.

ik heb er een stuk of 15 van die Time Out lijst niet gezien. wow. maarreh die kerstfilm met Deneuve op 8, alsjeblieft zeg. De Palma's Femme Fatale stond al op mijn to see-lijst, maar dacht dat dat niet serieus te nemen raunchy b-film vermaak was. Verder moeten Songs of the Second Floor, YiYi en Claire Denis' Friday Night zeker nog gezien worden.

Femme Fatale ziet er gelikt uit, zoals te verwachten bij een De Palma, maar de belangrijkste ommezwaai in de plot is beneden peil.

YiYi is prachtig. Denk overigens dat het aandeel Aziatisch groter had gemoeten. Waar is Hou, of Tsai ming liang? Overigens is het ontbreken van de Coen brothers een veel grotere verrassing voor een amerikaans lijstje. Toch staan er verrassende overlappignen in met wat ik zelf zou kiezen (Lilja 4-ever, Before sunset). Ook pijnlijk om te moeten constateren dat Woody Allen al tien jaar geen grootse film meer heeft gemaakt. Anti-komedie Match point komt nog het dichtst in de buurt.

Het ontbreken van de Coens is inderdaad een verrassing. Geen No Country For Old Men, maar wel The 40-Year-Old Virgin (!)

goed ik heb een voorselectie van 150 titels geloof ik... :P

Opvallend dat Spirited Away zo hoog staat, ik dacht dat animatiefilms nooit echt serieus genomen werden.
Geweldige film inderdaad, maar als je ziet welke film ook de lijst gehaald hebben...

Mulholland drive op 1?
Als het plot je duidelijk wordt wint de film wel echt aan kracht, toegegeven, maar het maakt hem nog geen meesterwerk.
The 40 year old virgin?
Miami Vice?
Of Punch Drunk Love? weliswaar een leuke film, maar een meesterwerk? Kom op zeg!

*Omar wordt langzaam wakker en ziet vanuit zijn linkerooghoek wat er nu weer over punch-drunk love wordt gezegd*

Huh? :) Wat er over Mulholland Drive wordt gezegd misschien, maar Punch Drunk Love heb ik niet zo'n uitgesproken mening over (denk ik, of had ik die ooit?) Vond het wel aardige poging tot indie-achtigheid met inzet van normaliter onuitstaanbare acteur, maar dat is het wel zo ongeveer.

Ik ga een poging tot een top-10 doen uit de losse pols weliswaar en de eerste drie vind ik gewoon even goed.

1. Inland Empire
2046
The New World
4. Waking Life
5. The Atrocity Exhibition
6. Mulholland Drive
7. Being John Malkovich
8. Lost in Translation
9. Hauru no ugoku shiro (Howl's Moving Castle, bitches!)
10 Code 46

zoiets...

ik heb iets van een top 35 af! (beetje bizar getal) jawel. beetje lafjes lijstje vind ik zelf, maar wel in the process om over elk van die filmpjes wat te pennen. dus dat komt tzt wel online. :)

Being John Malkovich is van '99..

Being John Malkovich is van '99..

Joh, zo oud alweer? (in Nederland releasedatum 30 maart 2000, lees ik ;)

Nou dan maar alles opschuiven en Ying xiong op 10 (Hero, weet je wel.)

István Szabó: Oberst Redl (1985), Hanussen (1988).
in de movietheek kwam ik er ineens achter dat een van mijn lievelingsfilms (Mephisto, 1981) onderdeel is van een trilogie.
het tweede deel kon me gisteravond wat minder bekoren (schets naar waargebeurd verhaal van een homoseksuele kolonel uit de dubbelmonarchie die later carriere maakte als spion, ontbeert de spanning van de andere twee delen en is vooral traag, in plaats van traag en onheilszwanger), maar Hanussen is minstens zo indrukwekkend als Mephisto.
Klaus Schneider, wederom Klaus Maria Brandauer op de toppen van zijn kunnen, raakt in WO1 gewond aan zijn hoofd en maakt kort daarna carriere als toekomstvoorspeller in de varietewereld van Wenen. Onder zijn artiestennaam Hanussen klimt hij via Duitse steden op tot de decadente theaterwereld van Berlijn in de jaren dertig. Aldaar zegt hij aanvankelijk zich niet met politiek te willen inlaten, maar tijdens een persconferentie wordt hij door de media overgehaald om toch een politieke uitspraak te doen: dan voorziet hij de machtsovername van Hitler als rijkskanselier en later de rijksdagbrand ('Feuerrot is der Himmel ueber Berlin!' gilt Hanussen in een zeer aangrijpende scene).
In alledrie de rollen gaat het over de uiterst subtiele mechaniekjes rond ijdelheid en macht, integriteit en corruptie. KM Brandauer overrompeld vooral omdat hij zo verleidelijk charmeert, en dan terwijl hij steeds verder afdrijft van zijn moraal de radeloosheid in zijn gezichtsuitdrukking weet te leggen. Bijzonder fraai ook hoe witgeblakerd licht een visueel motief vormt in deze triologie: nabij de immoraliteit verdwijnt alles in een nietsontziende leegte die pijn doet aan het netvlies van de kijker. Letterlijk filosofisch materiaal waar je je als een nitraatfilm aan kunt branden. Moest ook vaak denken aan Inglorious Basterds en Das Weise Band, die als even naargeestige ervaringen meer dan me lief is naar boven kwamen drijven bij het bekijken van Brandauer.
Wat deze trilogie werkelijk onthutsend maakt is drievoudig: 1. het is allemaal eergisteren gebeurd, zo nabij, 2. er is niets wezenlijks veranderd in de huidige 'democratie' en 3. ik ben er persoonlijk niet van overtuigd dat dit nooit weer kan gebeuren.
Bij de steeds harder brullende nazi's moest ik helaas ook aan het walgelijkste woord van 2009 denken: kopvoddentaks. Deze overgevoeligheid schijnt tegenwoordig a sure sign of membership van de linkse kerk te zijn, maar ik krijg die analogie toch niet uit mijn hoofd.

Er zijn gewoon een paar akelige paralellen, maar ik weet ook nog steeds niet of uitspreken ervan nou goed is of slecht is. Het lijkt koren op de molen voor Wilders' slachtofferrol maar ja, ze zijn er. Misschien gewoon een ander, minder gevoelig liggend, regime kiezen. :)

Viel gisteren in Skin, had ik al gezien en hoewel een opeenstapeling van misschien erg veel toevalligheden op elkaar toch weer niet drooggehouden. Met dank aan de acteerprestaties van Buisman en De Hoog.

Ook Anvil! herbekeken, van dvd (wat is het toch bloedirritant om 5 minuten trailers te móeten kijken voor de film begint, als bedankje voor het braaf kopen van de dvd), en die was de tweede keer nog net zo mooi.

Verder: The Wicker Man en Александр Невский (Alexandr Nevski), twee zeer verschillende klassiekers, de Eisenstein film vooral educatief als een stukje filmhistorie, de eerste erg fraai en verrassend genoeg bijna een musical en toch zeer geslaagd.

They Drive By Night
En alweer wordt daar een noi-pareltje opgedoken. Alhoewel noir. In het eerste uur is dit een mengeling van truckerfilm (als dat genre zou bestaan) en komedie. En beide elementen zijn zeer geslaagd. De film maakt op bijna didactisch verantworode wijze duidelijk hoe het leven van een trucker is in de thirties/forties. (En je kunt je afvragen of het tegenwoordig zoveel anders gaat) Vrachtjes ophalen, 's nachts terwijl je bijna in slaap valt doorkachelen om op tijd te zijn, afgezet worden door de bazen en dromen van genoeg verdiensten om voor jezelf te kunnen beginnen, maar daar heb je een vrachtwagen voor nodig, DUS leen je geld wat je niet afbetaald krijgt, dat werk. Het komedie-aspect is zo mogelijk nog geslaagder. Een spervuur van zeer grappige one-liners, seksistische opmerkingen over en weer (ook de vrouwen staan hun mannetje wel) George Raft en Humphry Bogart, die nagenoeg dezelfde stem hebben, zijn zeer geloofwaardig als twee hosselende trucker-broers. Bogart heeft een vrouw thuis, die graag kinderen wil, maar daar is geen geld voor. Raft versierd in de loop van de film een stoere serveerster. (Ann Sheridan) Die laatste heeft echter concurrentie van niemand minder dan een jonge Ida Lupino, de vrouw van een melige bovenbaas (een vriendelijke man die wil voor zichzelf is begonnen) In de eerste scene dat we de vrouw zien zit ze op zijn bureau als Raft binnenkomt. Ze kijkt hem aan met een mengeling van geilheid en de omhooggevallen hautain van een meisje uit Wassenaar. Killing! Een van Lupino's meest gedenkwaardige rollen. Na een uur denk ik, dit is toch geen noir, eens denken, wat zou er kunnen gebeuren. Overspel (oh ja daar waren toch al wat hints van) en moord natuurlijk. Komt allemaal voor de bakker. Ik vond het eerste uur stiekem beter, maar het blijft een prima film hoor.

Funny People
(ook in weeklijstje)
Een groot fan van Judd Apatow zal ik nooit worden, maar met Funny People komt hij ambitieus uit de hoek en dat valt zeer te waarderen. Funny People duurt liefst tweeënhalf uur, veel te lang natuurlijk voor iets wat uiteindelijk toch op een verknipte relatiekomedie uitdraait. De meanderende (ook wel persoonlijke) 'fuck off ik doe gewoon waar ik zin in heb'-mentaliteit is echter toch wel stoer en gewaagd. Apatow kan een potje breken bij de studiobonzen. Knocked Up en The 40-Year-Old Virgin brachten ongetwijfeld bakken met geld binnen en dan hebben we 't nog niet over de films die hij schreef en/of produceerde. Funny People eerste vijf minuten zijn ironisch genoeg meteen de beste van het hele epos. Over de intiteling zien we in gruizige beelden Adam Sandler met wat vrienden wat prank calls plegen, cut naar een (zogenaamd) oudere en wijzere versie van de man in een enorme villa. Hij zwemt wat baantjes en vertrekt. Paul McCartney zingt: 'Say it for goodness sake, it will be a great day'. Mensen op straat adoreren de comedian, willen met hem op de foto, vragen om handtekeningen. Alleen de paparazzi ontbreken vreemd genoeg, zoals ze in de hele film niet bij de pinken zijn. Sandler bereikt plaats van bestemming, schuift aan achter een bureau en de dokter vertelt hem dat hij terminaal ziek is. Vier woorden: Man on the Moon.  Wat Apatow natuurlijk ook weet. Hij zadelt Sandler eerst op met regular Seth Rogen, als ingehuurde vriend (en slechte stand-up comedian) voor de vereenzaamde en arrogante celebrity. Na een fijn eerste uurtje met qua ziekteverschijnselen al verdacht weinig munitie (één montage) komt de wending. Makkelijk te raden, maar ook daarna zat ik nog cru te denken: laat 'm alsjeblieft alsnog sterven! Funny People verandert ondertussen, als gezegd, in een chaotische relatiekomedie, met Sandler die in zijn tweede (of laatste) kans-leven terug wil naar zijn eerste echte liefde, die opgescheept zit met Aussie zakenmannetje Eric Bana. Een afgrijselijk ongrappige rol. De film is op dat moment al door de hoeven gezakt met als een van de dieptepunten een absurde cameo van Eminem. Hij lijkt een wassen pop van zichzelf. Sander op zijn beurt doolt rond als Ben Stiller in een waardeloos vehikel en Seth Rogen's non-acteren en lage lachje worden ook weer in ras tempo onuitstaanbaar. En dat terwijl ik hem in het eerste uur voor het eerst sympathiek vond. Het klinkt wat raar en misschien is het een gevalletje heel snel tevreden, maar die eerste geniale minuten, die echt nog wel even nawerken zijn voor mij genoeg. Dat is toch wat uiteindelijk blijft hangen. Goede soundtrack ook met bijvoorbeeld James Taylor op een MySpace-schnabbel en Rogen die een cheer up play-list samenstelt en daar met Warren Zevon's Keep Your Heart aankomt. Te confronterend voor de comedian, die liever zelf mensen met ranzigheden provoceert, zoals de intiteling al illustreerde. Hij waagt zich  nog even aan internetdaten. Meisje vertelt enthousiast dat ze vaker JDate. "Wat is dat dan?" "Een database vol Joodse singles." "I thought Jewish people didn't like to be on lists..."

Public Enemies
Oh dus daar heeft Dilinger Escape Plan die naam vandaan. Johnny Deep speelt Dilinger, de bankovervaller en ontsnappingsartiest. Hij zou in de thirties (de depressie-tijd) een held van de gewone man zijn geweest, maar deze vlakke film roept weinig sympathie voor hem op. Ik las eens dat toen hij dan eindelijk gepakt (= afgeknald) werd 'groupies' bebloede lappen van zijn blouse meenemen. (Of was 't nou zijn zakdoek) Dat is hier al niet te zien. Het einde is desalniettemin best gedenkwaardig, Michael Mann is dan ook geen amateur in spanningsopbouw. Christian Bale is de federaal agent die Dilinger achterna zit en in die rol maakt hij meer indruk dan Depp. Al zijn z'n Texaanse hard-boiled hulpjes ook wel stoer. (Met name Stephen Lang) Een andere aardige scene is een klopjacht in het bos. Er is niemand die geweerschoten zo in your face laat knallen en galmen als Mann. Lekker bruut wel, maar verder toch een weinig memorabele period piece.

Fifty Dead Men Walking
Aha, mijn favoriete conflict. The Troubles. Fifty Dead Men is niet super, maar de moeite waard omdat het eindelijk een film is die een voorkeur voor de unionisten lijkt te hebben. In dit soort films zijn de underdogs van de IRA toch altijd de helden, met de Britten als koloniale agressors. Die ze vast ook wel zijn, al las ik wel dat de unionisten in de 'counties' van Noord-Ierland toch echt in de (ruime) meerderheid zijn. Het zijn de jaren '80, jonge schoffies hangen op straat, dealing and wheeling. De IRA wordt afgeschilderd als martelende katholieke jihadi's, die de buurten terroriseren als een soort gedachtenpolitie. Hoofdpersonage (en small time crook) Martin McGartland trekt zich daar weinig van aan, wat hem het respect oplevert van Ben Kingsley, gave verweerde kop in de beste rol van de film, die een Britse 'handler' speelt. (Een man op zoek naar mensen die voor hem kunnen spioneren) Hij ziet McGartland als een uitstekende IRAt en weet hem op de een of andere manier te overtuigen. Hij rolt er als vanzelf in. Een wat moeizaam aspect aan de film, waarom zou zo'n laconiek figuur eigenlijk zijn leven riskeren en zijn maten verraden. Hij lijkt nergens in de film overtuigd van de goede zaak. Echt undercover doen ze ook niet, bij de geboorte van zijn baby komt Kingsley gewoon op visite in het ziekenhuis (en wordt bijna betrapt) en de IRA-maten beginnen zich na een tijdje ook af te vragen waar de informant toch zo'n mooi huis met mooie spulletjes van betaald. Op dat moment is het allang te laat en wordt McGarland een dead men walking die door zijn acties er een stuk of vijftig heeft gered (zie titel)

Treeless mountain: met liefde gemaakte film van de regisseuse die ook het aimabele "In between days" maakte. Gaat over een jong stel kinderen waarmee heen en weer gesold wordt als moeder ervandoor gaat om haar huwelijk te redden. Thematisch nauw verwant aan "Nobody knows" van Koreeda en daarbij tevens nogal in het niets vallend. Maar ja, "Nobody knows" was dan ook een van de beste films van het aflopende decade (ja, mijn handen beginnen te jeuken!).

Terribly happy: Scandinavische film die een moeilijk eerste drie kwartier (al te doorzichtige en tevens wat ongeloofwaardige 'gekke' arthouse) weet te compenseren in de tweede helft door van ongeloofwaardigheid een sport te maken. Het is een beetje Lynch meets Kaurismaki. Sympahtiek, maar een beetje dezelfde Scandinavische gekunsteldheid waardoor ik Adam's apples destijds ook niet zo trok.

Milliennium: men who hate women: Ja en nee. Zat toch 2,5 uur geboeid te kijken, want het verhaal is behoorlijk spannend en houd je bij de les. Maar er rammelen toch wel een paar dingetjes. De ongeloofwaardige fysieke relatie die zich ontwikkelt tussen de hoofdpersonen (typisch zo'n literair "moetje" dat je bijvoorbeeld ook aantreft in Marcel Mörings "In Babylon"). Daarnaast is het weer zo'n film waarin de lesbienne weliswaar aan de goede kant staat maar toch heel opzichtig een verknipt persoon is. Ik dacht dat we Hollywoods 80er jaren nu toch wel achter ons hadden gelaten.

Maar ja, "Nobody knows" was dan ook een van de beste films van het aflopende decade (ja, mijn handen beginnen te jeuken!).

jaa hij staat op eh 15 ofzo bij mij, stukkie voor 60% af, komt wel in de loop van deze of volgende week.

Terribly Happy > Adam's Apples, ai dat voorspelt weinig, maar Lynch meets Kaurismaki dan weer wat meer.

en verder otm wat betreft Men Who Hate Women.

Terribly Happy kan geen kwaad als tussendoortje. Al wil ik ook weer niet teveel tijd aan tussendoortjes besteden. Een reden waarom ik nog steeds niet naar het Noorse North (Rune Denstad Langlo, 2009) ben geweest. Gisteren wel in sneeuwsferen beland dankzij Downhill Racer (Michael Ritchie, 1969), een karakterstudie over een egocentrische Amerikaanse alpineskiër (Robert Redford). Gene Hackman doet ook mee (als coach). Redford maakte drie jaar later met dezelfde regisseur The Candidate, een politieke film met vergelijkbare trekjes.

Ik was ook verbaasd over de vele sterren die Millennium dit jaar in de filmpers kreeg. Wat Olaf zegt: zeer onderhoudend en ondanks de lengte toch niet te lang, maar is dit nu echt zo heel bijzonder? Een paar weken geleden zag ik de Franse thriller MR 73 (Olivier Marchal, 2008) dat min of meer in dezelfde hoek zit, maar met interessantere personages en een beklemmendere sfeer. Het helpt natuurlijk dat Daniel Auteuil de hoofdrol speelt en dat Philippe Nahon (de paardenslager uit Seul Contre Tous) zo’n angstwekkende kop heeft.

vido,
hoe is de kwaliteit van die All Towmorrows Parties dvd? zijn die live-beelden en geluid een beetje te pruimen?

Volgens The Wire moet je erbij geweest zijn.

@ Martijn..dat probleem heb ik met alle concert-dvd's...

De waardering van de docu All Tomorrow’s Parties hangt inderdaad wel af van het feit of je wel of niet zelf op het festival geweest bent. De kritiek van The Wire dat de film weinig informatie geeft over het hoe en waarom van het festival wordt dankzij de extra's op en bij de dvd gedeeltelijk verholpen. Maar de beelden en het geluid zijn prima. Tussen de amateurbeelden zitten veel namelijk professioneel ogende concertregistraties. De montage is heel knap gedaan. Ik heb overigens geen Hollandse koppen tussen het festivalfeestgedruis kunnen ontdekken, ook niet tijdens de podiuminvasie bij Iggy Pop.

Anonyma
De Duitsers zijn de laatste tijd druk bezig met hun eigen lijden en goede daden in die welbekende oorlog. En dat terwijl ze blij mogen zijn dat ze nog op de kaart staan, puh! Maar serieus, die nazi in China-film laat ik wel aan me voorbijgaan, maar Anonyma behandelt een stukje wereldoorlog wat je niet vaak ziet: het Berlijn net na de bevrijding, met uitzinnige zingende Sovjet-soldaten die al snel op een plunder- en verkrachtings-spree gaan. (Vreemd wel dat Maria Braun uit die film van Fassbinder daar helemaal geen last van had, die zat zeker in een andere sector met bijvoorbeeld de Amerikaanse soldaat die ze zelf versierd) Het hoofdpersonage van Anonyma is zelf (getrouwd met een) nazi, beetje een Mabel Wisse Smit-typetje, opportunistisch oprijdend tegen de mannen met macht. Dat komt ook nu van pas want nadat het soldatenvoetvolk een paar keer over haar heen is gegaan bedenkt ze dat ze wel wat bescherming kan gebruiken en papt ze aan met een hogere pief. Met wie ze ook op intellectueel niveau kan converseren. De hogere Sovjets leveren naast bescherming ook eten, wat vol vreugde wordt ontvangen door het dure Duitse appartement dat nu vol zit met 'verslagenen'. Zorgt voor wat mooie pijnlijke scenes, als je zo lang in Hitler en co hebt geloofd is het lastig om je nederlaag toe te vegen. Alles lijkt te eindigen met een even treurige als uitgelaten dansscene. 100 minuten, het was mooi zo. Film gaat echter nog een overbodig half uur door, met nog wat meer moeizame toenadering en de wending die ook al in Die Ehe der Maria Braun zat.

A Film With Me In It
Dit moet een komedie zijn, maar in het design van zowel beeld (blauwig als Se7en) en muziek (spannnnnend) gaat het al mis. Volkomen verkeerd, al is de valkuil lastig te omzeilen als je een komedie probeert te presenteren waarin de een naar de andere gruwelijke dooie valt. Het hoofdpersonage (een sappelend acteur) heeft een fijne uitgestreken Franse chansonnier-kop, maar ook de acteur erachter blijkt weinig talent te hebben. Hij woont in een appartementje met zijn verlamde broer en zijn (te mooie/te jonge) vriendin. Die hem dan ook verlaat. Cruciale rol speelt ook een al even talentloos scenarioschrijver, die gelukkig wel wat ideetjes heeft als de doden beginnen te vallen. Dat gaat op z'n cartoonesks, maar als je dat dan toch doet had het nog spectaculairder van mij. Al is de rol die een klarinet speelt wel geinig. (Een van de schattigste momenten is als de acteur, als een soort Woody, met een zelfgebrande 'play along' cd lekker meetoetert) Goed je zit dus met al die doden in je huis en je wilt niet gearresteerd worden. De oplossing is best leuk gevonden, maar erom lachen kon ik er al niet meer.

Welcome
Confronterende film van Lioret, waarvan de echt schokkende momenten in het begin zitten. Het is wel eens goed om weer te zien hoezeer we al in een Fort Europa leven. De beelden van de haven van Calais zijn van een Code 46-achtige SF-gehalte. Rijen met vrachtwagens en daartussen de verschoppelingen, die al klauterend in een vrachtwagen proberen te komen, waar ze dan een zak over het hoofd doen om niet betrapt te worden als de grenscontrole langs komt met de lange naalden-zuurstofcontrole... Even onaangenaam is hoe de politie de lokale bevolking ontmoedigd om de illegalen te helpen aan onderdak of voedsel. (Daar staan kennelijk pittige gevangenisstraffen op) Ze bestaan gewoon niet. In een van die vrachtwagens zit een Koerdische jongen, die het trucje met die zak niet volhoudt en tot woede van zijn mede-passagiers ze verraadt. Jammere aan de film, waar heel veel dingen wel wat braafjes in elkaar steken is het feit dat hij een traumaatje voor zakken over zijn kop heeft. Wat is er mis met 'het' gewoon niet kunnen? Nou ja, dat zou misschien vreemd zijn aangezien de jongen een sportief figuur is, een goed voetballer en een uitstekend zwemmer. Dat is inderdaad het volgende plan, gewoon overzwemmen. (Lastig met tankers enzo) Hij neemt les bij zwemleraar Simon (Vincent Lindon) Die zit zelf in een scheiding, is dus extra gevoelig. Jammer detail, zijn bijna ex helpt bij de voedseluitdeling, waardoor ze dus allebei goed zijn. Zij maakt zich ook ergens druk dat de illegalen ook de supermarkt niet in mogen. Als Simon later dan illegalen in zijn huis neemt is ze daar toch niet blij mee. Dan is het dichtbij, had je kunnen denken, maar het gaat haar dus om het gevaar dat de onderdakgever loopt. (Dit is een ingewikkeld manier om te zeggen dat ze dus bij de vrouw een kans missen om haar meer in grijstinten te schilderen) Ook niet supernoodzakelijk zijn de beelden uit Londen, waar we een Koerdisch gezin zien, met het meisje waarmee de jonge zwemmer herenigd wil worden. Voor haar dreigt uithuwelijking. Was spannender geweest als ze die kant van het verhaal alleen doorsijpelend in gejaagde telefoongesprekken hadden laten horen. Ondanks al die minpunten wel een boeiende film, en het hart een vader, aangenomen zoon-relatie, is prima.

De Viagraman
Documentaire die mijn idee maar eens bevestigde dat alles wat niet aan een bepaald ideaal voldoet als een ziekte wordt gezien die genezen dient te worden. Daarnaast stinkt het behoorlijk dat erectieproblemen hun intrede deden tegelijk met de lancering van het medicijn.

die man leek een beetje op Cantona vond ik.

http://images.worldcupblog.org/fra/cantona.jpg
http://www.neerlandsfilmdoek.nl/upload/viagraman/viagraman.jpg

verder maar 2 minuten van gezien hoor kuch. ;)

Welcome - Jammer detail, zijn bijna ex helpt bij de voedseluitdeling, waardoor ze dus allebei goed zijn.

Is de motivatie van Simon in eerste instantie wel zo Samaritaans? Door de Koerdische jongen in huis te nemen probeert hij toch in het gevlei te komen bij zijn ex?

Ik vond de beelden uit Londen wel noodzakelijk. Het is goed om te zien wat het doel is van de Koerd. Je ziet zo de weinig ideale omstandigheden waar een vluchteling in het Westen in belandt. En door het meisje in beeld te brengen, begrijp je meer waarom de jonge Koerd desnoods naar Engeland wil zwemmen. Zijn motivatie zou minder urgent hebben aangevoeld als zij een abstractie was gebleven.

Is de motivatie van Simon in eerste instantie wel zo Samaritaans? Door de Koerdische jongen in huis te nemen probeert hij toch in het gevlei te komen bij zijn ex?

oh ja da's waar! hij is dan ook wel een geslaagd personage.

ik denk wat betreft het 2e dat het best zonder beeld had gekund, maarr i see your point.

De bankroet jazz
naar een scenario van Paul van Ostaijen (!) door Leo van Maaren en Frank Herrebouts gemaakte film, gebaseerd op archiefmateriaal uit het Filmmuseum. Muziek: subtiele soundscape, plus nieuwe score van Wouter van Bemmel, en a whole range of early and freejazz. "Misschien wel het vroegste filmscenario, overgeleverd in de Nederlandse taal" wordt ergens in de bijbehorende documentaire gezegd. De bankroet jazz duurt maar 45 minuten maar ik was helemaal verkocht: op dadaistische wijze wordt van alles aan elkaar geknoopt: neerslaan der Spartakusopstand, financiele malaise, sociale onrust en to top it off: jazz als wereldverbroederende tegenkracht. Terzijde: hoe jammer dat de jazz een geheel andere koers nam dan in 1920 kon worden voorzien (de conservatoriumwereld)! Een bijzonder knappe film, die ondanks dadatechniek zelfs (juist) ook emotioneel weet te raken. In zekere zin ook scherpzinnig actueel, wat betreft malafide bankpraktijken. Ik lees dat vanaf mei 2010 dit project on tour gaat. Boek is trouwens prachtig uitgegeven: twee versies van het scenario plus facsimileversies en essay over de onstaansgeschiedenis, plus dvd met allerlei extras. Aanrader!

Femme Fatale ziet er gelikt uit, zoals te verwachten bij een De Palma, maar de belangrijkste ommezwaai in de plot is beneden peil.

DePalma kijk je niet voor het plot, die kijk je voor de mooie sets en mooie vrouwen en de onderstroom van waanzin. Beetje de Amerikaanse Argento eigenlijk.

Miami Vice?

Omar heeft gelijk dat er te veel in getelefoneerd wordt, maar qua broeierige, slicke thriller is dit inderdaad onovertroffen. Beetje zelfde verhaal als DePalma eigenlijk, alleen is Mann beter in plots en karakters, maar ook wat saaier/conventioneler.

Godsamme, heb ik eindelijk die top zoveel af, zie ik dat Being John Malkovich uit 1999 is... Nou, Miami Vice maar gaan kijken dan...

heh tegen dat probleem liep OMC hierboven ook al aan. Maarr Being John Malkovich ging wel pas in 2000 hier in premiere. dus wat dat betreft...

vraag me af of je voor Miami Vice die serie gezien moet hebben om er echt van te genieten.

vraag me af of je voor Miami Vice die serie gezien moet hebben om er echt van te genieten.

Volgens mij is juist beter van niet anders zit je maar steeds tegen die Don Jonson - Droopy vergelijking aan te hikken, terwijl het op zich wel een geslaagde Mann is.

Voor de top-10 ipv Being John Malkovich (1999) moet natuurlijk Cha no aji (2004) staan. The Taste of Tea weet je wel. Wonderbaarlijke film (maar daar waren we het allemaal voor een keer wel over eens. :)

Mijn eerste deel staat op de voorpagina.

D.O.A.
Geen Death or Alive (wat een noir over een klopjacht zou kunnen zijn) maar het veel mysterieuzere Death On Arrival. D.O.A. is een classic, en veruit de bekendste film van, normaal gesproken maar hier dus niet, cinematograaf Rudolph Mate en hoofdrolspeler Edmond O'Brien. In het openingsshot strompelt laatstgenoemde een politiebureau, een (vanzelfsprekend) beroemd tracking shot door lange gangen, wellicht een metafoor voor zijn tunnel of death, want als hij neerploft op een stoel vertelt hij de hoofdagent. I wanna report a murder. (Who was murdered?) I was! Begin van de raamvertelling. O'Brien is een small town accountant met een secretaresse die bijna hysterisch op hem verliefd is. Ze blijft hem de hele film bellen, voor korte komische intermezzi. Nou ja, komisch. Ze is erg irritant, maar da's de bedoeling. O'Brien vertrekt naar San Francisco (typisch voor noir, ik weet eigenlijk al niet meer waarom, oh ja hij moest er gewoon even uit!) waar hij in een of andere conferentie belandt, vol prachtvrouwen. Elke keer als ie er eentje spot klinkt er een cartoonesk wiiit wiieeeuw-geluid, waar volstrekt geen verklaring voor wordt gegeven. Bizar. Hij wordt maatjes met wat feestvierders en ze belanden in een jazzclub, altijd leuk. Daar zit een dametje aan de bar die de muziek helemaal 'far out' vindt. O'Brien probeert haar te versieren (de liefde van secretaresse thuis komt echt alleen van haar kant, zolang hij haar niet nodig heeft) wat niet echt lukt. Na een in alcohol-gedrenkte nacht is O'Brien terug in zijn hotelkamer, en hij voelt zich waardeloos. Twee dokters bevestigen het. Hij heeft last van een Litvinenkootje, jammer dat zijn haar niet uitvalt, in de loop van de dagen. Hij heeft nog een paar dagen om de daders te vinden, wat met de gebruikelijke noir-chaos gepaard gaat. Paar femme fatales, in scène gezette zelfmoorden en meer van die dingen. Bijna alles blijkt een zijspoor en hoe het nou precies zit moet je niet aan mij vragen.

Moon
Alle Droomstoffeerders opgelet, de zoon van Major Tom brengt intellectuele sci-fi naar het grote scherm. Een zeldzaamheid. Ik hóud niet eens zo van het genre en zat toch al in mijn handen te wrijven van plezier. De film leek ook om in een vloek en een zucht, dus vermakelijk is ie zeker. Of ie echt blijvende kwaliteiten heeft, is een heel ander verhaal. Regisseur Duncan Zowie Jones doet zichzelf zeker in het begin tekort, door eer te willen bewijzen aan de klassiekers, terwijl hij daarmee eigenlijk onnodig verwarrende hints dropt voor zijn eigen verhaal. Hij introduceert een astronaut, gespeeld door Sam Rockwell, die met een of andere bulldozer op de 'achterzijde' van de maan werkt. Daar is een soort magische energie-stof te vinden, die de wereld van de totale black-out heeft gered. Hij zit er al drie jaar, in zijn uppie, en is blij bijna naar huis te kunnen. Van al die eenzaamheid heeft ie ze niet helemaal meer op een rijtje, hij mist zijn vrouw en ziet opeens een (heel ander) meisje in zijn stoel hangen. Een duidelijk Solyaris-grapje, waarmee in de rest van de film niks gebeurd. Het schijnt dat hij haar nog één keer ziet, vlak voordat hij, niet toevallig, een ongeluk krijgt, maar ik had dat zelf al gemist en bovendien gebeurd er verder toch niets mee in het plot. Dan is daar natuurlijk een beruchte board computer (hier met de stem van Kevin Spacey) die net als in Kubrick's 2001 wel eens slecht zou kunnen zijn. Ook daar zijn weer in het begin wat hints voor; de computer belt met de basis op aarde, terwijl de verbindingen kapot zouden zijn. Ook dit blijkt later een dwaalspoor, wat de echte sci-fi liever misschien wél geslaagd ambigu vind. Diezelfde robot zorgt trouwens voor een prachtig moment, het ding toont zijn emoties per welbekende smiley, die het op een cruciaal moment, begeleid door een lekker pianoriedeltje op een janken zit. Ik twijfel of ik dat plotpunt moet vertellen, in wezen in Moon namelijk een echt kort verhaal, met één simpel gegeven/twist. De liefhebber moet dat toch zelf maar gaan zien, laat ik volstaan met te melden dat Sam Rockwell het heel druk had. De film blijft ondertussen toch lichtjes haperen, om nog maar een voorbeeldje noemen: in wat een schokkend moment had kunnen zijn, stelt de film visueel teleur, door de 'ontdekking' (het is meer een bevestiging) die de ruimtevaarder doet, veel te verscholen te presenteren. Kom op, het is een film, dat deden ze in the Matrix toch beter, of ik moet het in mijn herinnering hebben aangevuld.

The Bank Dick
Ja van banklullen hebben we tegenwoordig ook weer last, maar hier wordt een private detective bedoeld. Klinkt als een noir, maar dit is een WC Fields-verhikel. Een klassieke komediant waar ik nog nooit wat van gezien. Dit was een van zijn laatste en bekendste successen, maar ik zag het niet zo. Misschien is het een aquired taste. Fields refereert zelf nog aan Chaplin en Keaton, maar hij mist (geen schande) het genie van de eerste en Keaton is eveneens beter als de eeuwige schlemiel, underdog. Fields speelt een grumpy oud mannetje, egoïst, drinkeboer en alleshater. Zijn bloedeigen familie haat hem en vice versa. In een van de leukste gags gooit zijn dochtertje een klein vaasje naar hem, waarna Fields de deur uitstapt en met een enorme vaas terugkomt. In eerste instantie lijkt The Bank Dick een film-in-film-film te worden, als Fields voor regisseur moet spelen. Logischerwijs loopt dit in het honderd en binnen tien minuten zit ie rustig op een bankje de krant te lezen als een bankovervaller voor hem neervalt. Fields saves the day en wordt gepromoveerd tot bank dick/bankbewaker. Hij zit echter meestal in het cafe Black Pussycat. Daar ontmoet hij een zwindelaar, die hij meetroont naar de bank om aan een collega (en de verloofde van zijn oudere dochter) wat waardeloze aandelen te verkopen, met van de bank gejat geld. Net dan komt er een bank-opzichter, die koste wat koste uitgeschakeld moet worden. Ik vond het allemaal niet echt grappig, maar de slot-achtervolging, als de bankovervallers een comeback maken is wel zeer spectaculair, met een visueel geintje als 6 mannetjes die in een greppel aan de weg werken, en Fields die daar op noodsnelheid per auto overheen kart, waarbij de mannetjes precies op tijd bukken en weer overeind komen. En dan nog een rondje, en dan lukt het natuurlijk net niet!

Terribly Happy
De vergelijking met Adam's Apples is terecht, het vreemde is dat ik me hier minder aan ergerde, maar ik het gevoel heb dat Adam's Apples toch iets beter was. In elk geval meer hart. Terribly Happy is in elk geval mislukt als komedie en als het spannend had moeten zijn, met een Coen bros-sfeer, is 't ook niet veel. Er is eigenlijk maar 1 geslaagd beeld in die laatste categorie: het meisje dat zodra haar pa haar moeder slaat 's avonds te straat op gaat met een piepende en krakende kinderwagen. Heeft ook wat van de small town keert zich tegen buitenstaander sfeer van Straw Dogs, maar die durfde in elk geval voluit te kiezen voor waanzin en geweld. Terribly Happy wil klaarblijkelijk dat we sypmathie houden voor het hoofdpersonage, wat mij in elk geval niet lukte. De man heeft thuis in Kopenhagen zijn vrouw met een pistool bedreigt, wellicht nadat hij haar in bed met een ander betrapte, hij is overgeplaatst naar de Deense versie van C'htis land. Daar papt de lokale, zeer letterlijke femme fatale opzicht met hem aan en hij trapt er nog in ook. Domme oen. Haar man is daar niet zo blij mee en en deze figuur met cowboyhoed recht van de Zuid-Amerikaanse pampa's zal hem eens dwarszitten. O.a. in een drinkwedstrijd, op dat moment was er helemaal klaar mee. Het einde is ook vrij voorspelbaar als de agent in een soort Dahliaanse oplossing belandt. Had nog wat cynischer gekund door hem daar tevreden mee te laten zijn. Is ie misschien ook wel, wat is er eigenlijk mis met kaarten met je maten?

Bandslam
Een film van een onpeilbare diepte zo slecht. Het moet een coole, hippe film zijn, met verwijzingen naar eels, Arcade Fire en Get Cape Wear Cape (oid) maar uiteindelijk is het meer iets voor als je Evanescence en No Doubt de bom vindt. En wel 4 sterren in de Volkskrant he, en een muziekfilm, genoeg reden om te kijken, leek me. Waar in godsnaam te beginnen. Allereerst zijn er wat esthetische problemen. In het begin wordt het hoofdpersonage door zijn moeder van de bus gehaald, hij moet een jaar of 16 voorstellen, maar aan zijn haarlijn te zien is ie minstens 20. (Dat klopt ook ongeveer, maar ik had 'm nog wel wat ouder verwacht, wat is het toch met het Amerikaanse dieet dat iedereen er zoveel ouder uitziet) Maar goed, denk nog even aan dat zijn moeder 'm van high school ophaalt. Zelfs als de twee een geweldige band hebben en moeder een overbezorgd type is, is het nog ongelofelijk. De twee gaan verhuizen, de sukkelaar denkt nieuwe school, nieuwe kansen. Hij papt al snel aan met 2 meisjes. Vannesa Hudgens (van High School Musical enzo) speelt het i don't give a fuck/alto-meisje, wat ook weer volkomen ongeloofwaardig is. Het arme kind zal wel een perfecte huid hebben, maar er zijn scènes dat ze zo volgeplamuurd met foundation rondloopt, dat het een grap wordt, zeker als ze een eigenzinnig meisje voor moet stellen. Het andere meisje is het meest interessante personage, een blonde voormalige cheerleader, die ineens into rock zegt te zijn. Genoeg van de quarterback, ze wil bij de ekte ekte mensen horen. Een lekker cynisch tintje aan de film, is ze nou wel of niet '4 real'? Zij is zangeres in een bandje dat aan Bandslam mee wil doen en het hoofdpersonage wordt hun manager, hij krijgt ondertussen ook nog gratis wat 'education'... Tot zover zit het allemaal nog redelijk in elkaar, maar dan komt de twist, waar de blondine door de mand valt. Het is een geforceerde, nogal bittere zet, en het maakt haar vol-sla-gen onsympathiek. Wow, durft de film echt dit pad in te slaan? Nee natuurlijk niet! Het wordt weer allemaal gladgestreken! Maar door wie? De moeder van de jongen! Verbijsterend. De film had al tenenkrommende momenten maar het laatste half uur heb ik echt met half open muil en half afgewend hoofd op de aftiteling zitten wachten. Interessante discrepantie trouwens, de critici waren vrij positief over de film, maar het werd commercieel een flop en op imdb is de huidige rating 5.9. Het plebs knows best.

Stella
Eigenlijk helemaal in mijn straatje, al werd ik er toch niet superenthousiast van. Kan ook aan de ondertiteling hebben gelegen, die qua Engels foutloos was, maar wel om de haverklap een zwier aan de knoppen nodig had om in sync te blijven. (Heeft iets met de frame-rate maken, ik beschouw het maar als boetedoening voor illegale activiteiten) Zo veel wordt er overigens toch niet gezegd, en wat er wordt gezegd is zeker het eerste uur vooral in voice-over. Die is van Stella een meisje van een jaar of 12, die naar een nieuwe school gaat in de grote stad. Haar ouders runnen een cafeetje, vol dronkelappen, uitkeringsplukkers, hosselaars en hoeren. Prachtsetting en de casting van de film is op alle gebieden foutloos. Check de kop van haar vader, die zich niet met de opvoeding bemoeit, maar zich met minnaressen en biljarten bezig houdt. Op school zegt Stella gepest te worden, iets wat door de overdaad aan voice-over mij nooit echt duidelijk werd, ze sluit uiteindelijk wel vriendschap met een iets ouder/wijzer Argentijns-Joods meisje. Allemaal best aardig, vol Franse seventies-hits, maar echt interessant wordt het toch pas weer in 't cafe. Daar loert natuurlijk gevaar. Mannen met losse handjes, "kijk ze krijgt borsten!" en applaus bij haar eerste 'period'. Dan vertrekt het gezinnetje voor een vakantie naar het platteland, waar ze klaarblijkelijk eerder woonden, of vaak tijd doorbrachten en Stella nog een vriendin af hebt. De film suggereert voor mijn gevoel op dat moment: kijk, in de stad lijkt het gevaarlijk, maar zie deze ellende. Het vriendinnetje van Stella daar heeft een pa die alcholist is, criminele broers, zussen die eindeloos zwanger raken. White trash zooi dus. Terug naar de stad dan waar het eindelijk goed lijkt te gaan. En dan volgt dan toch nog een duistere twist, die dus al in de lucht had. Veels en veels te laat, in de laatste 10 minuten. Waardoor Stella het binnen een paar minuten weer van zich af moet schudden. (Terwijl je hele leven wel geruïneerd kan zijn) Vond het echt wat flauw en onnodig van de verder best fijne film.

Antichrist
Sorry, maar ik moest hardop lachen toen het kind in het pathetische zwart-wit intro uit het raam donderde. Goed dat ik niet aan de bios zat zullen we maar zeggen. Daarna wordt de film echter best goed, hij viel me best mee. Het is duidelijk dat Von Trier zijn ervarinkjes uit therapie hierin heeft werk, met de aloude trucs van 5 seconden in een uit ademen, "de angst voor de angst", je angsten opzoeken en meer van die dingen. Maak me wel altijd zorgen om Charlotte Gainsbourg, ze had al een lichte hersenbloeding gehad, moet ze nou echt in dit soort films spelen, die ongetwijfeld fysiek/psychisch veel van je eisen. Klein momentje van jammer, Dafoe zoekt zijn echtgenote op in het psychiatrische ziekenhuis waarna de camera na een tijdje op een plant inzoomt, hoe dichter erop hoe meer het op een bos gaat lijken. Van mij had er meteen een 'cut' naar het bos mogen volgen, maar daar komen ze pas later. (Tuurlijk is het wel een voorschaduw) Goed, uiteindelijk gaan ze dus toch naar Eden, waar therapeut Dafoe zijn eigen vrouw probeert te genezen, maar dat wil niet echt lukken. Ik moest door al die herten en bosgeluiden denken aan Ritselingen, een roman van Michael Frijda. (En zoon van de beroemde psy Nico, geen toeval denk ik) Zelfde sfeer. Ander vergelijking is Vinyan, een even krankzinnige film (uit dit jaar) over een echtpaar dat een kind verliest en in dat geval de jungle intrekt. Misschien vond ik het verdriet van die moeder daar nog wel wat beter verbeerld/geacteerd. Gainsbourg is vooral gestoord, met exorcistisch religieuze trekjes. Die van mij niet hadden gehoeven. Midden-gedeelte is prima, de Vos met Slayer-motto is lollig. (En daarvoor het schrikmomentje) De geslachtsdelen-parade van het laatste stuk, hoeft niet van mij. Interessant wel, ik zat te denken, je hebt mensen die zichzelf verminken, maar hoe vaak zou een vrouw zichzelf eh besnijden, zoals hier. Von Trier krijgt altijd gezeur om zijn vrouwonvriendelijkheid en eerlijk gezegd vond ik 't bijzonder jammer dat er aan het einde 1 van de 2 overleeft. Hadden gewoon elkaar kapot moeten maken, waar het lang op leek uit te draaien.