De Draaitafel: Januari

Napolitaanse straatzangger, hmm... is het niet toevallig het originele 'bronmateriaal' van Jorge Ben?

Primordial - To the Nameless Dead
Genreconflict: vikingmetal uit Ierland, dat is een beetje raar. Maar het is wel goed. Tussen Kvass en Kiss the Anus of a Black Cat in en met redelijke 'gewone' zang (zanger doet me trouwens qua geluid aan Bram Vermeulen denken), dus ook voor de niet-liefhebber!

Spice and the RJ Band - The Will
Goede zanger, die Spice, maar het hardere werk van Kayser sprak me niet zo aan. Met zijn nieuwe act is hij gelukkig weer lekker aan het stoneren à la Spiritual Beggars/Mushroom River Band. Niet geniaal, gewoon lekker lomp met net genoeg psychedelische dingetjes om het interessant te houden.

American Steel - Destroy Their Future
Van die echte, echte Amerikaanse arbeiderspunk.

Disfear - Live the Storm
De soundtrack voor alle revoluties in 2008

Club of High Eyebrows - Older Now
Rudeboy gaat jaren 80 indie en postpunk, met sterk wisselend resultaat

Oh ja, en nog steeds Electric Wizard - Witchcult Today en dan met name 'Satanic Rites of Drugula', dat net zo briljant is als de titel doet vermoeden. "Bloodlust! Druglust! Count Drugula!"

is het niet toevallig het originele 'bronmateriaal' van Jorge Ben?

Dat moet haast wel.

Vikingmetal uit Ierland kan natuurlijk best, de Noren hebben Ierland grotendeels in bezit gehad.

Maar de muziek klinkt toch vooral erg Iers imo. De jigs en reels klinken keihard door in de riffs.

En Ewiz heerscht, totale jaren 60 en 70 occulte horrorpsydelica doom, misschien wel het beste in die hoek sinds Spine Of God (van de week weer gedraaid trouwens). Jess Franco kan er trots op zijn.

Nou Omar, als het zo inderdaad zo is, ga maar rap je mond spoelen dan met je 'obscure ouwe lullen gemompel', als je ooit Brazilië nog in wil ;) Jorge Ben is een grootheid in de Musicá Popular Brasileira, schreef bijvoorbeeld "Mas Que Nada" en maakte in de jaren zeventig een reeks prachtige afro/brasil popplaten, aanraders voor wie Caetano en Os Mutantes te freaky vindt. Het nummer in kwestie is trouwens "Taj Mahal" uit 1972; Jorge Ben (die tegenwoordig Jorge Ben Jor heet) heeft er na een rechtszaak keurig de royalties voor ontvangen.

Ik denk toch weer aan de anonieme Napolitaan want ik zit op Youtube Jorge Ben te checken en die heeft ongeveer twee pakjes per dag <i>minder</i> gerookt dan de zanger van deze lo-fi versie.

Heb die mix maar even neergehaald en nee, dat (de braziliaanse opa van Shaggy?) is 'm niet, haha, mijn excuses. Maar goed, over de beste man gesproken, deze lijkt me wat voor jou, fris-lome seventies funk en het schijnt nog over voetbal te gaan ook; vertaling ("speel de bal, speler"?) is welkom :)

Hier staat trouwens leuk jaren zestig en zeventig werk uit Brazilië.

Merda, moet je dat ook nog allemaal gaan luisteren. :) (dat voetballiedje van Ben swingt idd als Brazilië 1970.)

Deze week stuitte ik op Blossom Dearie. Dat is een Amerikaanse jazz-zangeres die, volgens Wikipedia, bekend is om haar "distinctive, girlish voice". Gewoon een lief meisje dus, zij het eentje die inmiddels 81 is. Erg mooi. (In een grijs subjectivisten-verleden probeerde Guuz mij eens middels een compilatie-CD-R aan de jazz te krijgen. Wat niet lukte. Naar nu blijkt daar de CD vol stond met rare toeteraars in plaats van lieve meisjes.)

The Cuties zijn ook lieve meisjes, zij het van een heel andere soort. Uit Spijkenisse, of all places, met een debuutalbum Ah-ah-aah vol lieve pretentieloze popliedjes.

in de kringloopwinkel tussen Polen die op zoek waren naar een bureaustoel ("sorry net allemaal naar Ghana verscheept") nog even Night and Day van Joe Jackson opgepikt. Op vinyl natuurlijk.
Mooi voorbeeld van perfect artwork (insert hier die gebruikelijke lp is beter dan cd qua artwork babbel)
Maar goed.. geniale voorkant, mooi doorlopend op de achterzijde.. En aan de binnenzijde een koddige bandfoto en leesbare teksten. Just perfect.
Steppin' Out is deze ronde mijn favoriet.

Split The Difference van het vergeten Gomez nog even gedraaid, redelijke plaat.. Maar toch tekenend dat ze daarna kennelijk nog een nieuw album (How We Operate) hebben gemaakt (volgens Wikipedia) wat zover ik me herinner niet eens recensies meer in Nederland kreeg. (En waarvan ik nog nooit gehoord had)

Januari is alweer voorbij.
Ik draaide oa:
- nieuwe Radiohead, eerste helft sterk en catchy, tweede helft zakt in, saai en zeikerig.
- veel electro (ik blijf het goed vinden), verse Bunkers waarvan de nieuwe Shemale het hoogtepunt is, ouwe Ultradyne (dik!), een verzamelbox met zes platen van I-F waar ik, tegen alle waarderingen op Discogs in, niet echt over te spreken ben, veel oude acid-nummers van zijn alter-ego Beverly Hills 808303 remastered en opgerekt tot lange gelijksoortige acid-episodes: vast goed voor de dansvloer, maar saai als verzamelaar, drie uur zuur.. misschien verkopen voor veel geld, hehe
- nieuwe Earth, erg goed, dol op sublieme verstilling.
- drum 'n bass mix van King Cannibal & ZILLA, 'Life On The Beat', een van de beste drum 'n bass mixen die ik ooit hoorde (alleen die tracklist al, tering..), hier te downloaden.
- Bruno Pronsato – Why Can't We Be Like Us, rijk gekleurde liefdeshouse, veel beter dan Ricardo Villalobos' Sei Es Drum
- dubstep/tech (ik ben zo waar om) -, losse nummers van The Bug ('Poison Dart' heeft Top 40-potentie!), Vex'D, Scuba, de Soundboy Punishments verzamelaar uit 2007 op Skull Disco (esoterisch graftombe-minimalisme, die verstilling weer)
- de laatste Snares, stijlvervolg op die neo-klassieke met Rossz in de titel, ditmaal te rommelig.
Scout Niblett - 'This Fool Can Die Now, Scout ontdekt op State-X, waar ze deze plaat zo'n beetje in z'n geheel uitvoerde, wat was dat machtig imposant en intiem zeg.. rillingen..
- Alright! van Bogdan Raczynski is steengoed, niemand zal de vervlogen euforie van rave beter verbeelden dan hij.

(ik weet niet of ik dat gecodeer met BBcode ga volhouden.. pfff.)