Schatplichtig

Sec "oude bands" terughoren in recentere muziek... dat is niet zo boeiend. Recente muziek in een traditie plaatsen wel!
Volgens mij zijn we minstens twee belangrijke en voordehandliggende tradities vergeten te noemen waarin Confield past: 1. de Britse industrial vanaf het Industrial-label en nog dáárvoor Brian Eno en Throbbing Gristle; 2. de Britse "hang-up" met reggae (die koloniën toch) en dub in al haar overstuurdheid.

En dan is er nog de technologische pendant... Welke drummer kan die ingewikkelde ritmes van Confield bij mekaar meppen? Alleen een gekgemaakte drumcomputer toch? Ja toch, niet dan? (Nee, ook Mike Portnoy niet)

Wow, dat had ik er nou nooit in gehoord maar op het moment dat ik het lees denk ik meteen "natuurlijk!"

ps. ik had wel al heel slim het commentaar van Bas zien aan komen. Maar je kan wel met Stockhausen etc aan komen zetten maar mijn idee is dat Ae dat in het begin geen ene reet interesseerde, die gasten kwamen naar eigen zeggen uit de electro/breakdance -> rave hoek. En pas later kwam ongetwijfeld de experimentele "klassieke" electronica naast al die nieuwe software eneh Derrida. :)

ps2. rockvariant dub? Neem aan via Hendrix '1983...(A Merman I Should Turn To Be).

Mij zou het niet verbazen als er wel degelijk mensen zouden zijn die het na zouden kunnen spelen. Het Ensemble Modern speelde ook Zappa's Girl In A Magnesium Dress en er was geloof ik ook een gitarist die een 'onspeelbaar' geacht stuk van Reich heeft gespeeld. En zo zijn er nog wel een paar voorbeelden.

Het is meer of een drummer op die ideeën komt. Programmeren levert gewoon een ander resultaat op dan spelen.

Portnoy.. ugh!

Mischien Theo, misschien. Maar ja dan is er ook verder geen discussie, want dan staat alles toch wel vast.

Hendrix in Duitsland? Heel kort volgens mij. Maar ja die platen van hem zorgden wel voor de rest. ;)

Rother en Moebius wisten op momenten ook tot mooi resultaat te komen en wisten met name in de laatste drie nummers te boeien met verknipte elektro én aan Neu! verwante nummers.

Roedelius liet horen waar al die hedendaagse indielectro de mosterd haalt. helaas heeft hij geen gevoel voor opbouw. zijn set bestond uit een lukraak bijelkaar gezocht aantal composities die niet echt bij elkaar aansloten. daardoor klonk het resultaat behoorlijk uit balans terwijl er degelijk mooie stukjes in te horen waren.

MM eerste dag viel me tegen... bij de meeste bands weggelopen... Lambchop (het Amerikaanse debiele stiefbroertje van Belle&Sebastian met een zanger met onuitstaanbare Tindersticks-stem, Jezus wat saai), Under Byen (wel goede Portisheadklonen, maar alle nummers lijken op elkaar) en de megafucking Shins (wat een overschatte band!).
Wel goed: Grand National (ongecompliceerd Brits stamprocken in de trant van Stone Roses en Duran Duran zonder beeld), Automato (Rapture maal twee en ook twee keer zo lekker) en natuurlijk Explosions in the Sky (fijn wausen met de andere nerds).

Blue Highways was zoals elk jaar behoorlijk afzien voor rockers. Zelfs op de mooiste openbare plees van Nederland kon je niet ontsnappen aan dat in Jack D. gedrenkte redneckgewauwel en de door merg en been en B2-blokken gaande gitaren die twèng, wioewie en pling doen. Prachtig: Caitlin Cary (van Whiskeytown); loepzuiver en hele mooie liedjes. Geinig: Victoria Williams (heeft Janis Joplin een dochter?) met Mark Olsen (Jayhawks) als side-kick. Leukste man: Fred "de fries" Eaglesmith.

Ik viel ook bijna in slaap. Eigenlijk was alleen de uitvoering van het klassieke strijkkwartet in het begin leuk. Heeft iemand de componist verstaan?

@Martijn: Het is meer of een drummer op die ideeën komt. Ja, dat had ik moeten zeggen.

@Omar: Bedankt voor de cryptische tracklink :)