Schatplichtig

De zomerhit van Radio Tour de France vorig jaar was dan ook niet voor niets Calexico's cover van Love's Alone Again Or.

Als herintredende dertiger heb ik hier heel veel last van. En bij 'vertwijfelde veertigers' is het waarschijnlijk dubbel zo erg (of gaat dit kwadratisch?). Laat staan bij laid-back vijftigers... om van zestigers en zeventigers met doorboorde schedels maar te zwijgen.
"BRMC lijkt op J&MC", "Interpol lijkt op JD", "Strokes lijkt op VU", "Fennesz lijkt op Coil", "Oneida lijkt op...", enz. Vervelend is dat als je zo'n koppel achter elkaar hoort, je vooral veel verschillen hoort. Maar los gehoord, denk je als ouwe lul toch weer heel erg ook aan die andere...

Is hier een medicijn voor?

Vroegah riep trouwens altijd iedereen Rai Koedah!!! bij de ritmesectie met ambitie. En beneden staat bij het terras een mariachiband te spelen. Uit Polen of Hongarije... En vanavond is Motel Mozaique weer. En daar stond vorig jaar nog Arthur Lee te spelen!
Zonnesteek...

Is deze vraag niet gemakkelijker te beantwoorden als je hem andersom stelt: Zijn er tegenwoordig bands waar je geen vroegere bands in terughoort? Wat mij betreft geen, maar is dat een schande?

Kraftwerk? (ik wel hoor)

in de jazz is het nog veel dramatischer: met de hoeveelheid john coltrane-epigonen kun je een atlantische oceaan volstorten (note to self: not a bad idea, actually!).

en Autechre is inderdaad briljant, dit soort bands staan eenmaal per decennium op. Vgl. "Lick my decals off, baby!" van Captain Beefheart!

Nou Kraftwerk... dat is te poppy. Eerder alles dat naar sonologie en Hermannchen uit Heimat neigt..

Ik als AOW'er hoor zelfs dit in Autechre. Was er-rug goed trouwens; Athanasius Kircher live!

Ja, toen ik op submit had gedrukt dacht ik meteen "eigenlijk zoiets als zeggen dat rockband X door de Velvet Underground is beinvloed." :)
Maar goed een beetje chargerend zou je kunnen stellen dat Autechre tot aan Chiastic Slide eigenlijk alleen commentaar op Kraftwerk leveren (wel heel mooi commentaar etc...blabla).

Het Beau Hiekens ensemble is van grote invloed geweest op een band als dEUS.

Als ik ouwe en poppy elektronica wil luister ik liever naar Perrey & Kingsley trwns, Kraftwerk is een beetje te suf naar m'n zin (met alle respect).

Zit trouwens te denken, voor æ en At en de hunnen had je nog Nitzer Ebb (Belief maar vooral Showtime) en Fortran 5 (Avocado Suite!) die de elekronische dansmuziek van dansvloer naar huiskamer verhuisden.

De bands die het meeste krediet krijgen zijn zelden de grondleggers. Die zijn meestal veel te extreem voor de massa, dan staat er iemand op die er liedjes van boetseert en bingo.

qua looks en sound

Ik denk dat de meeste bands al dan niet bewust refereren aan andere bands qua muziek en looks maar na een tijd OF door de mand vallen en in de marge belanden OF door toevalligheden, gebreken, murphy's law, de chaostheorie, een goeie producent, grenzen (of het overschrijden ervan) een eigen weg inslaan.

De eerste plaat van Primal Scream (sonic flower groove) klonk nergens naar, slappe saaie sixties byrds ruk. Die zou je nu als produkt van een beginnende band geen kans meer geven maar zie; door diverse ontwikkelingen klinkt Primal Scream nu alleen heel erg als Primal Scream.

Of neem Radiohead; dat was in het begin niet veel bijzonders met hun emorock / buckley / pop, maar gaandeweg is de hysterie & experimenteerdrift toegeslagen en kon er een nieuw hoofdstuk aan de popencyclopedie worden toegevoegd. tuurlijk, invloeden van electronica en symfonische (!) elementen waren niet nieuw, maar het knip-en-plakwerk zoals het bij OK Computer (en alles wat later kwam) klonk was heel erg Radiohead.

Cure was niets meer dan een soft post-wavebandje, 3 imaginairy boys klinkt als the strokes zonder alcohol. En een paar jaar later was daar Pornography! Bombastische doomrock waarbij Joy Division verbleekt.

waar het op neer komt:

Als die derde plaat van Strokes of BRMC net zo klinkt als de vorige twee platen kan het boek dicht.

The Stooges maakten met hun punkrock ook maar een handjevol platen, des te interessanter werd Iggy's latere solowerk (bijv. the idiot & lust for life)

Sec "oude bands" terughoren in recentere muziek... dat is niet zo boeiend. Recente muziek in een traditie plaatsen wel!
Volgens mij zijn we minstens twee belangrijke en voordehandliggende tradities vergeten te noemen waarin Confield past: 1. de Britse industrial vanaf het Industrial-label en nog dáárvoor Brian Eno en Throbbing Gristle; 2. de Britse "hang-up" met reggae (die koloniën toch) en dub in al haar overstuurdheid.

En dan is er nog de technologische pendant... Welke drummer kan die ingewikkelde ritmes van Confield bij mekaar meppen? Alleen een gekgemaakte drumcomputer toch? Ja toch, niet dan? (Nee, ook Mike Portnoy niet)

Wow, dat had ik er nou nooit in gehoord maar op het moment dat ik het lees denk ik meteen "natuurlijk!"

ps. ik had wel al heel slim het commentaar van Bas zien aan komen. Maar je kan wel met Stockhausen etc aan komen zetten maar mijn idee is dat Ae dat in het begin geen ene reet interesseerde, die gasten kwamen naar eigen zeggen uit de electro/breakdance -> rave hoek. En pas later kwam ongetwijfeld de experimentele "klassieke" electronica naast al die nieuwe software eneh Derrida. :)

ps2. rockvariant dub? Neem aan via Hendrix '1983...(A Merman I Should Turn To Be).

Mij zou het niet verbazen als er wel degelijk mensen zouden zijn die het na zouden kunnen spelen. Het Ensemble Modern speelde ook Zappa's Girl In A Magnesium Dress en er was geloof ik ook een gitarist die een 'onspeelbaar' geacht stuk van Reich heeft gespeeld. En zo zijn er nog wel een paar voorbeelden.

Het is meer of een drummer op die ideeën komt. Programmeren levert gewoon een ander resultaat op dan spelen.

Portnoy.. ugh!

Mischien Theo, misschien. Maar ja dan is er ook verder geen discussie, want dan staat alles toch wel vast.

Hendrix in Duitsland? Heel kort volgens mij. Maar ja die platen van hem zorgden wel voor de rest. ;)

Rother en Moebius wisten op momenten ook tot mooi resultaat te komen en wisten met name in de laatste drie nummers te boeien met verknipte elektro én aan Neu! verwante nummers.

Roedelius liet horen waar al die hedendaagse indielectro de mosterd haalt. helaas heeft hij geen gevoel voor opbouw. zijn set bestond uit een lukraak bijelkaar gezocht aantal composities die niet echt bij elkaar aansloten. daardoor klonk het resultaat behoorlijk uit balans terwijl er degelijk mooie stukjes in te horen waren.

MM eerste dag viel me tegen... bij de meeste bands weggelopen... Lambchop (het Amerikaanse debiele stiefbroertje van Belle&Sebastian met een zanger met onuitstaanbare Tindersticks-stem, Jezus wat saai), Under Byen (wel goede Portisheadklonen, maar alle nummers lijken op elkaar) en de megafucking Shins (wat een overschatte band!).
Wel goed: Grand National (ongecompliceerd Brits stamprocken in de trant van Stone Roses en Duran Duran zonder beeld), Automato (Rapture maal twee en ook twee keer zo lekker) en natuurlijk Explosions in the Sky (fijn wausen met de andere nerds).

Blue Highways was zoals elk jaar behoorlijk afzien voor rockers. Zelfs op de mooiste openbare plees van Nederland kon je niet ontsnappen aan dat in Jack D. gedrenkte redneckgewauwel en de door merg en been en B2-blokken gaande gitaren die twèng, wioewie en pling doen. Prachtig: Caitlin Cary (van Whiskeytown); loepzuiver en hele mooie liedjes. Geinig: Victoria Williams (heeft Janis Joplin een dochter?) met Mark Olsen (Jayhawks) als side-kick. Leukste man: Fred "de fries" Eaglesmith.

Ik viel ook bijna in slaap. Eigenlijk was alleen de uitvoering van het klassieke strijkkwartet in het begin leuk. Heeft iemand de componist verstaan?

@Martijn: Het is meer of een drummer op die ideeën komt. Ja, dat had ik moeten zeggen.

@Omar: Bedankt voor de cryptische tracklink :)