Onvermijdelijke Metal-platen

Zeker, maar ik zie niet in waarom dat het hypocriet of minder waar zou maken.

Het lijkt me dat zulke 'regels' enkel waar zijn voor jezelf. Daar is verder niets mis mee, tenzij je andere mensen en 'hun' bands daar juist op afrekent. Dan is het hypocrisie. Op iedere regel die ik voor mijzelf kan verzinnen, weet ik ook weer uitzonderingen te bedenken. Ik verwacht daarom van niemand een waterdicht verhaal. En glimlach vriendelijk als iemand beweert dat wel te hebben. Dat kan aan mij liggen.

Het lijkt me dat zulke 'regels' enkel waar zijn voor jezelf

De regel lijkt me redelijk universeel ("band X doet hier iets waar ze niet zo goed in zijn; ik zet maar rap weer eens wat anders op"), maar dat zegt uiteraard niets over de jou of mijn individuele waardering voor band X. Jij vindt kennelijk dat Judas Prog best de moeite van het luisteren waard is, ik niet.

Hoe definieer je 'ergens niet zo goed in zijn'? Muzikale competentie? Dat zou dan inhouden dat de kwaliteit van muziek samenhangt met instrumentbeheersing, terwijl ik genoeg bands ken die hun karakter en kwaliteit juist uit een beperkte beheersing haalde. Dat was onder andere de charme en kracht van de vroege psychedelica en de vroege punk. Dan kun je komen te praten over instrumentbeheersing binnen de context, maar dat is hetzelfde probleem enkel vooruitschuiven. Want welke band wel functioneert binnen z'n context en welke niet, dat bepaal je puur zelf, en volgens mij echter via smaak, niet via universele objectieve regels.

Zo vind ik dat de oude Priest wegkomt met z'n pretenties en dat de hedendaagse, 'competente' Priest enkel maar volgens een formule werkt, die ik nogal saai vind. Andere mensen vinden weer wat anders.

Ergens niet goed in zijn mag je van mij best vertalen in muzikale competentie (al speelt zoiets als stom toeval uiteraard meestal ook een rol), maar die muzikale competentie omvat meer dan alleen het technische aspect van instrumentbeheersing, namelijk uiteenlopende, moeilijk te definiëren (en om het extra ingewikkeld te maken, voor een deel ook van techniek afhankelijke) zaken als gevoel, persoonlijkheid, charisma, hooks, goeie liedjes/riffs, het conceptueel samenvallen van muziek-tekst-imago, bandchemie, het kiezen van de juiste producer/productie enzovoorts enzovoorts. Halford mist met name de persoonlijkheid, de juiste frasering en het gevoel voor melodie om, zoals ik al zei, 'een Freddie Mercury' te kunnen doen. Hij komt er inderdaad niet mee weg, om jouw woorden te geruiken. Ik heb sterk de indruk dat hij ook technisch tekort schiet maar ik ben geen zanger dus daar kan ik niet echt over oordelen. Ik houd trouwens zoals ieder welhorend mens van functionele techniek, en dat heeft meer met gevoel voor de juiste muzikale keuzes te maken dan met een flitsende instrumentbeheersing.

Zo vind ik dat de oude Priest wegkomt met z'n pretenties en dat de hedendaagse, 'competente' Priest enkel maar volgens een formule werkt, die ik nogal saai vind. Andere mensen vinden weer wat anders.

Er zit natuurlijk nog wel iets tussen de oude progPriest en de hedendaagse 'competente' Priest, namelijk de geweldige band van begin jaren tachtig, toen ze vaak precies deden waar ze goed in zijn.

En ja, ik kan hier inderdaad wel overal braaf ende saai 'naar mijn smaak' / IMHO toevoegen, maar dat zijn van die discussiemoordenaars, vind je niet? Dit is het forum der subjectivisten, dus die toevoeging is min of meer te allen tijde geïmpliceerd ;)

ik was ondertussen hier..

Darkthrone - Transilvanian Hunger
jaaaa omgekeerde geheime haatboodschappen!!! Tipper Gore!!
zie ze zitten:
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/72/Darkthrone.jpg
ik word er vrolijk van (foto en plaat) die gast link heeft wat van Matthijs van Nieuwkerk en die knakker rechts is die loser uit American Movie, of gewoon Steve Buscemi :)
die gast links is trouwens inmiddels "school teacher", vraag me af welk vak. (of zou ie groep 3 kindertjes lesgeven) Kan allemaal in Noorwegen kennelijk en dat terwijl Transilvanian Hunger gewoon nog met Arische stickers kwam (en ze wilden "We would like to state that Transilvanian Hunger stands beyond any criticism. If any man should attempt to criticize this LP, he should be thoroughly patronized for his obviously Jewish behavior") Maar goed, dat was ironie natuurlijk :)

de muziek is een soort kapotte cassette. Op een vreemde manier wel lekker. Als je op de drums gaat letten ga je helemaal wappie, de tiktaktiktaks beginnen een soort nieuwe patronen te vormen (interne?) Nou ja.. en de gitarist maar de hele tijd zijn 3 a 4 heen en weer notende loopjes spelen. As Flittermice As Satans Spys is geloof ik mijn favoriet. Goeie break, goed dissonant-noise-opbouw-stukje en.. natuurlijk.. die reverse-message. :)

en nu ga ik lekker de biografie van Vargie lezen.

Jawel, maar juist omdat dit het forum van de Subjectivisten is, vind ik de stelligheid die ik in je antwoorden denk te lezen, dat de kwaliteit van muziek objectief te categoriseren valt, vreemd. Je schrijft "band X doet hier iets waar ze niet zo goed in zijn" en lijkt dat als feitelijke constatering te nemen. Ik denk dat je op metalforums weinig bijval vindt voor de stelling dat priest ooit boven zijn kunnen opereerde. Velen zullen vinden dat Priest juist precies deed waar het goed in was, dat altijd heeft gedaan en wellicht nog steeds doet. Ga je nu beweren dat deze mensen ongelijk hebben en dat dit verder los staat of hoort te staan van hun individuele waardering voor de band? Dat lijkt me een lastig vol te houden positie.

Voor de volledigheid: bij mij stopte de waardering met het geweldige Defenders of the Faith. Turbo en Ram It Down maakten duidelijk dat Priest juist als formuleband boven zijn kunnen opereerde. Het steeds weer opnieuw schrijven van dezelfde kraker is hen niet gegeven. Iron Maiden is daar bijvoorbeeld een stuk beter in.

Dit citaat uit een oude ILM Thread somt het voor mij perfect op:

'As is well known, the attempt to make a movie about Rob Halford's departure from Judas Priest, and his replacement by Tim 'Ripper' Owens, a singer for a Priest cover band, was made into an insipid movie called 'Rock Star', in which all the characters were demetallized. Here, the celebrated freelance team who brought you 'Ralf Hutter's Date', ILX Film and Video, write the script that should have been, for the movie that should have been, and bestow upon it the title it should have had too: Metal God.
(Scene: A rehearsal room somewhere in Birmingham. Glenn Tipton (gtr, left channel), KK Downing (gtr, right channel) and Rob Halford (The Metal God) are writing a new song. All have comically thick Brummie accents. In addition, and in an unforgivable lapse in taste on the part of the scriptwriters, Rob Halford has a slight lisp.)

Rob (chewing pen, notebook on knee): I've got this idea, see, for a song where an implacable being comes from the Heavens to wreak vengeance upon the Earth. But what should I call this monstrous vision of destruction?

KK: How about calling this feasome bringer of doom the… I don't know, the 'Painkiller'?

Rob: Sorry, we've used that one.

Glenn: 'Invader'? 'Exciter'?

Rob: Used 'em both I fink.

KK: Hmmm. 'The Sentinel'?

Rob: Used it...

KK: 'The Burninator'!

Rob: That's it! That's it! The Burninator! (suddenly inspired, starts to sing lyric, scribbling all the time in his notebook. His voice is ear-piercingly shrill and loud, and instantly everything in the room made of glass shatters, including KK's glass of champagne).

Verse:

Come down from the heavens
With wings of British steel
A fearsome monster made of iron
Burns wounds which never heal

He burninates the sinners
Not heeding when they pray
He burnates the evil ones
All scream and run away

Chorus:

He's the BurninAAAAYTOOOR!!!!
Avenger of the poor
He's the BurninAAAYTTTOR!!!!
With fire he wages war!

KK: I could insert a guitar solo at this point (starts playing with his whammy bar)

Glenn: You have seven bars, and then the remaining nine bars are mine, because I'm the slightly better guitarist.

Rob: I want to hear this with the whole band. Where's our bass player?

Ian Hill: I've been right here all along.

Rob: Oh yeah, so you have. Where's our drummer then?

En ook termen als zaken als gevoel, persoonlijkheid, charisma, hooks, goeie liedjes/riffs, het conceptueel samenvallen van muziek-tekst-imago, bandchemie, het kiezen van de juiste producer/productie impliceren subjectiviteit. Want wie bepaalt wat 'goeie liedjes/riffs' of 'de juiste producer' is. Ieder voor zich toch?

Maar wellicht praten we langs elkaar heen.

Ludo, gooi er zeker ook A Blaze in the Northern Sky (creepy) en Panzerfaust (pure Celtic Frost Worhip) tegenaan. De band Sargeist sluit hier verder weer mooi op aan, mocht je nog meer wensen. Hun muziek is op momenten nog lelijker.

zal ik tzt doen Sebastian (misschien zijn ze eerder al getipt, niet onmogelijk de lijst/draad is zo gigantisch) ik ben nu toevalllig bij.. jawel Painkiller. maar dat komt volgende week wel ergens, eerst hiervan bijkomen ;)

En ook termen als zaken als gevoel, persoonlijkheid, charisma, hooks, goeie liedjes/riffs, het conceptueel samenvallen van muziek-tekst-imago, bandchemie, het kiezen van de juiste producer/productie impliceren subjectiviteit. Want wie bepaalt wat 'goeie liedjes/riffs' of 'de juiste producer' is. Ieder voor zich toch?

Ja.

Maar wellicht praten we langs elkaar heen.

Ja. ;)

De bedoeling hier is een beetje dat je met ivoren-toren-stelligheid je subjectieve mening geeft, nogmaals, dan blijft de discussie een beetje op gang, waarvan akte. Volgens mij verwar je die stelligheid met het claimen van objectiviteit; niet doen!

Ik denk dat je op metalforums weinig bijval vindt voor de stelling dat priest ooit boven zijn kunnen opereerde.

Ben je hier nu niet juist zelf op zoek naar objectiviteit, zijnde de algemeen geldende opinie? Ik blijf inderdaad bij mijn stellige, afwijkende, subjectieve mening. Ik zal hem binnenkort zoals gezegd uitgebreid en met verve verdedigen :)

Volgens mij verwar je die stelligheid met het claimen van objectiviteit

Dat klopt, vrees ik. Ik trok een verkeerde conclusie.

niet doen!

OK ;-)

Ben je hier nu niet juist zelf op zoek naar objectiviteit, zijnde de algemeen geldende opinie?

Neuh. Die tijd is wel geweest. Daarom beleef ik ook weinig lol aan het gemiddelde metalforum. Daar worden meningen vaak niet op prijs gesteld. Kwestie van leeftijd wellicht. Ik was daarom wellicht teleurgesteld dat ook hier te vinden, maar daar zat ik dus naast. Ook ik neem slechts een stellige, blijkens van jou afwijkende subjectieve mening in.

Wordt oprecht gewaardeerd :) En voeg ondertussen vooral nog even op ongezouten wijze wat ontbrekende klassiekers toe aan deze draad, als je wil.

En voeg ondertussen vooral nog even op ongezouten wijze wat ontbrekende klassiekers toe aan deze draad, als je wil.

Hum... Hier en in die draad voor een herintredende Theo zijn alle speed- en thrashklassiekers wel genoemd, inclusief alles waartoe dat aanleiding heeft gegeven. Daarvoor zat echter de N.W.O.B.H.M. Als Ludo een geschiedenisles wil, categorie ‘nog ongenoemd’:

Angel Witch – Angel Witch
Cloven Hoof – Cloven Hoof
Def Leppard – On Through the Night (vergeet gewoon even wat je kent)
Diamond Head – Lightning to the Nations (de band die Lars Ulrich’s leven heeft veranderd)
Holocaust – The Nightcomers
Raven – Rock ‘Till You Drop & Wipe Out (athletic rock!)
Samson – Head On & Shock Tactics (waar Bruce Dickinson uithing voor Iron Maiden)
Satan – Court in the Act
Tokyo Blade – Tokyo Blade & Night of the Blade
Witchfynde - Give ‘em Hell

Deze groepen brachten te allen energieke, melodieuze en catchy raise-your-fist-and-yell-muziek. Het klinkt in hedendaagse oren wat sloom en achterhaald, maar goede nummers zijn het allemaal gebleven (nog recent gecheckt, ja).

Aanverwanten:
Anvil – Metal On Metal & Forged in Fire (eerste metalband met een duidelijk grotere rol voor de drummer?)
Exciter – Heavy Metal Maniac (ooit samen met Metallica, Slayer en Anthrax in de jonge-honden-divisie; die concurrentiestrijd verloor de band snel, maar hun debuut blijft een klapper.)
Leatherwolf – Leatherwolf (Iron Maiden op z’n Amerikaans)
Manowar – Battle Hyms, Into Glory Ride & Hail to England
Savage – Loose ’n Lethal
Sortilege – Metamorphose (Judas Priest op z’n Frans)

Hedendaagse varianten:

3 inches of Blood – Advance and Vanquish (Judas Priest zoals oma het maakte)
Cradle of Filth - Midian & Nymphatemine (Verkoopt zich als black metal - weet ik wel -, maar daar is op Dani’s zang en een enkele blastbeat na weinig meer van te merken. Het is feitelijk gewoon Iron Maiden op topsnelheid met dramatische keyboards. Toch?)

Aansluitend: midden jaren tachtig werkte Mike Varney’s Shrapnel label zich in het voetlicht. Kenmerk: shredders onderbrengen in echte bands met echte liedjes. Hier werd N.W.O.B.H.M. gecombineerd met typische Amerikaanse hardrock (uitte zich vooral in de refreintjes).

Essentieel:
Apocrypha – The Forgotten Scroll & The Eyes of Time
Chastain – Mystery of Illusion, Ruler of the Wasteland, The 7th of Never & The Voice of the Cult (Bij David T. Chastain vallen de gouden riffs pardoes uit beide mouwen. En zangeres Leather Leone wist daar wel raad mee.)
Fifth Angel – Fifth Angel (Pure pop, dit. Deze band had de wereld kunnen veroveren.)
Vicious Rumors – Soldiers of the Night & Digital Dictator (al eerder genoemd, hier)

Instrumentaal en daarmee meer van het snarenfietsen:
Tony Macalpine – Edge of Insanity
Vinnie Moore – Mind’s Eye

Combinatie van bovenstaande:
Cacophony – Speed Metal Symphony (als liedjes te herkennen nummer, waarin de gitaren werkelijk volledig losgaan wanneer ze daartoe de kans krijgen; zanger is wel even wennen)

Tegelijkertijd roste men elders in Amerika de Thrash uit de N.W.O.B.H.M.

Nog op het snijvlak:

Tyrant – Legions of the Dead (schoolvoorbeeld van een midden jaren tachtig metalplaat; gevangen tussen N.W.O.B.H.M. en Thrash. Zo worden ze niet meer gemaakt)
Savage Grace – Master of Disguise (Iron Maiden op dubbele snelheid.)
Overkill – Feel the Fire (Iron Maiden op driedubbele snelheid; hier hoor je de roots van de thrash nog zo mooi terug)
Rigor Mortis – Rigor Mortis (Iron Maiden op vierdubbele snelheid. Deze band was wel een laatkomer.)

Thrashjuweeltjes, oud en minder oud:

Artillery – Terror Squad (technisch)
Celtic Frost - Morbid Tales, To Mega Therion & Montheist (Kraftwerk van de black metal; blackened metal noem je dat dan tegenwoordig, geloof ik, als je darmen in je hoofd zitten en je hersens tegen je anus)
Cyclone – Brutal Destruction (verre van origineel, wel de beste Belgische thrashplaat)
Darkane – Insanity (thrash revival)
Destructor – Maximum Destruction & Damned in Leather (thrash revival en leve de lol)
Flotsam & Jetsam – Doomsday for the Deceiver (voor als je Jason Newsted eens daadwerkelijk wilt horen spelen)
Hirax – Raging Violence (zwarte zanger met bijzondere stem; voor z’n tijd onnavolgbaar extreem (vraag het de drummert); inmiddels een thrash revival band)
Holy Moses – Finished With the Dogs (Duitse thrash met baarmoedergorgelende zangeres; kon zich indertijd qua extreemheid meten met de koplopers.)
Infernal Majesty – None Shall Defy (wilde ooit Slayer van de troon stoten en deed daar met hun debuut een heel heftige poging toe)
Sabbat – History of a Time to Come & Dreamweaver (technische en mystieke thrash, later bekend als Skyclad, uitvinders van de folkmetal, waarvan je ongeacht wat kopen kunt, maar vooral Wayward Sons of Mother Earth & Prince of the Poverty Line)
Usurper - Threshold of the Usurper, Skeletal Season & Necronemesis (voor wie net zoals ik vindt dat Celtic Frost te weinig platen heeft gemaakt)

En ‘geheel’ losstaand, zomaar, in de categorie ‘relatief onbekend maar absoluut niet onbemind’, oud en nieuw:

Brocas Helm - Black Death (Psychedelische metal? Onplaatsbare band)
Cirith Ungol – King of the Dead & One Foot in Hell (flangy voorloper op de doom)
Crimson Glory – Crimson Glory (melodieuze metal in de geest van de N.W.O.B.H.M.)
Gorerotted – Mutilated in Minutes (van toen het in swang was dat heel vieze deathmetal en grindcore twee frontmannen hadden)
Helstar – A Distant Thunder & Nosferatu (Nog meer melodieuze metal in de geest van de N.W.O.B.H.M.)
In Flames - Come Clarity & A Sense of Purpose (ideale kruising tussen melodieuze pop en deathmetal)
Lair of the Minotaur – Carnage, Ultimate Destroyer & War Metal Battle Master (kamerbreed rampestampen met een poster van Celtic Frost aan de muur)
Vio-lence - Eternal Nightmare (besloot op een dag Machine Head te worden. Luister naar deze manische topthrash en vraag je samen met mij af waarom)
Wargasm – Why Play Around (Onderkoelde thrash. Unicum.)
Znowhite – All Hail Thee (amerikaans partyrockbandje met thrashneigingen; met zangeres ook. Bijzondere genrevermenging, zonder enige pretentie.)

Blackmetaltip:
Wolves in the Throne Room - Diadem of 12 Stars & Two Hunters (het nadeel van black metal is dat de nummers meestal kort zijn. Daar heeft Wolves in the Throne Room iets op gevonden. Eindeloos.)

Zoiets?

haha :D ik mag mijn snelheid van luisteren wel opvoeren als ik deze draad voor 2023 gedaan wil hebben ;)

Daarvoor zat echter de N.W.O.B.H.M

de wat? :)

NogWatOnBekendereHarigeMetal? ;)

:-)

Not Worthy Of Bredase Hoorbeurten Metal

of New Wave Of British Heavy Metal zoals sommige mensen zeggen.

2023, da's een goeie plaat!!
http://bp1.blogger.com/_5yKJNyVeeec/R6knQtoIsTI/AAAAAAAAAFQ/gH7QgXHoKvk/s400/2023.jpg

Goeie tip!
Nou weet ik ook waar Black Sabbath Planet Caravan vandaan heeft. ;-)

wel een gave hoes :)

Not Worthy Of Bredase Hoorbeurten Metal

lol!

of New Wave Of British Heavy Metal zoals sommige mensen zeggen.

aha!

hop.

Judas Priest - Painkiller
Halford heeft een gigantisch bereik (zegt Wikipedia) maar echt zingen kan ie natuurlijk niet (ik) (Niet dat ik 'm dit stijltje nadoe)
Opener Painkiller is gaaf, maar te lang, echt leuk vind ik het album in 't midden worden. Metal! Meltdown! Nightcrawler! En vooral Between The Hammer and the Evil. (mijn favoriet) Touch of Evil is ook nog gaaf, maar het refrein is wel erg corny. Living Bad Dreams is ook wel vet, maar da's een bonusje, die telt niet. Oh en elk metalnummer heeft gewoon een break nodig, zonder drums, waar je alleen de riff hoort. :)

elk metalnummer heeft gewoon een break nodig, zonder drums, waar je alleen de riff hoort.

Ooooo ja :)

Mooie lijst Sebastian! Wargasm is idd fantastisch, om er maar een wat obscuurdere uit te pikken, beetje Prong / proto Machine Head-achtige groove metal. Heb toevallig laatst Transcendence van Crimson Glory weer eens gedraaid, wat een ongelooflijke band was dat. Niet zo heel erg goed, maar wel fascinerend, met die maskers, Queensrÿche-worship en ye olde blikkerige digiprogmetal. Ik meen me wel te herinneren dat hun eerste plaat inderdaad beter is dan het destijds de hemel in geprezen Transcendence.

Touch of Evil is ook nog gaaf, maar het refrein is wel erg corny.

Mijn favoriete nummer. Dat stukje van 'You're possessing me' is tegelijk volstrekt belachelijk en het hoogtepunt van de plaat.

digiprogmetal

Was Rage For Order al genoemd?

En gewoon omdat ik bij elke draaibeurt enthousiaster wordt en niet snap waarom ik er toen geen weet van had:

Ook blij da'k weer haar op m'n kop heb bij dat nummer. :D

Ja, Blessed Death! Ik heb een voorkeur voor Kill Or Be Killed. Op Destined For Extinction vind ik de zang een trucje worden. Het is fantastisch, maar enkel maar full force air raid siren, wat de plaat wat eentonig maakt. Daar heeft Hour of Pain dan weer geen last van, gelukkig. Opschieten met die reunie jongens!

Dat klinkt inderdaad bepaald niet slecht. Beetje het Amerikaanse antwoord op Sodom?

Kweenie, Sodom boeide me nooit zo (en recentelijke downloads deden me niet van mening veranderen).

Laat ik de jaren zeventig kort voor je op een rijtje zetten, Ludo, dan heb je de hele geschiedenis van 0 tot nu. Enkele namen zijn al eerder gevallen.

Een werkelijk beginpunt bestaat natuurlijk niet. Voor het gemak stel ik dat uit in de jaren zestig aangedragen elementen van o.a. Jimi Hendrix, Cream, The Who en Led Zeppelin in 1970 de hardrock werd geboren met Black Sabbaths debuut:

Black Sabbath - Black Sabbath (Niet hun beste, maar neem even wat andere platen uit 1970 in je hoofd ter orientatie en luister dan hoe het nummer Black Sabbath komt binnenvallen. Dat gitaargeluid! Wat een impact moet dit gehad hebben indertijd)

Black Sabbath bracht weliswaar nog steeds rock: bluesakkoorden op een vierkwartsmaat, maar veel, veel harder. Geniale mensen bedachten er de term hardrock voor – duh.

Het tot dan zwalkende Deep Purple deed vanaf 1970 ook mee. Gitarist Ritchie Blackmore werd bekend om het koppelen van bluesakkoorden aan die uit klassieke muziek: de zogenaamde neo-klassieke gitaarstijl. Dat zou een belangrijk element van heavy metal worden.

Deep Purple - In Rock, Machine Head & Made in Japan (live was Purple op z’n best, dus check vooral die laatste titel).

Zanger Ian Gillan stootte het kopstemzingen door tot nieuwe hoogten. Led Zeppelins Robert Plant ging hem daarin natuurlijk voor, maar die bleef toch vooral dicht bij de blues. Gillan liet die met regelmaat achterwege. Het wegslijten van de blues uit zowel zang als gitaarwerk is de route van hardrock naar heavy metal. Dit was overigens een vrijwel exclusief Europees gebeuren.

Andere artiesten die daaraan bijdroegen:

Uriah Heep - Salisbury, Look At Yourself (poor man’s Deep Purple, maar met plezierige hippietik, en zanger David Byron! Hoor hem gaan in Bird of Prey!)
Scorpions - Fly to the Rainbow, Virgin Killer en Tokyo Tapes (vergeet alles wat je kent. Deze Scorpions is de band van supergitarist Uli Roth – Hendrix aficionado en hippie)
Rainbow – Rainbow Rising, Live in Munich 1977 (Ritchie Blackmore na Deep Purple en met zanger Ronnie James Dio. Naast de klassiek nu ook de traditionele muziek uit de Middeleeuwen en Renaissance op elektrische gitaar; wat is blijven hangen)

Pure hardrockbands waarvan unieke elementen door de metal zijn opgepikt en onthouden:

AC/DC - Let There Be Rock, If You Want Blood…
Kiss – Kiss, Hotter Than Hell, Alive & Alive II Motorhead - Overkill, Ace of Spades & No Sleep ‘til Hammersmith

Enkele andere namen waar je hiervoor je oor te luisteren kunt leggen: Thin Lizzy, Ted Nugent, Blue Oyster Cult, Budgie, Van Halen, Whitesnake, Boston, Montrose, UFO, ...

Naast de blues moest ook de vierkwartsmaat eraan geloven. Langzaam kwamen de drumritmes steeds meer uit de Europese volksmuziek.

Bij Judas Priest kun je het volledige proces mooi waarnemen van Rocka Rolla (1974) tot aan British Steel (1980). Hun Stained Class (1978) is voor mij een van de eerste echte heavy metalplaten en een blauwdruk voor de N.W.O.B.H.M.

De songstructuren werden gaandeweg ook steeds doordachter. Rush was daar een meester in (Fly by Night, Caress of Steel, 2112, A Farewell to Kings & Hemipheres).

Andere namen die op deze ontwikkeling van invloed waren, doch zelf pure hardrock noch metal: Alice Cooper Group (Killer), Genesis (Nursery Cryme), Queen (Queen II), King Crimson, ...

Bands en artiesten uit de jaren tachtig die ‘tegen de stroom in’ vooral de hardrock trouw bleven:

Twisted Sister – Big Hits and Nasty Cuts (Gimmick en in de studio al snel een hele slappe hap; maar begin jaren tachtig was dit een spectaculaire liveband; check Destroyer, Tear It Loose & It’s Only Rock’n’Roll van deze compi. En bekijk vooral ook de videoclips voor We’re Not Gonna Take It en I Wanna Rock op Youtube :-)
Ygnwie Malmsteen – hele discografie (Ritchie Blackmore met haast)
Michael Schenker Group – Live at Budokan (Laveert mooi tussen hardrock en metal in)
Vandenberg – Vandenberg, Heading for the Storm (idem)
Dokken - hele discografie

Enkele jaren zeventig iconen die dat in de jaren tachtig solo ook deden:
Dio – Holy Diver & Last in Line
Ozzy Osbourne – Diary of a Madman & Blizzard of Ozz

Zo, Ludo, kun je voorlopig voort.

Ik heb hier heel (heel) wat bochten afgesneden. Mannen, vult aan; corrigeer, bestrijd, verbeter! Laat Ludo tot in het bejaardenhuis wat te doen hebben.

Hiram, ik heb Transcendence altijd te glad geproduceerd gevonden - alsof de band vurig hoopte op Amerikaans chartsucces. Het debuut klinkt meer Europees. Veel vuriger en organischer. Heel erg Queensryche tentijde van hun eerste EP. Queensryche liet die stijl al snel achter zich en Crimson Glory leek even de ideale plaatsvervanger. Hoe vond je Helstar en Heir Apparent, wat dat aangaat?

Martijn, ook niet In the Sign of Evil/Obsessed by Cruelty? Primitiviteit die pal past naast vroege Kreater, Destruction en Necronomicon. Toen de band leerde spelen was ik er ook snel klaar mee.

Het laatste berichtje aan Martijn B. en betreft Sodom.

we noemen Sebastian voortaan "De Professor" :)
Dokken is wel een stoere bandnaam en Scorpions' Virgin Killer moeten we op vinyl hebben natuurlijk ;)
Maar eerst Burzum (en niet op sondagoggend)

we noemen Sebastian voortaan "De Professor" :)

Yo! Helstar en Heir Apparent: Nog nooit gehoord.

Dokken is wel een stoere bandnaam

Heh, ik dacht in het begin altijd dat ze Dockhand heetten, kende ze alleen van de radio!

Kweenie, Sodom boeide me nooit zo

Persecution Mania is in huize Ter Haar een grote favoriet. Maar goed, jij bent toch ook geen Motörhead-fan? Dat is wel een belangrijke invloed op Sodom.

Yngwie Malmsteen, dat vind ik dan weer niks. Die man kan alles met een gitaar, behalve fatsoenlijke riffs schrijven. Laat dat nou net het belangrijkste zijn.

Naast discutabele belangrijkheid zal dat ook met je definitie van 'riff' te maken hebben, er zijn zat geweldige Yngwie riffs. Sterker nog, in het begin gingen die solo's me ook allemaal wat te snel. Pas na uitvoerige blootstelling aan Naked City en Ivo Papasov ging ik die solo's echt waarderen.

Ik heb een verzamelaar gedownd van Sodom, ik zal jullie krenten eens uit die pap vissen binnenkort. :)

@ Sebastian: Toe maar, de hele Yngwie discog, zo ver ging ík zelfs niet. De Scorpions aanraders zijn ook net anders dan ik het had doorgekregen. Blijf moeite met Klaus' stem houden, ondanks dat ik Sails Of Charon geweldig vindt. Doe eens een Uli Jon Roth aanrader? Ik heb die Vivaldi (leuk, ook om naast die van The Great Kat te leggen :D ) een verzamelaar (wat stomme covers van Hendrix enzo) en een ander album met Electric Sun geloof ik, maar die gleed toch wel een beetje erg hoog de cheesescale in.

Heb het uiteraard in geen eeuwigheid meer gehoord, maar op die Rising Force platen uit de jaren tachtig staat behalve die solo's en misschien niet zo heel boeiende riffs toch in ieder geval ook nog wel een zwik pakkende melodieuze hardrockpopliedjes met Joe Lynn Turner op zang. Na Odyssey heb ik nooit meer iets van Malmsteen meegekregen.

Odyssey now playing... en ik heb nog gelijk ook! "I'll See The Light Tonight", "Heaven Tonight", lijkt me ook best iets voor huize ter Haar, hoor.

Ik bedoelde "Rising Force" i.p.v. "I'll See The Light Tonight" maar ook die laatste is fijn, volgens mij van de tweede plaat.

I'll See The Light is van de tweede ja.

De eerste 4 zijn geweldig, welke zanger ook. En de eerste Alcatrazz.

Daarna is het, toegegeven, meer van hetzelfde, beetje afhankelijk van de zanger hoe leuk precies. Dat is nu Ripper Owens, ben benieuwd of dat wat is, z'n voorganger Dougie White boeide me niet zo. Dan liever Mark Boals op War To End All Wars, qua productie een beetje mislukt al kan ik er wel mee leven. Liever een veredelde oefenruimte opname dan te gladgestreken. Helaas is het nooit tot een plaat met Jørn Lande gekomen, door een vuile ruzie. Ach, daar hebben we min of meer ARK's Burn The Sun aan te danken, dus eigenlijk mag ik niet zeuren. :)

@Ludo: professor, haha. Het is meer dat ik de heel oude platen van wat context wilde voorzien, omdat ze kaal wellicht nogal tegenvallen. Raven was in 1980 het meest dynamische dat voor handen was. Maar als je het vlak na Pig Destroyer opzet, hoor je daar natuurlijk niets meer van.

Verder wilde ik het verschil tussen hardrock en metal voor je duiden. Beide genres gaan hand-in-hand, maar zijn toch heel eigen beestjes. Ik ken mensen die dachten niet van metal te houden, omdat ze enkel maar hardrock was gevoerd. Het omgekeerde komt ook voor.

Over waar hardrock stopt en metal begint is trouwens nooit uitsluitsel gevonden. Daar woeden op het interweb al jaren discussies over. Persoonlijk vind ik genreoorlogen vermakelijk om naar te kijken. Ik zou wensen dat het de enige oorlogen waren.

@Hiram: Heir Apparent bracht ook pure Priest/Maiden/Queensryche verering. Maar hun Graceful Inheritance heeft een moeilijk te duiden, poetisch en mystiek karakter; wat de plaat toch eigen maakt. Denk, misschien, aan heel oude Fates Warning. Nadelig zijn de compacte, gedateerde productie en de zanger, wiens hoge regionen – die hij uiteraard vaak bezoekt – nogal nasaal klinken.

Helstar is andere koek. Wederom Priest/Maiden/Queensryche, maar nu staat James Rivera achter de microfoon. Dit rockt! Een vroeg voorbeeld van powermetal. Ik zou zeker Nosferatu eens proberen, met A Distant Thunder voor als het bevalt.

Neem gelijk ook de eerste Leatherwolf mee en verwar hem vooral niet met de tweede gelijknamige.

@Martijn B: jij kreeg andere Scorpions aanraders door? De Scorpions is een band met fases, het hangt ervan af op welke periode men zich richt. De platen van vlak na Uli zijn ook zeker de moeite waard: Love Drive, Animal Magnetism, Black Out en World Wide Live. Met Mathias Jabbs en, heel even maar, een teruggekeerde Michael Schenker. Goede, retecommerciele hardrock.

Klaus is geen ster, maar als je Uli hebt horen zingen – die bij de Scorpions ook achter de microfoon stond – wil je hem omarmen. Op Fly to the Rainbow is alles het meest in balans: compacte rockers, psychedelische epische freakouts, akoestisch hippiegeneuzel en een scheutje krautrock. Op latere platen is te horen dat Klaus en Rudi heel, heel graag de hitparades inwillen en Uli dat juist heel, heel graag niet wil. Op liveplaat Tokyo Tapes vecht men dat op het podium uit.

Het is precies dat tegengewicht dat Uli in zijn solocarriere zo node ontbreekt; waaruit ik dan ook niets kan aanraden. Het is me allemaal teveel Hendrix, van wie ik geen fan ben. En Uli zingt... Eenieder die me van deze gedachte wenst af te brengen is zeer welkom.

@Martijn TH: ik meen me te herinneren dat je van Whitesnake houdt. Denk aan Deep Purple Mk III en luister dan naar Odyssey. Wellicht dat zo het muntje valt.
(Als je het Blackmore zelf wilt horen doen, luister dan naar Purples Slaves & Masters; ook met Turner.)

Malmsteens hele discografie is wat veel natuurlijk, maar de man is te getalenteerd om een slechte plaat te maken. Het is wel zo dat een gebrek aan variatie is opgetreden, waardoor mijn voorkeur bij zijn eerste werk is blijven liggen: Rising Force, Marching Out, Trilogy en, dus, Odyssey. En ja: zeker die laatste drie bevatten toch heus echte nummers. Ik kan daar niets anders van maken. Probeer het nog eens. (X-post)

Burzum - Hvis Lyset Tar Oss
die knakker moet vanuit de gevangenis gewoon wat soundtracks pennen! In plaats van met gasmasker en wapens en al proberen te ontsnappen. Sheesh. In afsluiter Tomhet krijst ie niet eens meer, het lijkt wel Me and You and Everyone We Know. Opener Det Som nog wat vond ik 'n beetje suf op 'n verkeerde drums. Vrij rustige drums, die 14 minuten wegtikken, ik zou 't bijna krautrock noemen (maar ik weet niets van dat genre en ik ga GEEN draad beginnen)
De titeltrack is (logisch?) het meest metal. Beats in elk geval met gemak het ook wel harde 3e nummer, waarmee we ze allemaal gehad hebben.

Hel(l)aas kunnen de computer stukken die vanachter de tralies kwamen nog niet in de schaduw staan van Tomhet (of Rundgåing av Den Transcendentale Egenhetens Støtte, for that matter), gek genoeg.

Daar gaan de theorieen over in absoluut isolement (gevangenis, ouderlijk huis, isoleercel) de beste creaties maken. :-)

Leuk rijtje ook: gevangenis, ouderlijk huis & isoleercel in een zin. :D

Tja, die jongen mag vast af en toe met verlof.

Niet meer denk ik.

Ook muziek maken in zo'n klein autootje is niet inspirerend. Maar hij was dus ontsnapt?

Uitbraakpoging ja, inclusief carjack. Daar gingen z'n privileges. Evengoed zal ie toch vrijkomen over niet al te lange tijd (ik dacht dit jaar, maar wellicht toch iets uitgesteld, misschien wel tegelijk met de release van Until The Light Takes Us, de verfilming van het boek Lords Of Chaos).

Gaat ie als ie vrijkomt dan misschien werken in het onderwijs? :-)