I'm a black Sebadoh fan

Club Estrella is een soort van buurthuis in het district van Santa Cruz, in het midden van het eiland Aruba. Afgelopen week vond op het vervallen basketbalveldje van dat buurthuis een klein punk/metal-festivalletje plaats, waar opgeschoten kids van tussen de 15 en 18 (en een paar ouderen, waaronder ik als impromptu platendraaier) zo uit hun plaat gingen dat de mengtafel omver werd gemosht en de organisator ging dreigen met dat hij de politie zou gaan bellen. Tegelijkertijd, in hetzelfde gebouw was er een net katholiek doopfeestje gaande. Het repertoire was lachwekkend, maar de kids gingen volop mee in Queens' 'We Will Rock You' en 'The Kids Are United'. Ze vroegen mij constant wat ik aan het draaien was ("Huh?! Dead Kennedys?!").

Het was chaotisch en op zijn zachtst gezegd slecht georganiseerd, maar de bands, het publiek, iedereen was enthousiast. Zelfs na de vechtpartijen en het gegeven dat er geen show meer was nadat de mengtafel door de eigenaar werd geconfisceerd. De laatste band maakte haar set af met de amps op volle sterkte. Later werd er in de gesloten ruimte naast het veld urenlang gejamd. Anyway, de kids hier hebben honger en deze avond was voor hun net zoiets als het laatste colaflesje in de woestijn. Geen (basis-)kennis, geen referenties, wel een wardrobe (skatewear is al jaren de rigeur hier) en een hoop zin en nieuwsgierigheid. Heel verfrissend. Hier is er geen arbiter, geen set van codes. Geen muziekblad, geen rocktempel. Alleen wat programma's op de radio en feestjes als deze zo af en toe. De kids hier kennen bijvoorbeeld The Mars Volta niet, eeuwig zonde! En dan nog zijn er een heleboel bandjes, de een nog slechter dan ander, dat wel, maar het leeft. Ik ga ervan uit dat er in Marokko en Cabo Verde ook harde gitaarbands zijn. Waarom niet? Ik kom zelf weleens mensen uit Aruba tegen op een festival als Lowlands. Er zullen vast wel meer Marokkanen, Turken, zwarten, whatever rondlopen. Maar ja, ik let er niet op. Is het echt zo bijzonder?

Het is trouwens wel mijn ervaring dat mensen vaak, eenmaal wanneer ze naar een ander land zijn verhuisd, om 1 of andere reden meer gaan hangen naar de eigen cultuur. Het lijkt haast een natuurlijk instinct. Mensen gaan samenklitten (Nederlanders hier op het eiland gaan ook alleen met Nederlanders om) en ik heb zelf meegemaakt hoe Arubaanse ‘alternatievelingen’ in Nederland opeens salsa zijn gaan waarderen. Uit een soort van associatie dat op haar beurt weer voortkomt uit nostalgie en een al dan niet openlijk toegegeven heimwee. Vroeger, toen ik hier woonde, had ik een gruwelijke hekel aan reggaeton. Nu ben ik ook niet van de gasolina af te houden...

In een land als Nederland, waar muziekconsumptie zoals wij die kennen de gewoonste zaak van de wereld is zou iemand met dat kleine beetje baggage, maar toch vooral de nodige nieuwsgierigheid met de neus in de boter vallen. Al die muziek, informatie en mogelijkheden om nieuwe schoonheid te ontdekken. Maar het is iets waar je voor moet kiezen, maakt niet uit waar je vandaan komt. Voor allochtonen is het extra moeilijk als die toch liever in hun eigen cirkel blijven hangen. Ik denk dat de drempel vooral daar ligt en daar kan geen goedbedoeld initiatief of stichtelijk woord tegenop. De scheiding zal altijd blijven en eerlijk gezegd heb ik daar totaal geen probleem mee. Het levert qua muzikale diversiteit uiteindelijk meer op (en laat die bleekscheten daar maar naar op zoek for a change). Dit verklaart voor mij ook het success van FunX en in zekere zin The Box: ze laten de allo’s in hun waarde door gewoon hun muziek in hun tempo te draaien. Zonder al te openlijk paternalistisch “integreer nou eens”-gezeik. Als we elkaar gewoon weer eens met rust lieten dan hadden we het allemaal een stuk beter.

Ik ga ervan uit dat er in Marokko en Cabo Verde ook harde gitaarbands zijn. Waarom niet?
Dat bedoelde ik ook met dat Mexicanen in Mexico vs. Mexicanen in de VS-voorbeeld. En natuurlijk luistert een Cornell-student van Mexicaanse afkomst ook gewoon naar Weezer.

Sterren zijn nog geen artiesten, en zeker geen muzikanten.

Hij deelt weer in aforismen. Dat is allemaal subjectief joh.

Ook enthousiaste duimen omhoog naar Ariën. :)

De angst is nu dat, mocht ik ooit in het buitenland gaan postdoccen, ik naar Marco Borsato, Spinvis en Bløf ga luisteren.

Sorry dat ik tegensputter, maar ik vind Ariëns verhaal een hoog nobele-wildegehalte hebben. Hier is er geen arbiter, geen set van codes. Geen muziekblad, geen rocktempel. En die reine zieltjes vreten alles wat je ze voorzet. Het El Dorado voor de handelsreiziger in muziek. Likkebaardend bij een onontgonnen afzetmarkt voor de indiecanon.

Behalve het druipende moralisme spreekt de observatie me wel aan. Smaak voor muziek zit niet in de genen gebakken. Hou op! "Etniciteit" speelt geen enkele rol. Dat velletje... serieuze verklaringen zitten dieper dan skindeep. In sociale klasse, opleidingsniveau, enz. en met wie je (wilt) omgaat(n), bijvoorbeeld.

Mijn net zo indo neven en nichten hadden en hebben een zeer uiteenlopende muzieksmaak. De homo houdt van housen, zijn zus van de huishoudschool zingt mee met schlagers en de student zweert nog steeds bij Patty Smith. En we hadden een gezamenlijke teringhekel aan indorock. De familie Doorsnee...

Stof tot nadenken: met de trits Bowie ("Let's dance"), Smiths en Cure kreeg Der Arnold de gerontorockers aan het dansen, maar Marc Bolan joeg ze allemaal subiet de dansvloer af. Toch nog te obscuur?

Ik ken er in elk geval die door langdurig verblijf in het buitenland verslingerd zijn geraakt aan Boudewijn de Groot respectievelijk De Dijk.
De angst is dus gegrond.

In dat -ook voor mij niet onwaarschijnlijke- scenario zorg ik dat mijn Noordkaap-cd's bij me heb [waarvan het Nederlands ook wat dichter bij het mijne ligt dan dat van een Blof of Acda en de Munnik].
En "Lekker ding" van Kus natuurlijk.

Terug naar nu. Mijn broertje van 15 vertelde mij onlangs dat hij into gitaar is vanwege bands als Good Charlotte en Sum 41. We hebben sinds een paar jaar breedband hier en de kids op dit eiland downloaden zich suf (navrant detail: van de 6 platenzaken zijn er maar 2 over) en halen hun informatie online, buiten de traditionele structuur van podia, pers en fatsoenlijke platenwinkels. Zo kan het dus ook. Ook apart: punks hier zijn net zo hard into Tiësto. Vandaar dus ook: geen canon, geen arbiter.

Ja, natuurlijk ben ik een handelsreiziger in muziek (het is mijn beroep), en ja, ik ben benieuwd naar wat de reactie zou zijn als kids hier in aanraking zouden komen met bijvoorbeeld Kyuss, QOTSA en The Mars Volta (een volleerd handelsreiziger past zijn waren aan naar de omgeving van zijn klanten. Woestijn-stoner en Latin gefreak zouden hier geweldig passen, lijkt mij. Maar ook een band als The Album Leaf gaat mee in mijn Amway-koffertje), maar dat ben ik net zo hard in Nederland. Het is uiteindelijk niets meer dan iemand een plat doosje meegeven en zeggen: "Dit gaat je leven veranderen...". Of het nou de nieuwe Sufjan Stevens is voor mijn buurvrouw in Grunn of een gebrande compilatie van The Desert Sessions voor mijn broertje hier.

Zojuist weer een paar dansavonden gedraaid. Zowaar een redelijk kleurrijk publiek. Ben'k blij om. De segregatie is dus vooral een concert- en niet echt een uitgaanskwestie.
MIA ging als een tierelier. Voor studenten en b-boys.

@Mic: Ene rake constatering. Zelf dacht ik dat de link T-Rex - Roxy Music nogal voor de hand lag, maar blijkbaar was het toch te hoog gegrepen.

Wat draai je dan trouwens? "Sunshowers"? "Bucky Done Gun"?

Mijn eigen observaties:
in 2000/2001 draaide ik dance avonden in het LVC in Leiden. In die tijd herontdekte ik de EBM en ging steeds meer moderne EBM toevoegen aan de mix van drum&bass, bigbeats, techno en hiphop. De "koele" negers (deden altijd 2pac verzoekjes) vonden de aloude mix allemaal best, maar zodra ik EBM ging draaien, maakten ze altijd pistoolbewegingen naar me. Blijkbaar hoorden die gasten het heel goed, als ik muziek draaide die niets uit te staan had met de zwarte muziekbeleving. Dit geldt overigens voor de Antillianen/Surinamers. Afrikaanse zwarten (Ghanezen, Ivoorkust en zo), vonden EBM schitterend. Helemaal uit hun plaat op VNV Nation en And one.

Ook het samenklittenin je eigen cultuur in een ander land lijkt me een goede verklaring. Hoewel ik daar niet zoveel verstand van heb. Wat ik wel merk, is dat er steeds meer Zuid Amerikaanse gothic/EBM en industrial komt. Die muziek is daar behoorlijk populair. Clan of Xymox speelt daar wel eens in stadions bijvoorbeeld. Grappig detail is dat een van de grootste topbands uit de EBM uit Mexico komt, en dat de twee leden Indianen zijn (Hocico, voor de geinteresseerden). Ik denk dat de Zuid-Amerikanen die in Nederland wonen nog steeds helemaal in de salsa en merengue zijn, terwijl hun alternatieve landgenoten in Sao Paolo best wel eens heel goed helemaal metal en gothic minded kunnen zijn.

Bedoel je dat ik opeens anders ben gaan schrijven? Zelf zeg ik altijd dat ik the best of both worlds met me meedraag ;-)

Omdat ik verslaafd ben aan de trompetjes (?) in dat nummer. Ze geven me een euforisch gevoel.

't zijn casiosynths, heel typisch voor baile funk. Het verbaast me trouwens wel een beetje dat die genre uiteindelijk niet echt is doorgebroken terwijl het wel een stuk lekkerder danst dan reggaeton.

Ik denk dat de Zuid-Amerikanen die in Nederland wonen nog steeds helemaal in de salsa en merengue zijn, terwijl hun alternatieve landgenoten in Sao Paolo best wel eens heel goed helemaal metal en gothic minded kunnen zijn.

Cases in point: het succes van Nederlandse gothic bands in Mexico en het feit dat er zoiets bestond als Braziliaanse postpunk. In deze regio wordt een hele hoop popmuziek gemaakt dat best vaak ook nog eens mooi en vernieuwend is. Wanneer ik terug van vakantie ben wil ik wel een cd-r maken voor wie geinteresseerd is. Of beter, ik zip het en plaats het online. Any takers?

Als er nog iemand Mexicaanse techno wil roept ie maar. En ik weet zeker dan Martijn Grooten wel wat Braziliaanse indiepop heeft.

Mijn mp3-folder begint aardig op een Djoser-reisgids te lijken.

Cool, maar Indianen in Rock zijn er meer, recentelijke ontdekkingen zijn The Shins en Cocorosie (die laatst zelfs met een neger optraden). Het moet niet gekker worden. ;-)

Er werken zelfs Indianen voor platenmaatschappijen. Subpop heeft er eentje een dienst: een kleine, springerige, blonde Cherokee. Dat brengt me op een ander punt: vaak denk je dat mensen 'gewoon' Nederlands zijn, maar praat met ze en je komt erachter dat ze een Antilliaanse, Indische, Noordafrikaanse of Surinaamse achtergrond hebben. Zeker in de muziekscene komt dit zeer regelmatig voor. Ze zijn er wel degelijk, maar misschien worden ze niet als zodanig herkend omdat ze niet aan het stereotiepe beeld voldoen.

Wel benieuwd waarom je er niet graag komt. Vertel...

Ik heb Rotterdams bloed door mijn aderen stromen. Mijn opa heeft meegeholpen aan de wederopbouw van de stad. Ik word altijd een beetje week bij die gedachte. Daarnaast houd ik van lelijke, tochtige steden. Rotterdam, en Berlijn is daar ook een van, net als Beijing. Rotterdam heeft veel ruimte, in Amsterdam voel ik me altijd opgesloten. Het is alsof ik me daar geen plekje kan toeëigenen.

Daarbij doe ik niet aan de vete tussen Rotterdam en Amsterdam. Saai onderwerp ook. De enige reden dat ik in Amsterdam woon is dat er werk voor me is. Mij hoor je niet rouwen als ik voor een volgende baan naar Rotterdam moet. Utrecht daarentegen gaat er bij mij niet in.

In Amsterdam zou ik nooit willen/kunnen wonen. Heeft met veel dingen te maken, maar de hoofdreden is toch haar inwoners.

Utrecht kan ik nog niet helemaal peilen. Laatst ben ik daar een dagje geweest. Lijkt zowaar nog dorpser dan Den Haag. En dat ben ik juist ontvlucht.

Jamai? :)

Wat dan bij Indo's meespeelt, is dat ze vers van MS Willem Ruys al niet "raszuiver" aankwamen in Nederland. Het was een bonte gene pool geboren uit aziatische en europese voorouders. In koloniaal Indonesië vormden ze niet alleen een etnische, maar ook een maatschappelijke tussenlaag tussen de Hollanders en de inlandse bevolking. Mijn opa, oudooms en oudtantes werkten allemaal in lagere functies in overheidsdienst of bij de bank.
Bij het verder "kruisen" in naoorlogs Nederland deden de Wetten van Mendel hun werk. Zelf ben ik (Indische moeder, Hollandse vader) een behoorlijke bleekscheet, maar mijn neefje die al twee generaties van die ene donkere opa af zit, is afleesbaar Indo. (Grappen over volbloed Indonesische melkboeren zijn welkom.)
Een paar jaar geleden stortte hij zich op de indofeesten. Geen idee, wat voor muziek ze daar draaien, maar neef had het wel ontdekt: indorock!
Ik: "Mijn God!"
Hij: "Nee man, vet!"
"Wat dan?"
"Crazy Rockers! Tsjek deze vette shit ff uit. Rock 'n' roll!"
"Ehm, aan die fall-out ben ik vorig jaar op de Pasar blootgesteld. Toen was er een Ambonees voor nodig om dat vlot bejaarde repatrianten vlot te trekken."
"O? Ik was er niet bij. Mijn vrienden..."
"Hee, maar je weet toch dat die gitarist een volbloed neef van je opa is?"
"O? Nee, man. Cool, oom! Pinda's rule!"

@ Ariën: dat "druipende moralisme" zwak ik af tot "zendingsdrang" :)

Wie weet start ik nog een kleine missiepost hier, net als de Brabantse priesters een eeuw geleden ;-)

Nou, dit was ook gelijk mijn laatste post tot Lowlands. Ik moet nog het een en ander doen voor vertrek, maar van 13/7 tot en met 10/8 ben 'k afwezig. Daarna moet ik snel alles inhalen en bijlopen dus verwacht me hier weer rond 20/8. As if anyone would care, but still...

er zijn twee soort favo-steden in theoland:

- tochtig, lelijk en kil (hier al vaak genoemd): rotterdam düsseldorf, keulen, berlijn.

- modaine steden die buiten de wereld om hen heen lijken te staan (eigenlijk vrouwelijke steden, vind ik): maastricht, zürich, wenen, heidelberg.

een combinatie van de twee heb ik nog niet gevonden. tips zijn welkom.

In theorie blijft Brasilia de mooiste stad, maar dat heb ik nog steeds niet kunnen verifieren.

Amsterdam kan ik moeilijk beoordelen, want dat is gewoon een feit van het leven. Verder hou ik wel van steden die overweldigen: New York, Parijs, Londen, Madrid, Los Angeles (meer als idee). In Madrid zou ik nog we kunnen wonen, want vreemd genoeg lijken ze daar ook hetzelfde te praten als Amsterdammers, hard/hoog/ironisch (vermoed al tijden dat dit veel van de bovenstaande steden kenmerkt, is ook dat toontje wat de buitenstaander zenuwachtig maakt. :)

[kijkt Martijn ter Haar vragend aan, hopend dat hij binnen de kortste keren met een link naar onderzoek aan komt zetten waar dat inderdaad uit blijkt ;)]

Ik was pas in Luik. En, nou was het toen heel mooi weer dus misschien hielp dat, dat was best een leuke stad. Mooie pleinen met daarop terrasjes met goedkoop bier, die bovendien tot 3:00 open zijn op een doordeweekse avond. Waarop ook nog eens veel mooie meisjes in designerjurkjes. Lommerrijke lanen. Leuke kade langs de Maas. Niks mis mee, dat Luik.

Martijn: geweldige stad zelfs, in de zomer. En ben je er tijdens EK's en WK's weet je helemaal niet wat je meemaakt. De grote Italiaanse gemeenschap zorgt er -tijdens wedstrijden van hun land althans- voor dat je je op die pleinen in Genua of Turijn waant.
(Maar tochtig en kil kan het er ook zijn. En mondain/los van de omgeving staand is het zeker, als de enige serieuze stad voor mijlen in de omtrek)

Is dit een strikvraag? Tilburg toch? ;)

Met Rotterdam kan ik dus echt helemaal niks. Ik weet niet wat het is, maar deze stad straalt voor mij niks uit. Misschien kom ik er niet te vaak, heb ik de juweeltjes van de stad nog niet ontdekt of heb ik er gewoon een verkeerd beeld van. I dunno! Als iemand een keer als gids wilt spelen om de juweeltjes van Rotterdam te laten zien, dan sta ik er helemaal open voor en wie weet krijg ik dan een totaal ander beeld.

Amsterdam daarentegen mag dan wel een drukke stad zijn met al zijn toeristen, toch zijn er veel plekken midden in het centrum die erg veel rust uitstralen. Loop maar eens op een mooie zonnige dag de Keizersgracht op. Of sla een willekeurige zijstraat in en zie aan de linkerkant een schattig klein rustig pleintje met een aantal bomen en drie banken waar zelfs geen hond te vinden is.

Groningen, tja! Een erg mooie stad. Ja, het is alsof je aan het einde van de wereld bent. Alles is/lijkt zo ver weg. Ik kwam er voorheen erg vaak en heb toen ook de mooie interessante delen van de stad leren kennen. Wonen? Nee!

Utrecht. Aan de ene kant vind ik de stad erg boeiend, maar aan de andere kant weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet. Ik denk dat er ik er wel zou kunnen wonen. Het is erg centraal en je komt met de trein overal.

En Arnhem waar ik zelf woon is aan de ene kant een erg mooie stad met z'n Park Sonsbeek en veel prachtige huizen. Aan de andere kant gebeurt er bar weinig. Het is een doodsaaie stad voor als je net als ik toch wat levendigheid wilt/moet hebben in je leven. Als je van de rust houdt, dan kom je hier wel aan je trekken met Sonsbeek en de Veluwe voor je deur.

Buiten Nederland:

DE stad voor mij is en blijft het altijd interessante en levendige London. Net als Amsterdam is het een drukke stad met in het hartje van de stad toch nog heerlijke rustige plekken zoals het Soho parkje (of hoe het dan ook mag heten). En wat te denken van Primrose Hill waar je op een heldere dag een prachtig uitzicht hebt over de stad. London heeft voor mij alles wat ik in een stad zoek: levendigheid, de rust wanneer je het nodig hebt, het is er nooit doodsaai, interessante mensen, inspiratie en er valt altijd wel weer iets nieuws te ontdekken. Als ik ergens dolgraag zou willen wonen, dan is het absoluut London. En wie weet woon ik er wel sneller dan ik zelf in de gaten heb.

In Berlijn zou ik ook wel kunnen wonen, denk ik. Antwerpen en Gent trekken me ook wel. Waar ik niet zo kunnen wonen, maar wat ik wel een bijzonder interessante stad vind is Reykjavik. Zo'n 'kleine' stad op een eiland met een geweldige uitstraling. Heerlijk! En New York wil ik dolgraag een keer naar toe.

New York is het zeker niet, in mijn ogen dan. niet modaine genoeg. verre van zelfs. amerikanen, ook Newyorkers, zijn gewoon niet elegant. in mijn definitie dan.

Praag weer wat te 'mooi' en niet modaine genoeg. misschien is het ook daar dat elegante dat ik mis.

Stuttgart en Luik komen wel in de buurt. al vind ik Luik weer iets te Frans en daar kan ik niet zo goed tegen. Stuttgart haalt het dan weer niet bij Heidelberg.

Edinburgh is overigens een goede, Glasgow ook wel trouwens. ik zou er kunnen wonen, in een van die twee steden.

vandaag op weg naar een interview en met de nieuwe Tiefschwarz op mijn ipod heb ik de hele tijd aan die denkbare maar niet bestaande stad gezocht. uiteindelijk ben ik nu uitgekomen op Hamburg.

Hamburg - met dat industriele rond de haven, en dat viezige in St Pauli, en dan weer de designershops rond de binnen-Alster en de kakkineuze studenten in Eppendorf... geweldig.

Ai...

In Amsterdam zal ik me nooit helemaal op mijn gemak voelen (vast ook vanwege de wieg die in Rotterdam stond), maar eigenlijk is er geen enkele Nederlandse stad die ik leuker vind dan om af en toe langs te gaan. Londen is erg okee, Berlijn, Hamburg (inderdaad!), Helsinki, Stockholm, Athene... Ik heb het geloof ik niet zo meer op Nederland. (Maar dat heeft vast eerder met mij dan met Nederland te maken.)

Ok, als het om terroristische aanslagen gaat, is het iets minder geweldig. Dat is wat je bedoelt met ai?

Dat Londen-verhaal had ik een jaar of 8 terug precies zo op kunnen schrijven. Na een week daar wist ik echter zeker dat ik er niet zou willen wonen. Londen is voor mij typisch een plaats waar ik graag op bezoek ga, maar dat was het dan ook [zie ook: Parijs, maar ook: 'de bergen', of een warm eiland].
Londen -zoals elke echt grote stad, iets waarmee Amsterdam helemaal niks van doen heeft trouwens- bestaat eigenlijk niet. Het is een lappendeken, met allemaal kleine centra [op de echte centrale pleinen als Trafalgar en Picadilly en zo na, maar daar wil je niet zijn]. En je woont ook in 'Zuid-Londen', niet in Londen. Of zelfs: in Southwark, of als je pech hebt in Clapham of Balham, en van daar uit ben je net zo snel in centraal-Londen als van Amsterdam vliegend op City Airport.

Maar 'London' als fictie, ja, dat herken ik heel goed.

wat te denken van Primrose Hill waar je op een heldere dag een prachtig uitzicht hebt over de stad
Ha! Ging jij er ook heen vanwege "it's windy there and the view's so nice"? :)
Het uitzicht vanaf London Eye is beter.

heerlijke rustige plekken zoals het Soho parkje

Geen idee, maar het is nergens rustiger dan in de Inns of Court (favoriet is Lincoln's Inn).

Ha! Ging jij er ook heen vanwege "it's windy there and the view's so nice"? :)
Eigenlijk niet. De reden dat ik Primrose Hill heb ontdekt heeft met totaal iets anders te maken.

Geen idee, maar het is nergens rustiger dan in de Inns of Court (favoriet is Lincoln's Inn).
Kijk, zo heb ik weer iets nieuws om te ontdekken.