Hiphopnegers: uitschot of zie ik het verkeerd?

Gedeeltelijk wel. Als je onder aan de maatschappelijke ladder staat, moet je toch ergens macht over kunnen hebben. Vrouwen bijvoorbeeld.

Dat de kijker een nogal zielig en simplistisch vrouwbeeld voorgeschoteld krijgt door die treurigstoere hiphopmannetjes is al erg genoeg.

Het is juist een vrij ingewikkeld beeld, vol innerlijke tegenstrijdigheden. Denk maar eens aan Destiny's Child die eerst zingen dat ze 'too bootylicious' zijn en de track daarna 'nasty girls' menen te moeten waarschuwen.
Een heel mooi voorbeeld (dat ook weer illustreert dat het niet persé een hiphop ding is) is ook het huwelijk van Tony en Camille in de tv-serie The Sopranos. Daarin zie je bijna precies dezelfde patronen terug.

Dat lijkt me vooralsnog een vorm van sexisme, en het feit dat de vertoner zich daaraan blijkbaar niet ergert zegt voor mij al genoeg.

Dat de kijker beseft dat er wel belangrijkere dingen zijn om je druk te maken dan de verbeelding van de escapistische sexfantasietjes van een stel muzikanten bijvoorbeeld?

Tsja, ik erger me vooraal aan het sex-aspect. (Zie Right Thurr. AAAAAARRRRGGGGHHHHHHHHHH roept de Greer in mij.)

Je bedoelt de Greer die zelf net een uitgebreid fotoboek vol lekkere jonge boys heeft uitgebracht? ;)
Dat (zie ook Peaches of Missy Elliot) vind ik trouwens wel meer de spirit dan maar blijven zeuren.

Ik ben er heilig van overtuigd dat het bling-bling met racisme te maken heeft. Het machtsmiddel om de zwarte te onderdrukken is altijd geld geweest, het pronken met geld is het laten zien dat de blanke zijn machtsmiddel kwijt is.
Het seksisme is van een andere orde, waar dat vandaan komt daar mag de geschoolde socioloog zich op uitleven.

The Boy van Germaine Greer is een buitengewoon zinnenprikkelend boek, een lofzang op het onvolgroeide, schone lichaam van de jongen. Het is zo typerend dat ze nu dikwijls als oude perverseling neergezet wordt, maar dat is zo jammer. Het heeft geenszins te maken met 'verseksing' van het jongenslichaam, of exploitatie, iets wat ik wel degelijk aantref in sommige clips.

Tony en Carmela, dan toch.

Noem eens? Post-feministe PJ Harvey doet anders wel mee op de laatste Desert Sessions, en ex-Hole-/nu Mötley Crue-drumster Samantha Maloney op de voorlaatste... Ik blijf erbij dat het allemaal tongue in cheek is.

Ja, Eminem is echt de held van de hedendaagse vrouwenbeweging...
En wat dacht je van P.Diddy (die van dat werkgelegenheidsproject in Honduras), die de marathon van New York liep om een hoop geld op te halen voor een of ander goed doel?

Ik wil je helemaal niet van racisme beschuldigen, maar het stoort me in je betoog (en in de reacties daarop) dat de "scheiding" zo snel wordt gelegd bij de huidskleur, omdat dat het eerste is dat opvalt aan een mens. Waarom zeg je niets over de homofobie van linkshandige jazzmuzikanten, of het extreem nationalisme onder brildragende drummers? (de voorbeelden zijn flauw maar je snapt hopelijk mijn punt). Maar misschien is het wel gewoon de tijdgeest en ben ik een watje. Gisteren ging het in de Volkskrant in het stukje over Timberlake over wit en zwart publiek, vandaag stond er een stukje over een bus waarin "vier negers" instapten (wat voor schoenen droegen ze dan? probeerde ik nog).

Overigens erger ik me ook aan het soort clips dat je beschrijft. Wit of zwart. Maar ik kijk zelden clips. Dat helpt.

Mij stoort het gebling en het gebitch vooral als het niet goed gedaan is, zoals er in de Nederlandse literatureluur prachtige scheldbrieven en polemieken zijn terug te vinden, zo heb je ook prutlippen die enkel vervoegingen met 'kanker-' kunnen maken, zo heb je ook disraps (naar vrouwen, naar bleekreetjes, naar negers) die bol staan van de meest fantastische wordplay. Goed dissen, goed opscheppen, het is nog niet zo gemakkelijk.

En de standaard hiphopclip is een buitengewoon zinnenprikkelende lofzang op het schone lichaam van de de big booty bitch. Het verschil zit 'm in de stijl. Greer kleedt het wat meer aan, de clips zijn meer recht-door-zee.

Tony en Carmela, dan toch.

Ik ben een ramp met namen. Vraag me ook niet hoe Tony's soldiers heten.

Moeilijker ligt de kwestie homofobie. Ik begrijp dat Eminem daar controversieel over is, ik weet ook dat hij dat (al is het niet systematisch en duidelijk) heeft proberen uit te leggen, nuanceren. Bovendien kan een artiest natuurlijk altijd dingen in de mond leggen van de ik-persoon. Ik heb daarentegen twee vooraanstaande zwarte rappers op t.v. zich niet horen nuanceren, maar slechts horen bevestigen (buiten de context van een rapsong) dat ze met homo's niks te maken willen hebben. Of er een correlatie bestaat tussen zwarte rappers en homo-haat: Het lijkt me onwaarschijnlijk en dat wil ik ook zeker niet beweren. Ik heb in ieder geval tegenover deze twee heren niet de behoefte om er met veel nuance statements over te maken.

In essentie is de bedenkelijke teneur altijd dezelfde. Enkel de wijze waarop deze getoond wordt is afhankelijk van tijd en mode. Nu hebben we dus de hiphopcartoon: melig, geil, seksistisch, materialistisch, gewelddadig. Et cetera. Pure B-film cultuur dus.
Zelfs wijlen mijn opa zou er niet van wakker liggen.

Sorry hoor, maar ik vind dit een hoogebejaarde kuldiscussie.

Ook doelbewuste wansmaak heeft stijlregisters en kwaliteitsnormen. Jammer dat zoveel clipmakers daar geen boodschap aan hebben, maar geldt dat enkel voor hiphop?

Bij wijze van dagsluiting van deze zondagochtendpreek 'I wanna hot dog for my roll' van Butterbeans & Susie, uit 1927 (moet te vinden zijn op watchmeeatahotdog.com)

En nu weer Ajax kijken.

Ik herinner me nog dat ik vroeger heel erg verontwaardigd was over uitlatingen van Peter Steele (Type o Negative) terwijl ik nu, als ik die interviews na lees achter vrijwel ieder woord sta.

Ook muzikaal gezien moet je soms nadrukkelijk keuzes maken als je dj bent. Dat komt vaak door de niet-tolerante hiphop-neger. Iedere witte bezoeker danst op hiphop, beats en gitaar, maar een bepaald slag Bijlmer-neger weigert dat pertinent en gaat dreigend vanuit een hoekje staan kijken als je T Raumschmiere of The Strokes op zet. Simpelweg omdat hij het niet ' snapt'. Da's best zorgwekkend. Natuurlijk zijn er wat dat betreft ook witte lullo's maar die presenteren zich nooit dreigend.

Sean Paul cultuur neemt de boel over en ik ben me er voor het eerst van bewust dat ik daar soms sort of tegenin moet draaien wil ik on top blijven. Dat kan (netwerk, intelligentie e.d.), maar ik wilde dat het niet op deze manier moest gaan. Vooral vreemd, omdat ik erg van hiphop/urban muziek houd, maar ook andere muziekstromingen aan bod wil laten komen die 'zij' domweg niet tolereren.

Natuurlijk dit zijn slechts enkele grote lijnen, maar er verandert iets in de samenleving en het onderwerp van dit topic is daardoor nu urgenter dan voorheen.

Ik weet dat je het niet rechts of racistisch bedoeld, maar dat is het natuurlijk wel.

Ik ben er niet trots op maar er is een tijd in mijn leven geweest dat lieden die niet van Zappa hielden bij mij thuis van de trap werden gegooid en in de vrieskist van de buren verdwenen.

En nog ga ik weer Manchester-Chelsea kijken.

Maar soms is het bijna als die van Kooten en de Bie aflevering waarin ze, als ik me niet vergis, volks gaan praten: Heb je nog lekker geneukt met je wijf....

Bovendien willen hiphopnegers geen hiphop horen maar Kevin Lytle, dus als je M.O.P. draait en hun draai-kutje aan de kant blijft staan kijken ze nog sip....
Eigenlijk zeggen ze gewoon: Draai top 40 r&b met wat clichematige hiphop-cretologie er door heen....

Het heeft ook eigenlijk geen fuck met huidskleur te maken...het is gewoon de overlevings-straatmentaliteit die je je aanmeet waardoor je gaat denken: Oh oh hiphopnigga (neger/marokkaan/wit). Meer dan vroeger moet je direct duidelijk maken: Hier geen grappen en grollen, jij bent publiek en je blijft aan die kant van de lijn...een verzoekje is een vraag, geen opdracht en nu is het gesprek afgelopen want ik ga weer verder....awwhight?

Eergisteren was het ook mooi om de Frank Black dertigers met de xtc-aso tieners te zien botsen.

Wel frappant: Mijn vriendin vraagt zich af of je in real life niet geconfronteerd kunt worden met uitlatingen op het internet. Ik weet met zekerheid dat dat niet zo is. Want Chuck D zit misschien op het internet, maar het slag nu skool hiphopnigga's (zwart/mix/wit) dat ik hierboven beschrijf zal nooit op deze plek belanden. Vreemd eigenlijk.
( zal je zien dat hieronder een bedreigende persiflage wordt geplaatst )

Ik denk dat Ramon, net als ik, produkt is van een tijd waarin niet alle allochtonen die hier kwamen berooid, ongeschoold en dus bij voorbaat kansloos waren. Er was toen ook meer aansluiting, wederzijds goodwill en Nederlands als voertaal in de voormalige kolonieen heeft ook zijn voordelen gehad, moet ik toegeven...

Ramon heeft thuis vast niet alleen maar een soort hiphop in zijn kast staan. Het kan dus wel!

Wát kan wel? Ontnegering? Het ontdoen van al die nare visueel intimiderende elementen, waar die enge negroes zo berucht om zijn? ;-)
Ramon komt inderdaad over als geintegreerd to the point of raising suspicions of brainwashing [moet ik zo nodig zeggen], maar kijk uit, straks blijkt dat hij thuis in de keuken alleen maar Master P draait in plaats van die slappe lounge die je in dat programma hoort. Let me hear ya say Uuuugh!

Mijn vriendin vraagt zich af of je in real life niet geconfronteerd kunt worden met uitlatingen op het internet. Ik weet met zekerheid dat dat niet zo is.

Sterker nog, jij bent het levende bewijs! :D

M.b.t. die wederzijdse goodwill (en het gebrek daaraan momenteel) ben ik het helemaal met je eens. Want mijn irritatie omtrent de 'hiphopnigga's' schuilt niet zo zeer in het feit dat ze nog niet ontnegert zijn, maar in het feit dat ze mijn brede muzieksmaak simpelweg niet accepteren. Het is dan ook eerder niet willen snappen dan niet snappen hoewel ik wat dat betreft eerlijk gezegd mijn hart vasthoudt. Deze bepaalde groep, net als 'de boeren ' oogt als een onderklasse die het ook niet kan snappen.

Ik weet niet of we nou verder of minder ver zijn dan steden als Londen en New York. Daar is in het uitgaansleven volgens mij minder een melting pot dan hier het geval is omdat er van iedere soort (niet gebaseerd op kleur, maar op smaak) meer personen zijn waardoor iedereen zijn of haar eigen stek op zoekt.
Tsja...voordeel? nadeel?

Ik geloofde altijd wel in menging, maar ken opvallend veel dj's die momenteel bv. prefereren om in de 'witte' of 'zwarte' zaal te draaien. Da's eng.

Nu moet ik Barcelona kijken.(Ik verdraag zo'n vijf wedstrijden per dag, Gerard, easy.)

kom arnie, doe eens een gooi. ben mijn gast. dit wil ik natuurlijk als rechtgeaarde (let wel: niet rechtsgeaarde) zuidoosterling eens goed uitgelegd krijgen. hoe praat je dan tegen ons bekrompen, met het iq van een stoeptegel behepte boeren?

Ik moet er ook iets jovialer doen. Als ik mijn gehaaste A'dam-gedrag meeneem naar de regio word ik al gauw ' onvriendelijk' genoemd.
Daarnaast worden plannen in het oosten langer van tevoren uitvoeriger overdacht. Organisatorisch (planning, betaling e.d.) zijn ze wat dat betreft heel goed.

Moeilijke breakbeats doen het wat minder. Het is verstandig om een wat logger, herkenbaarder dansritme aan te houden.

Rudeboy van League of XO neemt in deze ook weer een vreemde positie in. Ongetwijfeld heel erg bewust van zijn kleur bereikt hij toch vooral een wit publiek.
Je hoeft er het rijtje journalisten dat hem sprak (Roger Teeling-Fret, Ruben Eg-Music Minded, Jos Raats-Live XS, Herman v/d Horst-Oor) maar op na te slaan om te zien dat hij momenteel zelfs vooral een bepaalde doelgroep bereikt.
Ruimdenkende, welwillende, witte Nederlanders die het nog niet met hem gehad hebben.
Volgens mij heeft rudeboy zelf hierdoor inmiddels ook een vertekend beeld van hoe een Nederlandse journalist er ongeveer uit ziet, maar dat terzijde...

Skrewdriver had ook goeie teksten.

Je bent nog niet helemaal gewend aan die amsterdamse ironie, hè Guuz?

Vuilbekkende hiphopnegers, het zou wat. Jelly Roll Morton, dat was pas een viespeuk. En die wordt als één van de grondleggers van de jazz beschouwd. Ken je nagaan wat ons nog te wachten staat.